Skenderbeg, tačka susretanja

Ime Skenderbeg, sugestivno i zvučno, priziva mi skoro istovremeno dvije asocijacije. Prva me vodi u prošlost, u tačku malo dalju od druge, četvrt vijeka od danas, u sedmi razred osnovne škole i 1990. godinu. Na korici udžbenika istorije je čuvena Delakroina slika Sloboda predvodi narod, a gole grudi djevojke koja nosi francusku zastavu na slici zbog perspektive identičnu našoj, jugoslovenskoj, samo bez petokrake zvijezde, više nisu nešto što je moguće posmatrati tek kao objekat hladne estetske kontemplacije. U tom udžbeniku, negdje na početku, nalazila se i lekcija o otporu otomanskom osvajanju Balkana, a dva imena koja se pominju u njoj podsjećaju više na junake stripa ili vesterna, nego na tipične istorijske ličnosti. Razlog je možda i to što obojica imaju s jedne strane oficijelna imena i prezimena, a s druge herojske nadimke. Jedan je Janoš Hunjadi zvani Sibinjanin Janko. Drugi je Đurađ Kastriot zvani Skenderbeg. U naredne tri-četiri godine, Skenderbeg je za mene bio samo istorijska figura iz davno zaboravljenih bitaka – u međuvremenu su, naime, počeli neki novi ratovi. I mada zvuči kao kliše, u najgore ratno vrijeme najviše smo izlazili u travničku kafanu po imenu „Kazablanka“. Držao ju je tip koga su zvali Švejk. Umro je mlad, nedugo poslije rata. Kad bi mi nastava bila u drugoj smjeni, oko podneva bih otišao tamo na kafu. Sjeo bih za šank, zapalio cigaretu i glumio odraslost. U to vrijeme kafana je obično bila prazna, a u šanku je radio gazda. Jednom prilikom, kad sam već bio stalna mušterija, pitao me: „Jesi za nešto žestoko?“ Bilo mi je rano, ali sam klimnuo glavom. Nasuo mi je konjak iz flaše sa crveno-crnom etiketom, pa je nasuo i sebi, kucnuo o moju čašu već spuštenu na šank i otpio. Ja sam svoje piće popio na eks i dok sam se trudio da zaustavim suze što su krenule od još nepoznate mi gorčine, on se nasmiješio i rekao: „Skenderbeg je najbolje piće.“

IZBOR TRADICIJE: U vrijeme kad su fudbalske utakmice između Srbije i Albanije događaji visokog rizika, čak i kada, barem za jednu od strana, nemaju nikakav rezultatski značaj, korisno je prisjetiti se istorijskih figura koje i u srpskoj i u albanskoj tradiciji imaju herojski status. Kroki Skenderbegove biografije sjajan je predložak za roman. (Uostalom, sovjetski režiser Sergej Jutkevič snimio je 1953. godine film o Skenderbegu koji je naredne godine prikazan u zvaničnoj konkurenciji Filmskog festivala u Kanu gdje je dobio i dvije nagrade.) U svojoj knjizi Srbi i Albanci kroz vekove Petrit Imami podastire njen izvrstan sažetak (vidi okvir). U predratnim i postratnim okvirima, incidenti na i oko fudbalskih utakmica znaju biti dobar pokazatelj međusobnih odnosa među narodima i državama. U tom smislu, afera sa dronom na prošlogodišnjoj beogradskoj utakmici između Srbije i Albanije i cijela atmosfera oko revanša u Elbasanu mogli bi da budu potvrda teze Olivere Milosavljević kako je nesporno „da se Albanci danas smatraju najvećim srpskim ‘neprijateljima’“. U nastavku svoje analize (iz 2008. godine) ova istoričarka primjećuje: „Ako to možemo lako objasniti aktuelnim političkim zbivanjima i neprimerenim medijskim opisom njihovog ‘karaktera’, potrebno je ozbiljnije analizirati razloge njihovog nipodaštavanja kojem su, nekad otvoreno, nekad prikriveno, bili izloženi tokom čitavog XX veka.“

