*transparent sa mitinga podrške studentima u Srbiji održanog u Rijeci
Aktuelni protesti su pokazali da su mladi nepravedno optuživani da žive u neprobojnim, impregniranim azilima i da ne pokazuju zanimanje za društveno okruženje. Njihova interesovanja, biće, samo nisu bila dostupna tradicionalnim javnostima i kanalima komunikacije. Dugo već deo civilnog društva u Srbiji vodi borbu da se medijska i politička pismenost uvrsti u obrazovni sistem. Režim je zapravo, nesvesno i perverzno, za ovih trinaestak godina jahanja, održao impozantnu prosvetiteljsku lekciju. Pokazao je šta je politika u javnom interesu i kakva bi trebalo da bude uloga medija u demokratskom društvu – kroz negativne primere. Evo, ovako ne treba! Evo, ovo nije politika nego kriminalni ošljarizam, evo, ovo nisu mediji nego primitivne propagandne lažljive toljage.
Protesti ovdašnji ukazali su na još jednu činjenicu. Region, kako stručno zovu prostor bivše Jugoslavije, još uvek diše zajedno. Još uvek postoji nekakav zajednički politički, društveni i kulturni prostor. Pre svega, očituje se to kroz podršku koju studenti dobijaju iz svih jugoslovenskih država, ali i po tome što su postali inspiracija za slične, doduše ne tako brojne i velike proteste u okruženju, pre svega u BiH i Crnoj Gori. Nažalost, većina država regiona pati od istih bolesti, i povoda za proteste ima kao šaše, s tim što je Srbija svakako najgora od sve dece. Ako ništa, u drugim državama postoji smenjivost vlasti. I nigde kao u nas ne postoji takva “predmetna institucija”.
Balkan je u nekoliko navrata bio svetska avangarda, ali onoga lošega. Kao da se ludilo iz devedesetih sa ovih prostora – primitivizam, nacionalizam, ksenofobija – proširilo na ceo svet. Neki se nadaju se da će sada biti avangarda u nečemu dobrome i da će mladi diljem sveta ustati protiv “ovoga” što nas sve gura u jako lošem pravcu. Valjda jedino oni mogu da se izbore da se ne ponište upravo one vrednosti za koje su se studenti (iz)borili 1968. godine.
CRNA GORA: POVOD – TRAGEDIJE NA CETINJU
Studentsko-građanska gibanja inspiracija su za proteste koji trenutno traju u Crnoj Gori. A povod za njih su dva masovna ubistva: početkom 2025. i u leto 2022. godine na Cetinju je ubijeno dvadesettroje ljudi. Neformalna grupa studenata svakodnevno organizuje proteste koji podrazumevaju 23 minuta buke za stradale. Blokiraju ulice gradova, a lokacije blokada objavljuju dan ranije. Imaju deset zahteva, među kojima su ostavke ministra policije i potpredsednika vlade za bezbednosti i odbranu, oduzimanje i uništavanje sveg ilegalnog i skrivenog oružja, te strože kazne za njegovo nelegalno posedovanje i nošenje.
Daliborka Uljarević, izvršna direktorka podgoričkog Centra za građansko obrazovanje, u razgovoru za “Vreme” kaže da su u Crnoj Gori reakcije na ovdašnje i tamošnje proteste – podeljene. Na jednoj strani su oni koji ih vide kao motivišuću i potrebnu borbu mladih za bolje društvo, a na drugoj oni koji ih posmatraju isključivo kroz prizmu partijskih interesa.
