Pre 25 godine počeli vazdušni napadi na SR Jugoslaviju

Na današnji dan pre 25 godine NATO je počeo da bombarduje Srbiju i Crnu Goru. Potmule eksplozije, štektanje protivvazdušne odbrane, siktanje krstarećih raketa, zavijanje sirena za uzbunu, vanredno stanje, kolaterlna šteta, civilne žrtve, gušenje medija, Kumanovski poraz, povlačenje vojske i policije sa Kosova urezali su se duboko u srpsko kolektivno pamćenje i dan danas izazivaju kod mnogih građana antizapadna osećanja.

Objavljujemo šta je ekipa izveštača „Vremena“ zabeležila prvih dana bombardovanja u vanrednom izdanju 27. marta 1999.

Od srede 24. marta 1999. u 20 časova naša zemlja je u ratu. Tog časa avioni NATO-a izveli su prvi napad na SR Jugoslaviju, hroničari kažu prvi napad na jednu suverenu zemlju od osnivanja ove organizacije. Vest o napadu na Jugoslaviju objavio je generalni sekretar NATO Havijer Solana, kako izgleda, u trenutku kada su bombe već počele da padaju. Naime, petnaestak minuta pre 20 časova u blizini Prištine čuo se niz jakih detonacija u razmaku od oko 30 sekundi koje su dolazile iz pravca istočno od ovog grada.

Nakon eksplozija nestalo je struje. Grad je bio potpuno pust, a na ulicama se čula sporadična pucnjava iz automatskog naoružanja. Dopisnik „Bete“ javio je da se iz pojedinih delova Prištine vidi delovanje protivavionske artiljerije u okolini aerodroma Slatina. Nakon eksplozija gradom su odjeknule sirene, a kroz centar grada prošla su kola hitne pomoći, koja su otišla u pravcu prištinske bolnice. Policija patrolira Prištinom. Napad na Prištinu je očigledno bio očekivan. Već oko 18.50 časova sirene u Prištini oglasile su se tri puta u kratkim vremenskim razmacima. Srpski izvori u Prištini bliski vlasti kazali su da je reč o još jednoj vežbi.

Pre toga komandant Treće armije Vojske Jugoslavije (VJ) general-potpukovnik Nebojša Pavković izjavio je da je opasnost od udara NATO snaga iz vazdušnog prostora realna, da su pripadnici te armije spremni da prežive vazdušne udare NATO-a i da saniraju posledice takvih napada, da oni „imaju jasan zadatak da odbrane integritet Srbije i SRJ, da se razračunaju sa preostalim šiptarskim terorističkim snagama na Kosovu i Metohiji i da spreče svaki prodor snaga NATO-a na taj prostor. Mi ćemo to uraditi“, konstatovao je Pavković.

Prema saopštenju Generalštaba Vojske Jugoslavije u napadima avijacije i krstarećih raketa NATO-a na Jugoslaviju tokom prve noći poginulo je 10 i ranjeno 38, dok se jedan vojnik vodi kao nestao. Jugoslovenski savezni ministar izjavio je za CNN da je najmanje deset civila poginulo. „U više masovnih udara borbenih aviona NATO – SAD, Velike Britanije, Francuske, Kanade, Italije, Nemačke i Španije i krstarećih raketa, u agresiji na SR Jugoslaviju tokom noći 24 – 25 marta 1999. godine, dejstvovano je po jedinicama, sastavima i vojnim objektima na celokupnom prostoru naše zemlje“, navodi se u saopštenju Generalštaba i precizira se da je gađano više od 50 vojnih objekata, uključujući i industrijske objekte namenske proizvodnje: fabriku „UTVA“ u Pančevu, Vazduhoplovni zavod „Moma Stanojlović“ i preduzeće „Milan Blagojević“ u Lučanima. Snage NATO-a napale su vojne ciljeve u Crnoj Gori – aerodrom Golubovci kod Podgorice, vojni objekat kod Danilovgrada i uređaje na poluostrvu Luštica.

