Oružane snage BiH – profesionalni patriotizam

Dan Oružanih snaga Bosne i Hercegovine (OSBiH) je 1. decembar – i nema apsolutno nikakvo istorijsko ili simboličko značenje za građane, ni samu vojsku. „Rođendan“ i vojska (koja je prošle godine napunila dve godine) definisani su Zakonom o odbrani BiH usvojenom 2005. Zakon i same Oružane snage BiH su rezultat relativno bezbolnog i javnosti ne toliko potresnog procesa reformi koji je imao za cilj stvaranje jedinstvene vojske u BiH. Rezultat je postignut, ali u zemlji u kojoj entitetske granice imaju stvarno istorijsko, simboličko i političko značenje, pozicija „jedinstvene institucije“ nije baš zahvalna.

Reformama je personal postepeno smanjivan, uglavnom kroz penzionisanje i otpremnine, tako da je u Federaciji BiH broj ljudi sveden sa 33.000 na nešto manje od 10.000 zaposlenih vojnih i civilnih lica, koliko ima današnja jedinstvena vojska. Budući vojnici će se angažovati na profesionalnoj osnovi, potpisivanjem ugovora na tri do pet godina nakon završene vojne škole koja ove godine upisuje svoju prvu generaciju, tri stotine mladića i (zainteresovanih) devojaka. Umesto svečanih zakletvi i porodičnih ispraćaja, odnos prema novoj vojsci biće zasnovan na „profesionalizmu“, odnosno redovnoj državnoj plati. „Nisam materijalista, ali danas je i vojska takva – koliko platiš, toliko se radi. Prije neki dan, jedan strani general me upitao kako njegujemo bosanskohercegovački patriotizam kod naših vojnika, na šta sam mu odgovorio da od mojih vojnika tražim da rade ono za šta su plaćeni. Bosna i Hercegovina vas plaća, i izvolite radite to za šta ste plaćeni. Kada ne možete to više da radite, dajte otkaz“, poručuje načelnik zajedničkog štaba, general-pukovnik Sifet Podžić.

ZASTARELI VIŠKOVI I SIROTINJA: Godišnji budžet Ministarstva odbrane i Oružanih snaga iznosi nešto više od 150 miliona evra, od čega većina novca ide na „saniranje reformi“ i održavanje pešadije koja čini osnovu vojske – između ostalog i zato što je jeftina. Avijacija je za sada finansijski nedostižna, ali i komplikovana jer povlači pitanje kontrole vazdušnog prostora BiH. „Postoji ideja da se napravi ugovor sa susjedima na Balkanu kojim bismo zajedno ušli u nadgledanje vazdušnog prostora ili da se uspostavi saradnja sa NATO savezom po ovom pitanju. U svakom slučaju, ukoliko se odlučimo da imamo sopstvena fiksna krila, moraćemo kupovati avione jer ovi koje imamo su zastarjeli i nisu za upotrebu“, kaže general-pukovnik Podžić.

Mali budžet ne dozvoljava ni kupovinu novog naoružanja – veći deo opreme čine zastarele rezerve iz JNA, te je jedno od gorućih pitanja način na koji će se država rešiti 30.000 tona viška oružja – od pušaka do aviona. Jedan od načina je prodaja: 2004. godine tadašnja entitetska ministarstva odbrane sklopila su osam ugovora o prodaji viška oružja (tenkova, metaka, minobacača, pušaka, mitraljeza…) koja bi donela profit od preko 2,5 miliona dolara. Međutim, na intervenciju međunarodne zajednice u BiH, iste godine uveden je embargo na izvoz oružja. Ugovori nisu realizovani do kraja, što državu dovodi u opasnost od tužbi, a i problem sve opasnijeg viška oružja se ne rešava. Konačnu odluku o završetku ovih ugovora doneće Predsedništvo BiH, koje ima ulogu vrhovnog komandanta. Preostale dve opcije za rešavanje viška naoružanja jesu uništavanje i donacije – određena količina pušaka i municije već je poklonjena novim policijama Avganistana i Iraka. Dodatni „ostatak“ JNA je pitanje vlasništva preostalih vojnih objekata koji su još u upotrebi. Već pomenuti zakon o odbrani je svu „vojnu imovinu“ definisao kao „imovinu države BiH“, dok je sve što se ne koristi za potrebe vojske imovina entiteta. Problem je u tome što je i „država BiH“ nedovoljno definisana.

Kada je reč o nabavci novog oružja, manja količina dobijena je putem grantova i donacija – puške M16, donacija SAD vojsci Federacije nakon rata, još su u upotrebi; sredstva za vezu, takođe američke proizvodnje, koriste se u Iraku; radi se remont starih helikoptera proizvedenih u Ukrajini. U svakom slučaju, sve buduće naoružanje će morati da bude kompatibilno sa zahtevima NATO-a i, koliko je god moguće, jeftino.

