Eskadron smrti planirao ubistva Zorana Đinđića, Čedomira Jovanovića, Vojislava Šešelja, Jovice Stanišića...
Kada su u nedjelju 27. oktobra – tačno u podne – pripadnici MUP-a Srbije uhapsili u Beogradu Nikolu Maljkovića, osumnjičenog da je 10. juna ubio policijskog generala Boška Buhu, započela je, do sada nezabilježena, serija hapšenja u Srbiji. Eksperti procjenjuju da je postignut prvi veći uspjeh organa bezbijednosti u sukobu sa organiziranim kriminalom.
U trenucima dok nastaje ovaj tekst, a to su rani jutarnji časovi u srijedu, najmanje je šesnaest ljudi iza rešetaka. Neke informacije govore i o tridesetoro privedenih lica, što izvršilaca, logističara i jataka. Svi oni su osumnjičeni za pomaganje u likvidaciji generala Buhe, ali i zbog logističke pripreme i planiranja drugih ubistava – predsjednika Vlade Srbije Zorana Đinđića, šefa poslaničke grupe DOS-a u Skupštini Srbije Čedomira Jovanovića, predsjednika Srpske radikalne stranke Vojislava Šešelja, bivšeg načelnika Resora državne bezbijednosti MUP-a Srbije Jovice Stanišića…
Kako se nezvanično saznaje, priveden je i jedan čovjek iz bliskog Đinđićevog okruženja; osumnjičen je da je davao obavještenja o kretanju, razgovorima, susretima i aktivnostima premijera i, kako se tvrdi u istim krugovima, kod njega je nađen deo „logističke“ opreme, ali o tome kasnije.
Kako stoji u informaciji Bezbijednosno-informativne agencije (BIA), po podacima prikupljenim operativnim radom, navedeno je posljedica djelatnosti „organizovane grupe koja planira i zagovara izvođenje ubistava predstavnika državnih i političkih organa i institucija, kao i istaknutih ličnosti iz javnog života. Cilj ovih namera je destabilizacija vlasti i izazivanje haosa u zemlji kako bi se stvorila atmosfera za egzistiranje organizovanog kriminala.“ Kao organizator ove grupe – stoji dalje u Informaciji BIA – označen je Željko Maksimović Maka (vidi okvir „Ovlašćeni ubica“). Za njim se intenzivno traga. Policija u pola glasa kaže: „Sklonio se u južne krajeve“, ma šta to značilo…
U toku je i istraga oko naručilaca i finansijera navedenih aktivnosti. Inače, pored Nikole Maljkovića, koji je osumnjičen da je izvršio ubistvo generala Buhe i planirao nove likvidacije, grupi oko Maksimovića Make „bliski su i neki bivši pripadnici republičkog i saveznog MUP-a, nekadašnjih paravojnih formacija, kao i pojedinci iz bivših struktura vlasti sa prostora nekadašnje SFRJ“.
Naime, procjena je da su ove grupe imale motiv destabilizacije političkih prilika u zemlji i otuda se aktivnost te grupe svrstava u teroristička akta.
KAKO JE POČELO: Nakon ubistva generala Buhe – navodi se u Informaciji BIA – „u operativnoj istrazi koju je započeo GSUP Beograd potvrđena su početna saznanja BIA o postojanju terorističke organizacije, koja je realizaciju svojih namera započela likvidacijom policijskog generala. Zbog izraženog stepena društvene opasnosti, dogovorena je koordinirana akcija GSUP-a, Uprave za kriminalistiku MUP-a Srbije, BIA, nadležnih službi Vojske Jugoslavije i jednog broja stranih obaveštajnih i bezbednosnih službi.“
Prema neformalnim saznanjima „Vremena“, do imena Nikole Maljkovića došlo se u ranoj fazi istrage preko doušničkih veza; on je poslije ubistva Buhe napustio Srbiju i zajedno s Maksimovićem boravio na neutvrđenom mjestu u Crnoj Gori. Vratio se u Beograd nakon pet mjeseci. Policija vjeruje – radi izvršenja novog ubistva. Maljković je kod sebe prilikom hapšenja imao bosanski pasoš i pasoš jedne ozbiljne evropske države. Po policijskim izvorima pružio je otpor prilikom hapšenja; isti ga nazivaju „tihim ubicom“. Naime, Maljkovića je bilo teško pronaći i u policijskim kartotekama. Bio je osuđivan kao maloletnik zbog krađe. U stanu gdje je uhapšen pored oružja je pronađena i obimna literatura o rukovanju oružjem i priručnici o terorističkim metodama borbe, a prema nekim informacijama čak i tridesetek mobilnih telefona raznih marki.