Napad na suverenu zemlju

Jugoslovenski premijer Momir Bulatović saopštio je u sredu da je Savezna vlada proglasila ratno stanje. „Izvršen je napad na jednu suverenu zemlju, protivno svim principima i normama međunarodnog prava. Zbog toga, iz stanja neposredne ratne opasnosti, Savezna vlada je donela odluku o proglašenju ratnog stanja.“

Ministrastvo unutrašnjih poslova (MUP) Srbije saopštilo je da je „uprkos zločinačkoj, i svom žestinom izvršenoj agresiji snaga NATO-a na našu zemlju, očuvan stabilan javni red i mir na celoj teritoriji Srbije“ i da sve službe MUP-a (javni red i mir, kriminalistička, protivpožarna, saobraćajna i pogranična policija) funkcionišu normalno, uz visok nivo požrtvovanja, samopregora i discipline. MUP je još saopštio da se „život građana na teritoriji Srbije odvija normalno, uz visok stepen svesti i discipline naših građana“. Škole su prekinule rad i đaci su prevremeno poslati na prolećni raspust. Predsednik Bulatović je prethodnog dana, u utorak, saopštio da je, zbog pretnji NATO-a prema našoj zemlji, vlada proglasila stanje neposredne ratne opasnosti koje stupa na snagu odmah.

Bilo je problematično da li će taj akt biti priznat u Crnoj Gori, s obzirom na to da crnogorska vlada ne priznaje nijedan akt savezne vlade. Kada je agresija počela ta dilema je čini se otklonjena kada se predsednik Crne Gore Milo Đukanović obratio građanima: „Obraćam vam se kao predsjednik svih građana u ovim teškim trenucima iskušenja za Crnu Goru i Saveznu Republiku Jugoslaviju i pozivam na uzdržanost, na mir i slogu, na prevazilaženje svih svađa i podela koje su kroz istoriju skupo koštale Crnu Goru. U interesu najsvetijeg cilja – očuvanja Crne Gore i života njenih građana. U ime budućnosti današnje i generacija koje će doći“.

Foto: Tanjug/Arhiva/Vladimir Dimitrijević

Jesen

Formalno-pravno Savezna vlada je odluku o uvođenju stanja neposredne ratne opasnosti donela na osnovu odluke Savezne skupštine održane 5. oktobra 1998, u toku prethodne krize. Tada je ratna opasnost izbegnuta sporazumom predsednika Miloševića sa američkim posrednikom Ričardom Holbrukom o limitiranju vojnih i policijskih snaga na Kosovu, o uvođenju nenaoružane međunarodne verifikacione misije i o uspostavljanju vazdušnog nadgledanja na Kosovu.

Za razliku od oktobarskog hepienda ’98. martovska drama ’99. je imala drugačiji tok. Dva sata posle Bulatovićevog obraćanja naciji, Havijer Solana, generalni sekretar NATO-a, (koji je nekada, kao „ubeđeni socijalista“ bio protivnik NATO-a, što neki hroničari nazivaju „mladalačkom delinkvencijom“) saopštio je da je naredio komandantu NATO za Evropu američkom generalu Vesli Klarku da preduzme vazdušne operacije protiv Jugoslavije. Savezni ministar odbrane Pavle Bulatović procenio je da će tim udarima biti izloženi vojni i policijski ciljevi, da Amerika i NATO na taj način, koji je bukvalno vandalski, staju u odbranu terorista, te da su, imajući u vidu opasnost, jedinice VJ razmeštene u prostoru da bi se izbegle i smanjile eventualne štete i gubici.

Pregovori Miloševića i Holbruka

Pregovori Slobodana Miloševića i Ričarda Holbruka završeni su u utorak popodne 23. marta neuspehom pošto jugoslovenska strana nije prihvatila dva ključna američka zahteva – da prekine operacije na Kosovu i smanji vojne i policijske efektive u ovoj pokrajini i da prihvati tekst sporazuma u onom obliku u kome su ga u Parizu potpisali kosovski Albanci uz supotpis američkog ambasadora Hila i predstavnika EU Volfganga Petriča.