Ipak, kad smo kod srpsko-albanskih odnosa, kod fudbala i kod Skenderbega, indikativna je bila ovdašnja recepcija nedavnog dvomeča između zagrebačkog Dinama i prvaka Albanije, Skenderbega iz Korče. Hrvatski i albanski šampion sastali su se u četvrtom pretkolu UEFA Lige šampiona. Dinamo je prošao dalje, ali za ovu priču to je manje bitno. Ako je suditi po mikro istraživanju koje nije imalo ambiciju da bude naučno fundirano, a sastojalo se iz anketiranja nekoliko desetina srpskih ljubitelja fudbala i brzinskog skeniranja ovdašnjih komentara ovih utakmica po internetu, u Srbiji se kod fudbalskog sraza između Albanaca i Hrvata, masovno navijalo za – Albance. Nije to, naravno, nikakav indikator bilo čega, ali je činjenica da je nakon ulaska Hrvatske u Evropsku uniju i njihovog dugo željenog simboličkog raskida sa Balkanom, ključ stabilnosti ovog dijela svijeta u srpsko-albanskim odnosima. U tom smislu ne treba upadati u zamku stereotipa i predrasuda olakog zaključivanja da ti odnosi tobože počivaju samo na tradiciji konflikta. Tradicija nikad nije jednodimenzionalna, tradicija se, kako bi rekao Habermas, uvijek bira. Njemačkoj tradiciji, veli tako Habermas, pripadaju i „oslobodilački rat protiv Napoleona, i neuspjela revolucija 1848, i propast Vajmarske republike, i nacizam, i rušenje berlinskog zida, a na Nijemcima je da odluče koju od tih tradicija žele da slijede, a koje ne“.

SINKRETIZAM: Figura Skenderbega za Srbe i Albance može da bude tačka susretanja. Njegov status ima, naravno, veze sa tradicijom otpora turskim osvajanjima koja je važna za oba naroda. U tom smislu se vrijedi prisjetiti jednog skoro zaboravljenog teksta Miloša Crnjanskog iz vremena Kraljevine Jugoslavije. Godine 1932, Crnjanski je prisustvovao Sinjskoj alci te je o tom događaju napisao članak pod naslovom Prsten na vrh bojnog koplja. U tom članku, između ostalog, stoji: „Naš narod, gde je god bilo rata s Turcima oseća jednu jedinu istu prošlost i za Srbina i za Hrvata. Tamo gde je ratnički soj, katolik i pravoslavac oseća se jedno, bratski živi i poštuje jedan drugom i obraz i čast. Zanimljivo je da su nesporazumi između Hrvata i Srba bili uvek na tačkama našim daleko od te ratničke prošlosti, u gnezdima cincarskim i pohrvaćenim švapskim. Ni po duši, ni po moralu, ni po životu, ni po krvi, ne razlikuje se više Srbin od Hrvata tamo gde je bilo patnje, kolca, hajduka i rata. Naša zemlja počiva na jednom planinskom pojasu, krvavom nekad od Turaka, svetlom sada od ratničke prošlosti, sablažnjenom od onog što ima kao novi ‘duh vremena’ da gleda.“

Komentarišući ovaj tekst Crnjanskog, Nikola Bertolino je zabilježio kako „ne može biti sumnje da su ovi redovi pisani sa apsolutnom iskrenošću i ubeđenjem u tačnost iznetih konstatacija“, mada se njemu čini kako iz perspektive „naše neposredne jučerašnjice i iz današnjice“ oni imaju nov i mračan smisao u kontekstu srpsko-hrvatskog „međusobnog zatiranja“. Postoji tu, međutim, i još jedan problem. Iz perspektive „naše neposredne jučerašnjice i iz današnjice“, zajednički antiturski (i antimuslimanski) sentiment koji postoji u dijelovima tradicije i Srba i Hrvata ovaplotio se u ratnom savezu Radovana Karadžića i Mate Bobana. Ključna važnost figure Skenderbega jest u njegovom sinkretizmu, u njemu se sretno stapaju i spajaju i katoličanstvo i pravoslavlje i islam, i Srbin (Sloven) i Albanac.