Cela Maksimovićeva grupa, inače, bila je izuzetno dobro organizovana: međusobno su komunicirali isključivo u šiframa preko javnih govornica i mobilnih telefona, koristili neregistrovane SIM kartice kupljene na ulici koje su često menjali, raspolagali raznim setovima ličnih dokumenata i, uopšte, pokazivali krajnju opreznost. Navodi se tako da Maljković, kada se ponovo pojavio u Beogradu 24. oktobra pa do hapšenja, nikad nije spavao dvije noći u istom stanu, da se kretao u jednom automobilu koji bi se iznenada zaustavio, on sam pješice je prošao dio puta – nerijetko ulazeći u zgrade koje bi napustio kroz izlaz u drugoj ulici – gdje bi ga čekao novi automobil sa obezbjeđenjem.
Ipak – tvrde izvori „Vremena“ – navedena grupa je postepeno počela da biva prisluškivana; kako, niko ništa ne želi da kaže. Na taj način počeo je da se slaže mozaik namjera grupe – za razne političare su koristili nadimke, komentarisali političke i poslovne prilike, pokazivali su izuzetno zanimanje i upućenost u kadrovsku strukturu MUP-a i državnih organa. Isti izvori tvrde da je istim operativnim radom utvrđeno i da Maksimovićeva grupa prisluškuje državni vrh; odakle, još uvijek nije utvrđeno.
U svakom slučaju, prisluškivanjem se došlo do podatka da se Maljković vraća u Beograd. No, već 25. oktobra zamrla je komunikacija između grupe. Da li su prosto prestali da razgovaraju telefonom ili su se prebacili na neke druge komunikacione sisteme, ne zna se, ali je to u svakom slučaju prevagnulo da se krene u hapšenje.
Maljković je rođen u Beogradu 1973. Saznaje se, međutim, da su uhapšeni i njegovi roditelji za koje se tvrdi da su i te kako bili upoznati s njegovim aktivnostima, a zbog sumnje da su mu pružali logističku podršku. U istom kontekstu, navodi se, uhapšena je i Maksimovićeva sestra.
ORGANIZACIJA: Kod većine privedenih pronađena je velika količina oružja – od pištolja, preko „heklera“, do puškomitraljeza i „zolja“ – kapa „fantomki“ i oko 300.000 eura. Kod čoveka, koji je očigledno bio logistička baza grupe a čiji je nadimak Limar, osim novca pronađeno je i više komada automatskog oružja, dvije „zolje“ i veća količina municije, ali ga je istražni sudija nakon dvadeset četiri sata pustio iz pritvora iz neobjašnjivih razloga. Ovo poslednje praktično je dovelo do pobune u gradskom MUP-u. Vaš reporter svedoči o gnjevu policijskih starješina kada im je javljeno da je Limar pušten iz pritvora.
Dušan Mihajlović, ministar unutrašnjih poslova u Vladi Srbije, žalio se isto veče kako je ovo jedina zemlja koja još nema zakon o borbi protiv organizovanog kriminala. „Za nas, kao policiju, važno je saznanje da vladajuće strukture DOS-a, na republičkom i saveznom nivou, podržavaju borbu protiv organizovanog kriminala i da nijedna grupa nije zaštićena“, izjavio je za „Vreme“ Mihajlović.
Maksimović je označen kao glavni organizator grupe. Neformalni izvori navode da je svoje „potčinjene“ ohrabrivao navodeći kako je zaradio milione na likvidacijama. Jasno je, međutim, da iza njega stoji „Neki“ s velikim slovom N. Ko je to konkretno, niko ne saopštava. Navodi se samo da je riječ o strukturama koje su imale izuzetnu korist od bivšeg režima i koje sada ne prezaju ni od čega u namjeri da povrate izgubljene ili poljuljane nelegalne poluge moći i bogaćenja. U tom kontekstu, ubistvo generala Boška Buhe bilo je naručeno jer su isti ocijenili da je on najlakša meta kada je riječ o izazivanju destabilizacije prilika u Srbiji.