Što se tog prvog zahteva vojne prirode tiče u nekim vestima agencije Rojters i u emisijama londonskog BBC na engleskom jeziku provlačile su se špekulacije da su jugoslovenske snage prošle nedelje skršile dve ili tri od ukupno sedam tzv. ratnih zona ilegalne i terorističke UČK. Pominjano je čak i da je neki neimenovani funkcioner NATO na pitanje da li to NATO tako postaje avijacija UČK odgovorio kako je to sad moralna obaveza pošto su predstavnici UČK potpisali. U Beogradu su u tom kontekstu Holbrukov zahtev shvatili kao američki pokušaj spašavanja UČK čime bi se izgubio motiv za zaposedanje Kosova od strane NATO radi pacifikacije područja u razoružanja i transformacije UČK.

Vesti o nekakvim nejasnim vojnim aktivnostima na Kosovu su dopirale sa raznih strana skoro nedelju dana pre kulminacije krize.

Generalštab Vojske Jugoslavije saopštio je da su takve informacije izmišljene i da nesumnjivo potiču od takozvane Oslobodilačke vojske Kosova i nekih stranih faktora i da Vojska Jugoslavije na Kosovu i Metohiji, kao delu teritorije svoje suverene države izvršava samo redovne zadatke i da zbog pretnji našoj zemlji i gomilanja stranih trupa na granicama vojska samo preduzima određene mere pripravnosti i da će se po prestanku opasnosti vratiti u kasarne i da će ispoštovati sve međunarodne obaveze.

Iz veoma sinhronog govora jugoslovenskih zvaničnika i političkih funkcionera koji se poslednjih nedelja nije menjao jasno je da je fokus beogradskog „ne“ bio na odbijanju dolaska stranih trupa na tlo suverene zemlje. Jugoslovenska javnost je učestano obaveštavana o pretećoj ratnoj opasnosti,a diskretno i o tome šta ljudi u nastaloj situaciji treba da čine. U Beogradu su aktivirani štabovi za uzbunjivanje i javljanje, pored prolaznih potraga za kiselom vodom, prve kritične noći nisu primećene neke reakcije koje bi ukazivale na paniku ili na potrošački stampedo. Kasnije kako je rat stizao u ovu zemlju, ljudi su se brzo privikavali da iz stanja dugotrajnog trpeža pripreme za ratnu oskudicu.

Stanje duha je relativno tačno odslikao neki strani dopisnik skovavši termin „turobna neminovnost“. Tačniju sliku pre početka napada davala je žargonska rečenica: „Ma nek gađaju, već jednom, majke im ga nabijem!“ U zvaničnim programima ponavljaju se reči „Kosovo je Srbija“. Radio B92, koji je u toku prvih časova pokušao da umiri građane emitovanjem mnoštva informacija o toku krize, skloništima i naporima nadležnih da rade u stanju ratne opasnosti, zatvoren je pod providnim izgovorom, a njegov glavni urednik Veran Matić priveden je na informativni razgovor. Verujemo da je gašenje tog radija šteta, setimo se samo kako je ta ekipa predano radila 1995. na zbrinjavanju izbeglica iz Krajine.

Senka pretnje

Američki zvaničnici rekli su Rojtersu u sredu pre podne da napad može biti određen za sredu u noć kada se očekuje da se oblaci nad Jugoslavijom raziđu. Javljeno je da prema Jugoslaviji kreće osam B-52H bombardera koji su bili bazirani u Briitaniji; da je izvestan broj ratnih brodova napustio luku u Trstu; da su se uputili u blizinu jugoslovenske obale. U četvrtak ujutru agencije i televizije intervencionističkih zemalja najavljivale su da je prvi napad prošao, da NATO analizira učinke i da će napadi verovatno biti nastavljeni u četvrtak u noć. Solana je govorio da će bombardovanje biti nastavljeno danima, ne mesecima. Već oko devet pre podne u četvrtak agresija je nastavljena. U više gradova u Srbiji objavljene su uzbune. Najavljivana je upotreba krstarećih raketa „tomahavk“. Svedoci su saopštili da je iz baze Aviano uzletelo 12 aviona tipa „A117“ kao i aparati tipa „A10“, „EA6B“, „C130“, „CF18“, „F16“, „F15″ i F18“ vazduhoplovstava SAD, Britanije, Španije, Portugala i Kanade. Prve noći avioni NATO uzleteli su i iz baza Vićenca, Istrana, Đoja del Kole i drugih baza u Italiji.