“Iako su u osnovi ovih protesta dvije užasne tragedije, u Novom Sadu i na Cetinju, koje su i posljedica nefunkcionalnosti institucija i sistema za čije se ozdravljenje studenti i zalažu, istovremeno su postali i kišobran koji okuplja mnoge nezadovoljnike različitim aspektima rada vlasti u dvije države. To je izraženije u Srbiji, u kojoj imamo fascinantan broj ljudi koji proteklih mjeseci izražavaju protest na vrlo kreativne i emotivne načine, a posebno je značajno da se ta protesna nit kapilarno širi kroz čitavu državu, dopirući i do malih mjesta. Tako se razbija strah i Vučićeva medijska mašina više ne proizvodi onaj učinak koji je imala do sad, a uz studente su i brojna strukovna udruženja i većinska akademska zajednica, kao i mnogi iz biznis-sfere, što je za sada rekordan nivo mobilizacije u posljednje dvije decenije u Srbiji”, kaže Uljarević.
Međutim, Crna Gora nema kulturu protesta kao Srbija, te je sve što se dešava u susednoj državi daleko manjeg obima, energije i dosega: “Nažalost, akademska zajednica kod nas nema hrabrosti da stane uz studente na način na koji su to učinile njihove kolege u Srbiji i osim pojedinaca iz te grupacije koji pružaju podršku, izostaje ona kolektivna sa samih fakulteta, što naglašava i (ne)kvalitet tog dijela sistema”, smatra Uljarević.
Ona kaže da treba imati u vidu i kontekst u kojem se mladi oblikuju u regionu, a koji nije vrednosno dobro utemeljen niti podstiče nove generacije na kritičko promišljanje. To je već dovelo do njihove hronične nezainteresovanosti za društveni angažman.
“Oni pokazuju i gadljivost prema politici (u čemu ih treba djelimično razumjeti, uzimajući u obzir koliko je blata u politici u regionu), i neki vid odsutnosti iz realnosti ili pozicije da su oni iznad te realnosti”, konstatuje Uljarević. “Zato je ovaj njihov protesni izraz čudo koje kao takvo pokreće mnoge, kako među mladima tako i drugim strukturama kojima se vraća nada. Činjenica je i da oni jako dobro komuniciraju na društvenim mrežama, što je za njihove generacije glavni izvor informisanja. I to efekat ima i na ukupno vibriranje među mladima. Oni uvode aktivizam i bunt u modu, a to mora imati dalji domino-efekat, nezavisno od konkretnog učinka ovih protesta”, kaže ona.
BIH: FOKUS NA TRAGEDIJU U JABLANICI
Osim što pružaju podršku studentima iz Srbije, bosanskoherecegovački akademci su organizovali i vlastite proteste pred zgradom državnog parlamenta. U njihovom fokusu su smrtonosne poplave iz oktobra 2024. godine na području Jablanice, Fojnice i Konjica, koje su odnele 29 ljudskih života. Smatraju da ovo nije puka nesreća usled elementarnih nepogoda, već rezultat sistemskog nemara i nesposobnosti onih koji su dužni štititi živote građana.
Sarajevska medijska ekspertkinja Anida Sokol kaže za “Vreme” da su protesti studenata u Srbiji “inspiracija za čitavu regiju”. Smatra da su način na koji su se studenti organizovali i njihova upornost “zaista zadivljujući”.
“Uticaj studentskih protesta iz Srbije na regiju vidljiv je kroz proteste koji se organizuju u BiH, mada sa zakašnjenjem i u znatno manjoj mjeri. U Banjoj Luci studenti su organizovali skupove podrške, a studenti u Sarajevu su održali protest zbog nezadovoljstva dešavanjima i reakcijom vlasti nakon poplava u oktobru 2024. godine. Neprihvatljivo je da i dalje nema odgovornosti i transparentnosti za dešavanja u Donjoj Jablanici, kada se ilegalni kamenolom obrušio na kuće tokom poplava”, kaže Sokol.
Ona podseća i da su građani Zenice održali proteste na kojima su zahtevali mere za obuzdavanje inflacije, fiskalne reforme, reviziju javnih preduzeća i transparentnost trošenja javnog novca.