O Maksimoviću, pak, govori se kao o čovjeku čija je ambicija bila da zavlada cjelokupnim beogradskim podzemljem kao „kapo tuti kapi“.
Kako se saznaje, namjera MUP-a i Vlade Srbije je da ovaj prvi uspjeh u borbi protiv organizovanog kriminala maksimalno istjera do kraja. Javnost će biti pravodobno informirana o svim rezultatima istrage bez obzira na to koliko će ti rezultati biti upotrebljivi pred sudovima, tvrdi se u istim krugovima.
Inače, navodi se da su prvi put maksimalno surađivale uniformirana policija i BIA, te odgovarajuće vojne službe. Koje su inostrane službe bile uključene u ovu operaciju, niko ne navodi, ali se saznaje da je Maksimović izvjesno vrijeme boravio u Italiji i da je od tamošnjih organa bezbijednosti traženo njegovo hapšenje. Ono nije uslijedilo, prvenstveno zbog toga što je na vrijeme upozoren i što je koristio falisficirane lične dokumente tako da mu se nije moglo lako ući u trag.
Kad se završavao ovaj broj „Vremena“ (sreda 30. oktobar, rani jutarnji časovi), BK televizija objavila je vest da se u grupi uhapšenih nalazi i poznati beogradski umetnik, da bi nešto kasnije bilo saopšteno da je slikar Dragan Malešević Tapi umro od srčanog udara prilikom istrage.
Dragan Malešević Tapi rođen je 1949. godine u Beogradu. Bio je slikar hiperrealista a, prema sopstvenim rečima, spadao je među sedam vodećih svetskih umetnika tog pravca. Slikarstvom je profesionalno počeo da se bavi 1987. godine.
Ime Željka Maksimovića (39), zvanog Maka, prvi put je bilo javno objavljeno u martu 1995. godine, kada je u ulici Svetozara Markovića u Beogradu sa četiri hica iz pištolja ubio policajca OUP Palilula Gorana Radulovića (29). Maksimović je tog dana (17. marta) na ulici pokazivao svoj pištolj nekom drugu, a kada je Radulović, držeći u jednoj ruci pištolj a u drugoj službenu legitimaciju, pokušao da ga legitimiše, ovaj je pripucao i ubio ga. Kada je pao na pločnik, Maka mu je prišao i „overio“ ga hicem u glavu. Maksimovića su potom, na jedvite jade, uhapsili pripadnici interventne brigade; u pritvoru je bio veoma kratko, braneći se u početku ćutanjem. „Mislio sam da hoće da me ubije“, branio se Maksimović i posle tri dana bio je pušten na slobodu. Ubistvo policajca Radulovića bilo je okvalifikovano kao „nužna odbrana“. Od tada kao da je propao u zemlju. Niko ga više nije spominjao, sem policajaca ogorčenih što je ubica bio oslobođen.
U utorak 6. avgusta ove godine predsednik SRS-a Vojislav Šešelj saopštio je novinarima: „Željko Maksimović, zvani Maka, ubio je 10. juna 2002. godine generala policije Boška Buhu. Dokaze da je Maksimović ubio Buhu dobio sam direktno iz policijskih izvora, od časnih ljudi koji rade u policiji… Maksimović pripada gangstersko-mafijaškom klanu.“ Po svemu sudeći, a prema najnovijem saopštenju MUP-a, čini se da je doktor Šešelj omašio. A bio je tako blizu.