O preciznosti tih mašina za ubijanje od iračkog rata 1991. naovamo napisani su milioni članaka, a uz to je išla i jedna mitologizacija tzv. „čistog rata“ (clean war) koja razaranje i raskomadana tela u vazduhu prikazuje kao tačku koja se približava kvadratu u nekoj video igri. Paralelno s tim gajena je svojevrsna „amoralnost pilota“ koja mora imponovati zapadniim malograđanima. U tu zamku uhvaćeni su i mnogi mirotvorci, pa je agresija na Jugoslaviju pravdana „moralnim imperativom“. „Moralni imperaiv“ za sada ima za rezultat to da je ovim ratom iskopana veoma duboka jama između Srbije i njenog evropskog okruženja. Politikolog Ranko Petković izjavljuje u nekom TV programu kako se oseća kao 1943. kada su saveznici bombardovali okupirani Beograd i nikad nisu kasnije objasnili kakva je bila svrha tog bombardovanja. Mnogi međutim vraćaju sećanje na jedno drugo bombardovanje – ono 1941. Proteći će mnogo vode Dunavom da se ublaži osećaj koji se ovim bombama usađuje u ljude.

Tanjug / Arhiva / Vladimir Dimitrijević

Podsećane Filipa Švarma na ratnu opasnost

Inače, prvi put poslije Drugog svjetskog rata, 1. oktobra 1998. proglašeno je u Saveznoj Republici Jugoslaviji stanje neposredne ratne opasnosti: diplomate su napuštale Beograd, isprobavale su se sirene za uzbunjivanje, Savjet vrhovne odrane objavio je da će se zemlja braniti svim sredstvima, a televizije su emitovale patriotske spotove.

U namjeri da smiri ratnu psihozu i ojača moral stanovništva, Milošević se ponio na veoma čudan i neobičan način: u Palati federacije primio je djecu sa festivala Radost Evrope.

Vrhunac krize nastupio je kad su američka državna sekretarka Medlin Olbrajt i NATO saopštili da je bombardovanje samo pitanje dana…

A onda je na Miloševićevo kanabe opet zasjeo Ričard Holbruk. Poslije više dana pregovaranja iza zatvorenih vrata – u Srbiji poznatih kao holbrukovanje – postignut je dogovor. Na osnovu Sporazuma koji su Milošević i Holbruk postigli, na Kosovu je proglašeno primirje. Dio srpskih snaga bezbjednosti morao se povući, a NATO je stekao pravo vazdušnog nadgledanja pokrajine. Za kontrolu dogovorenog, rasporedilo se na Kosovu dvije hiljade i šest stotina promatrača OEBS-a, prozvanih verifikatori. Na čelu im je bio američki diplomat Kristofer Voker.

OVK je odmah iskoristio primirje i povlačenje policije i Vojske i započeo reorganizovanje: početkom zime ‘98, OVK je ponovo uspostavio baze iz kojih je u ljeto bio protjeran. U zimu 1998. i 1999. OVK je izvršio seriju terorističkih napada po gradovima Kosova. Bombe, atentati i otmice postali su svakodnevica. Nakon serije ubistava u Kosovskoj Mitrovici, jake policijske snage opkolile su bazu OVK u selu Račak. Žestok sukob odigrao se 15. januara 1999. Šef verifikatorske misije OEBS-a Kristofer Voker odmah je, bez ikakve istrage, saopštio da su četrdeset ubijenih Albanaca civili, žrtve masakra, a ne pripadnici OVK kako je tvrdila policija. Mada je Beograd zahtijevao međunarodnu istragu, planovi za intervenciju su ponovo aktivirani.