ALEKSANDRIJA: Ima u tom smislu neke prelijepe poetske težine u toj riječi Skenderbeg, spoju imena Skender i titule beg. Ime Skender koje se relativno često javlja među Albancima i bosanskim muslimanima etimološki je vezano za tursko ime Iskender, persijsko Iskandar i arapsko Al-Iskandar. Sve tri verzije su zapravo derivirane od imena Aleksandar, a u čast Aleksandru Makedonskom. Prema mnogim tumačenjima, i kur’anski Zulkarnejn jest zapravo Aleksandar Makedonski. (Na ovom tragu je i ona dosjetka Semezdina Mehmedinovića da je Skenderija zapravo – Aleksandrija.) U tom ključu se ispostavlja da Skenderbeg nije samo Sloven i Albanac, nego je, makar u simboličkom smislu, i Grk. I lako je od te spoznaje napraviti luk ka onom glasovitom iskazu najvećeg živućeg balkanskog pisca Ismaila Kadarea izrečenog u intervjuu datom Branki Bogavac: „Na Balkanu koji se smanjio, danas, nakon samopovlačenja Slovenije i Hrvatske postoje tri naroda koji se još drže i koji su uistinu neizbežni: Grci, Albanci, Sloveni. To su tri civilizacije, tri kulture, tri jezika. Balkan se ne može zamisliti bez čoveka koji pripada njegovom balkanskom kontekstu. Potisnuti vekovima u ovu evropsku oblast, opstanak bilo koga od njih je uslovljen drugima. U složenim slučajevima, voljno ili nevoljno, primorani smo da se dogovaramo. Čini vam se mračnom ova vizija? Mislim da ono što smo preživeli u najnovije vreme, nije bilo ništa manje strašno. Da bismo se vratili jednoj viziji koja uliva više nade, mora se reći da je na Balkanu, ipak, kroz istoriju bila uspostavljena ravnoteža. Danas, u uslovima postojanja Evropske unije, tutora koga smo svi prihvatili, ova ravnoteža je višestruko osigurana. Da se vratim na trojku balkanske ravnoteže: Grci, Sloveni, Albanci – verujem da se slažete sa mnom kada kažem da nijedan od ova tri naroda, ni iz jednog razloga i ni u kojoj okolnosti, ne može da se izdvoji iz problematičnog poluostrva. Sve je u tome da se ovo shvati.“ Tri civilizacije, tri kulture, tri jezika o kojima govori Kadare – svi baštine Skenderbega. On je jedna od tačaka na kojima može da se temelji balkanska ravnoteža.

ZDRAVICA: Postojala je uvijek ta svijest kod najvećih balkanskih umova, makar i ne uvijek do kraja artikulisana. Postoji ona kod Njegoša (koji Skenderbega pominje u čuvenom monologu Vladike Danila: Skenderbeg je srca Obilića, / al’ umrije tužnim izgnanikom. – A ja što ću, ali sa kime ću?…), kod Dimitrija Mitrinovića, kod Andrića. Na njoj je uostalom bazirana i Krležina „bogumilska vertikala“. Postoje, naravno, i otpori toj svijesti, postoji i potpuno suprostavljena vizija Balkana koja se sastoji iz ideje „čistih identiteta“. Među Albancima je, paradoksalno, zastupa, između ostalih, upravo Ismail Kadare kad govori o „hrišćanskoj podlozi“ albanske nacije. A suština Balkana je u nečistim, izmiješanim identitetima. Ono najljepše na Balkanu je takvo: od muzike do kuhinje. Uostalom i ljudi, Balkanci, su takvi. Iz izmiješanosti balkanskih identiteta polazi i prijemčivost za daleke kulture kao i solidarnost sa poniženim i uvrijeđenim. Možda i najbolja slika te izmiješanosti su Cigani. Nije pjesnik slučajno u pjesmi što se zove Balkan zapjevao Mi smo ljudi Cigani. Na takvom skoro nesvjesnom balkanskom sinkretizmu počivaju nam i rituali svakodnevnog života: od prve jutarnje kafe do zdravice Skenderbegom.

Skenderbegov spomenik u Prištini

Skenderbegov šlem u Umetničko–istorijskom muzeju u Beču

Skenderbegov juriš protiv Osmanlija na muralu u muzeju u Kroji

Kadar iz filma Albanski ratnik Skenderbeg (1953) Sergeja Jutkeviča

Slika Paje Jovanovića Guslar – Pesma o Skenderbegu (1884)