Nekadašnji policajci, koji ne žele da im se ime pominje u novinama, o Željku Maksimoviću znaju mnogo više: „On je klasičan kriminalac psihopatske naravi koji je u proteklim godinama služio Miloševićevim tajnim službama i za njihov račun ubijao ljude po Srbiji, ali i van nje, da bi danas, kao i poslednjih nekoliko godina, imao zaštitu crnogorske državne bezbednosti.“ Policajci pominju da je Maksimović prvi put bio uhapšen kada je imao šesnaest godina. „Početkom osamdesetih radio je u obezbeđenju kluba ‘Amadeus’, čiji su umetnički direktori bili Arkan, opevani Žika Živac i jedan slikar. Već posle mesec dana rada u ‘Amadeusu’ i nekoliko tuča bio je uhapšen zbog pokušaja ubistva… U spektakularnoj akciji gradskog SUP-a, u Novom Beogradu uhapšena je velika grupa kriminalaca u kojoj je bio i Maka. Nađena je i velika količina oružja, ali zahvaljujući vezi koju su uhapšeni imali sa crnogorskim DB-om svi su bili pušteni. Maksimović je ubrzo bio angažovan kao saradnik srpskog DB-a (ovlašćeno službeno lice), regrutnog centra mnogih kriminalaca, psihopata, ubica, mafijaša… Državna bezbednost je od njih tražila samo da čuvaju režim… Za uzvrat su mogli sve, uključujući i dobijanje licence za ubijanje. Početkom devedesetih Jovica Stanišić, po nalogu Slobodana Miloševića, sprema paravojne jedinice za rat u Hrvatskoj i, po uzoru na ‘Dvanaest žigosanih’, okuplja na desetine ljudi sličnih Maksimoviću koji postaju gospodari života i smrti. Na vezi ih je sve držao čovek iz DB-a, po direktnom nalogu šefa tajne policije. Maksimović potom sve više obavlja poslove za račun crnogorskog DB-a, odnosno čisti protivnike, kupuje vilu na Dedinju i živi na visokoj nozi. Njegovo ime se nigde u medijima nije objavljivalo. Međutim, letos je u crnogorskoj štampi pisalo da je u Sofiji uhapšen Sreten Jocić, zvani Joca Amsterdam, i da je u kući Jezdimira Vasiljevića na Dedinju, koju je srpski DB oduzeo za potrebe kriminalaca, pored Jocića boravio i Željko Maksimović.“
J. D.
Represija se pojačava. Sada već imamo pritvaranja, zatvaranja, i toga će biti sve više. To pokazuje da je režim svestan da više nije u toliko komotnoj poziciji. Onaj deo opozicije koji je iskren mora da shvati da uobičajeni metodi borbe neće dati rezultat. I sada je pitanje: da li smo mi na to spremni ili nismo? Ako nismo, onda da se svi povučemo svojim kućama i da pustimo da ovaj vlada doživotno
Opozicionari su policajce pozivali da skinu šlemove i odlože “antiterorisitičku” aparaturu, ili da se bar vrate u zgradu, iznutra je zaštite i da ne prave bespotrebni cirkus i metež. Na trenutke je situacija bila na ivici ozbiljnijeg incidenta. Jedna fotografija je izazvala veliku pažnju javnosti: bakica iz lokalnog pokreta “Bravo” čuvala je pendrek i balistički štit jednog policajca koji je otišao do toaleta. Još jedan kuriozitet: neki advokati koji su krenuli u sud na ročišta zadržali su se ispred suda, u znak podrške poslanicima – donosili su im vodu iz obližnje trafike. I nama je prekardašilo, reći će jedan. Kako bilo, blokada je bila uspešna
U Novi Sad predsednik Srbije nije došao zbog četrnaest mrtvih (u međuvremenu je taj broj porastao na petnaest). Ali došao je jer su tokom protesta oštećene prostorije Srpske napredne stranke, pokazavši da su mu prozori, a ne ljudi, prioritet. A onda se slikao na sahrani dve devojčice i njihovog dede, žrtava pada nadstrešnice na Železničkoj stanici
U jeku borbe za očuvanje kakvog takvog kredibiliteta vladajuće partije, Aleksandar Vučić, član SNS-a i predsednik Srbije, uglavnom se bavi i svojim omiljenim poslom – političkim intrigama i smicalicama iza kulisa
Džaba vam upinjanje da dokažete da visoka korupcija postoji u Srbiji. Ona je, jednostavno, nezamisliva. A onda padne nadstrešnica sveže renovirane železničke stanice (na slici) i ubije 15 ljudi. I pukne mehur i iz njega počnu da kuljaju laži, krađa, kriminal i korupcija
Kako se, na prvi znak da se otpor može organizovati drukčije nego mirnim šetnjicama, sad najednom vlast i njeni telali dosetiše da „batina ima dva kraja“?
Ministar kulture Nikola Selaković mora da bira između zakona i interesa investitora koji hoće da ruše Generalštab, a koji očigledno zastupa predsednik Vlade Republike Srbije Miloš Vučević
Arhiva nedeljnika Vreme obuhvata sva naša digitalna izdanja, još od samog početka našeg rada. Svi brojevi se mogu preuzeti u PDF format, kupovinom digitalnog izdanja, ili možete pročitati sve dostupne tekstove iz odabranog izdanja.
Vidi sve