Sjedinjene Američke Države i NATO ispostavili su Miloševiću ultimatum: ili prihvatanje plana Kontakt grupe za status Kosova ili bombardovanje.

Pregovori na kojima su srpska i albanska strana trebale da se dogovore o rješenjima iz plana Kontakt grupe, započeli su 6. februara 1999. u Rambujeu.

U albanskoj delegaciji, pored Rugove i drugih političara, bili su i komandanti OVK poput Hašima Tačija.

Srpski pregovarački tim bio je sastavljen od nepoznatih predstavnika raznih nacionalnosti sa Kosova – Egipćana, Goranaca, Aškalija i drugih. Na čelu delegacije bio je Milan Milutinović, predsjednik Srbije.

Za vrijeme pregovora, generalni sekretar NATO-a Havijer Solana imao je odriješene ruke da naredi intervenciju čim procijeni da su pregovori propali. Saglasnost Savjeta bezbjednosti Ujedinjenih nacija Alijansu nije zanimala.

Plan Kontakt grupe za status Kosova bio je diplomatsko čedo američke državne sekretarke Medlin Olbrajt. Za kosovske Albance bila je predviđena autonomija koja je graničila sa nezavisnošću, s tim da se za tri godine, poslije referenduma, na novoj konferenciji definitivno utvrdi status Kosova.

Kontakt grupa je zahtijevala od Srbije da – izuzev simboličnih kontingenata – povuče cjelokupnu vojsku i policiju. Kosovu bi tada postalo protektorat koji bi štitilo dvadeset osam hiljada vojnika NATO-a.

Albanska delegacija jedva je pod američkim pritiskom prihvatila plan Kontakt grupe. Pregovarači iz Srbije odbili su da potpišu završni sporazum u Rambujeu.

Ključni razlog za odbijanje Sporazuma bilo je raspoređivanje vojnika NATO-a, istih onih koji će poslije dva i po mjeseca bombardovanja stići na Kosovo.

Dok su piloti NATO-a dobijali koordinate ciljeva u Srbiji, Ričard Holbruk je posljednji put sjeo na Miloševićevo kanabe. Posljednji put je pokušao da ubijedi predsjednika Savezne Republike Jugoslavije da prihvati Sporazum iz Rambujea. Po prvi put vratio se iz Beograda neobavljenog posla.

Rat

Od 24. marta do 11. juna 1999. iznad Savezne Republike Jugoslavije smjenjivali su se talasi sa stotinama aviona NATO-a. Protivnik najmoćnijeg vojnog saveza u istoriji bila je mala armija, sa lošom i zastarjelom opremom. Ipak, i takva je postigla izvjesne uspjehe: u ataru sela Buđanovci oboren je prvi put avion stelt tehnologije F117A, nazvan nevidljivi zbog izuzetno malog radarskog odraza, te pored više krstarećih raketa i bespilotnih letjelica i američki lovac – bombarder F16. Radaristi, raketaši i tobdžije stalno su bili u pokretu i stalno su mijenjali položaje. Zajedno sa pripadnicima kopnene vojske, pokazali su zavidnu kreativnost u kamufliranju i zavaravanju neprijatelja.

Vojska Jugoslavije pokazala se kao žilav protivnik NATO-a. Vazdušni udari po njenim jedinicama i objektima nisu donosili rezultate. NATO je tako proslavio pedesetogodišnjicu početkom aprila ‘99, a da se intervenciji, za koju se očekivalo da će biti kratka, nije mogao sagledati kraj. Od tog trenutka, cilj krstarećih raketa i bombi postali su i infrastrukturni objekti.

Velik broj građana Srbije, a posebno oni koji su stanovali pored kasarni i državnih ustanova, provodio je noći i dane u skloništima. Tamo su napeto pratili vijesti o metama NATO napada i nagađali šta je slijedeće na redu. Jer, poslije razaranja ambasade Narodne Republike Kine činilo se da nikakva pravila ne važe.