“Vidimo konkretne zahtjeve koje građani postavljaju vlastima. Inspiracija za blokade tržnih centara, koje se također dešavaju u BiH, došla je iz Hrvatske, što pokazuje uticaj ovakvih akcija na regiju. Reakcija javnosti u BiH kasni, ali je važno da se pokreće. Zbog onoga što se desilo u Donjoj Jablanici, protesti su se trebali davno i masovno održati da bi se zahtijevali transparentnost i odgovornost za ilegalni kamenolom, ali i odgovornost vlasti zbog nepravovremene reakcije i izostanka upozorenja na poplave. Također, vidimo da mediji u BiH ne izvještavaju o protestima u Srbiji u onoj mjeri u kojoj bi trebali, s ozbirom na njihovu važnost. Također, primjetno je da pojedini mediji izbjegavaju izvještavati o protestima, prateći određenu političku agendu”, kaže ona, ističući da se nada da će studenti i građani u BiH istrajati u svojim zahtevima, da neće odustati, “kao što ne odustaju studenti i građani u Srbiji”.
HRVATSKA: HRVATSKIM NACIONALISTIMA VIŠE ODGOVARA VUČIĆ NEGO STUDENTI
Studenti u Srbiji dobijaju podršku i iz Skoplja, Ljubljane, ali i iz skoro svih većih gradova Hrvatske, od kolega ali i, da tako kažemo, slobodarski nastojenih građana. Vučićev režim to koristi da dezavuiše studentske proteste, dokazujući da su oni inicirani iz države-arhineprijatelja, da su, je li, “ustaški”. Ovaj propagandni komplet im ne pali, stvara kontraefekat.
“Odnos mejnstrim medija u Hrvatskoj prema studentskim protestima u Srbiji načelno je pozitivan, a vjerujem da u istom svjetlu proteste promatra i dobar dio stanovništva koji prati i kojeg zanimaju vijesti iz susjedstva. Tako smo imali priliku vidjeti i nekoliko skupova podrške srpskim studentima, u Zagrebu, Splitu i Rijeci, a na tim skupovima podrške uglavnom su mladi ljudi neopterećeni naslijeđem devedesetih, ljudi koji vole Beograd i Srbiju, nerijetko tamo imaju prijatelje, ne vide ništa čudno ni nastrano u odlascima u Beograd, Novi Sad i slično”, kaže nam novinar i autor podkasta “Zavidavanje” Ladislav Tomičić.
On međutim kaže da postoji i dobar deo građana koji su indeferentni prema događajima u Srbiji.
“Njih ništa iz Beograda ne zanima, kao što ih ne zanima niti šta iz Ljubljane, Beča ili Budimpešte. Na koncu, imamo i onaj dio stanovništva koji je sklon desnim i krajnje desnim političkim opcijama. Oni bi također željeli ostaviti dojam da ih vijesti iz Srbije ne zanimaju, to se kod hrvatskih desničara rado nosi, ali ne mogu se boriti protiv sebe, budući da njihovo političko mišljenje podrazumijeva konstantnu budnost i borbu protiv mrskog neprijatelja, a računaju da kraj Srba i Srbije boljeg neprijatelja ne mogu i neće naći. Oni ne prave razliku između Aleksandra Vučića i studenata, za njih su četnici i Vučić i njegovi oponenti, s tim što im je Vučić bliži, jer njega bolje razumiju i on im više odgovara”, kaže Tomičić.
Po njemu su veoma male šanse da protesti iz Srbije budu pokretački potencijal za slične događaje u Hrvatskoj.
“Prosvjed u Srbiji imao je direktnog odjeka u Crnoj Gori i Bosni i Hercegovini. Ljudi su izišli na ulice ohrabreni vijestima iz Srbije. Ipak, u pitanju je zanemariv odjek. Glavne pozornice ovog ‘partija’ su u Srbiji. Pratimo što se događa i klimamo glavom u ritmu koji dopire iz daljine, nadajući se da će nad Srbijom sunce napokon zasjati kako valja”, kaže Tomičić.