Gradovi u Srbiji bombardovani su iz dana u dan, iz noći u noć. Međutim, od samog početka intervencije, najteže i najintenzivnije vazdušne udare NATO je vršio po Kosovu. Čim je bombardovanje započelo, Vojska Jugoslavije i policija pokrenule su veliku ofanzivu protiv jedinica i baza Oslobodilačke vojske Kosova: njene baze redom su padale.

Dok je NATO bombardovao sela i gradove, a policija i Vojska vodile borbe sa OVK, albansko stanovništvo je u velikim zbjegovima napuštalo Kosovo. Nesporno je da je velik dio albanskih civila ‘99. izbjegao sa Kosova usljed bombardovanja i borbi. Ali, neosporno je i da je ogroman dio nasilno protjeran. Neosporno je i da su srpske snage bezbjednosti izvršile ratne zločine zbog kojih suđenja još traju, a cjelokupan vrh VJ-a i MUP-a Srbije osuđen je na višegodišnje kazne pred Haškim tribunalom.

Dok je trajalo bombardovanje, Vojska Jugoslavije se spremala i za sukob sa trupama NATO-a na zemlji. Očekivalo se da će jedan od glavnih pravaca kopnene intervencije uslijediti iz Albanije. Iza minskih polja na granici sa Albanijom rasporedile su se i utvrdile velike snage Vojske Jugoslavije.

Kao saveznica NATO-a, Oslobodilačka vojska Kosova reorganizovana je i dobro naoružana u Albaniji. Cilj joj je bio da probije položaje Vojske Jugoslavije i zauzme što veći dio Kosova. Nekoliko nedjelja poslije početka bombardovanja, velike snage OVK, u kojima su bili i Albanci iz Albanije, grupisale su se na granici sa Saveznom Republikom Jugoslavijom.

Ubrzo su započele borbe: napade OVK na zemlji pratila je podrška aviona NATO-a. Na najugroženijem dijelu granice – između karaula Košare i Morina – bili su raspoređeni pripadnici Šezdeset treće padobranske brigade Vojske Jugoslavije.

Tokom čitavog njihovog boravka na granici, trajale su borbe sa OVK, koji se nije mogao mjeriti sa elitnom jedinicom Vojske Jugoslavije.

Nedostatak discipline i vojne vještine pripadnika Oslobodilačke vojske Kosova, NATO je pokušao da nadomjesti stalnim vazdušnim udarima.

Krajem maja 1999. OVK je pokrenuo na planini Paštrik ofanzivu sa velikim snagama na frontu širokom šest kilometara. Ofanziva je slomljena, a nekoliko izgubljenih kvadratnih kilometara teritorije Savezne Republike Jugoslavije ubrzo je vraćeno. Ovaj napad OVK – kao i gotovo sve prethodne – pratilo je tepih bombardovanje iz strateških bombardera NATO-a.

Padobranci i pripadnici Prištinskog korpusa Vojske Jugoslavije posebno su zapamtili jedan tip aviona. Riječ je o američkom avionu A10, prozvanom „ubica tenkova“, koji ispaljuje granate sa osiromašenim uranijumom. Na Kosovu ‘99, A10 je upotrebljavan uglavnom za napade na pješadijske položaje.

Dok je Vojska čvrsto držala granicu, Milošević je privodio kraju pregovore koji su trebali da okončaju intervenciju. Predstavnici Vojske Jugoslavije i NATO-a započeli su početkom juna razgovore u Kumanovu. Bombardovanje iz strateških bombardera, međutim, nije prekinuto ni kada je potpisivanje primirja bilo samo pitanje trenutka.

Kada je 11. juna potpisan Kumanovski sporazum i okončana NATO intervencija, na Dunavu je bio čitav samo jedan jedini most; u Beogradu, Novom Sadu, Kragujevcu, Prištini, Prizrenu i drugim gradovima tinjale su fabričke hale i kuće, a sa Kosova, zajedno sa povlačenjem Vojske, u izbjeglištvo je krenulo i srpsko stanovništvo. Cijena pogrešnih procjena i još gorih odluka svih strana u ovom ratu bila je plaćena.