NATO, NATO: Razvoj OSBiH, koji se budno prati iz Vašingtona, ima jasan cilj – članstvo u NATO-u. Ministar odbrane Selmo Cikotić ističe uspehe koje je BiH ostvarila kao članica Partnerstva za mir – Centar za mirovne operacije u BiH je prošlog meseca primljen u mrežu NATO centara za edukaciju, što je prvi slučaj u Evropi. BiH je aktivna i na regionalnom nivou: „Prvi u regionu smo promovirali ideju regionalne saradnje, organizovanjem susreta sa predstavnicima ministarstava odbrane Hrvatske, Crne Gore i Srbije“, kaže ministar Cikotić. Jedna jedinica deminera se već dve godine nalazi u mirovnoj misiji u Iraku, uglavnom angažovana na uništavanju neeksplodiranih sredstava u zonama pod zaštitom američke vojske. Do sada nije bilo žrtava, a odnedavno se najavljuje slanje vojnika u Avganistan, no konačna odluka još nije doneta.

Senku na ove uspehe bacaju ratna prošlost i nerešena pitanja iz tog perioda, koja se u BiH uglavnom rešavaju politikom nacionalnog ključa, te tako 45 odsto današnje vojske čine Bošnjaci, 36 odsto Srbi i 18 odsto Hrvati. Prošlost se gurala pod tepih i čistkama ključnih vojnih lica iz ratnog perioda, nakon rata posebno vidljivih u redovima Armije BiH koja je, zajedno sa HVO-om, „utopljena“ u vojsku Federacije BiH. „Vojska koja se borila protiv ustaškog i četničkog fašizma je ukinuta. Dok oficiri vojske Republike Srpske i HVO-a zadržavaju činove dobijene u toku rata, Armija BiH prolazi kroz čistke kojima je trebalo da joj se vrati multietnički, ‘bosanski’ karakter s početka rata. Međutim, taj karakter je nestao već 1992. godine, otkad se Armija pretvara u stranačku vojsku, sa tzv. Muslimanskim brigadama. Tada je na vratima jednog od pripadnika glavnog štaba osvanuo natpis ‘obavezan selam’“, kaže Vildana Selimbegović, urednica magazina „Dani“.

BEZ OSEĆANJA: Značajan deo stanovništva današnje Oružane snage ne doživljava kao „svoju“ vojsku – uostalom, kao ni državu. „Osnovno pitanje koje treba postaviti je – čemu služi vojska? Da brani neku državu. Kada je BiH u pitanju, ukoliko dođe do momenta da se ona brani od susjednih država, teško je očekivati da će bosanski Hrvati ili bosanski Srbi braniti BiH od Beograda ili Zagreba – i to iskustvo smo već jednom imali. Najveća realna opasnost je da dođe do obnavljanja sukoba unutar BiH, i u tom slučaju Oružane snage nisu nikakvo rješenje – kao što to nije bila ni JNA na početku rata“, smatra Marijan Frančešević, nekadašnji pripadnik HVO-a, danas pomoćnik ministra za vojne evidencije u federalnom Ministarstvu branitelja.

Iako je krajnje nezahvalno pisati bilo kakvu istoriju u današnjoj BiH – u startu ih ima bar tri – početak vojnih formacija seže u ratni period 1992–1995, kada se stvaraju tri (nacionalne) vojske – Armija BiH (ABiH), Hrvatsko vijeće obrane (HVO) i Vojska Republike Srpske (VRS).

ABiH se formira od 1992, reorganizacijom štabova teritorijalne odbrane (TO) koji su obuhvatali teritorije nastanjene bošnjačkim i hrvatskim stanovništvom. No, kako je TO već bila razoružana, a većina oficira JNA izlazi iz nje na samom početku rata (na primer, Rasim Delić, koji se od 1993. nalazi na funkciji komandanta ABiH, napustio je JNA 1992), odbranu zemlje, posebno Sarajeva, preuzimaju „narodni komandanti“ – tadašnji „jaki momci“ podzemlja – Juka Prazina, Rasim Delalić Ćelo, Ismet Bajramović Ćelo, Mušan Topalović Caco, Zulfikar Ališpago Zuka i ostali. Pored njih, u Sarajevu se među prvima organizuju i pripadnici specijalnih snaga milicije (koji nisu prešli na „srpsku“ stranu) pod vođstvom Dragana Vikića, danas pripadnika Federalnog MUP-a. Brigade koje vode „narodni komandanti“ formirane su od lokalnog stanovništva bez vojničkog iskustva ili obrazovanja – ni sami komandanti ga nisu imali. Sve do 1993. će delovati praktično samostalno, van zvaničnih vojnih struktura, priznajući kao svog komandanta direktno Aliju Izetbegovića. No, u oktobru 1993. država kreće u obračun kroz akciju „Trebević 2“. Jedan od razloga za bilo je i odvođenje civila, mahom ne-bošnjaka, na kopanje rovova s kog se nisu vraćali.

Hrvatsko vijeće obrane formirano je 1992. kao vojna formacija tzv. Herceg Bosne koja je obuhvatala opštine u Hercegovini nastanjene pretežno hrvatskim življem. Pored Hercegovine, HVO deluje i u području srednje Bosne (Travnik, Zenica, Nova Bila, Vitez, Kiseljak…), u Sarajevu i Tuzli. Sukob između ABiH i HVO-a u Hercegovini počinje već na početku rata 1992, napadom HVO-a na Prozor i proterivanjem lokalnog bošnjačkog stanovništva; u srednjoj Bosni saradnja traje do aprila 1993. kada HVO napada Ahmiće – cela muška populacija u tom selu je pobijena. Istovremeno, saradnja HVO-a i ABiH u Tuzli se nastavlja, a u samom Sarajevu postojala je brigada „Kralj Tvrtko“, koja je držala liniju odbrane prema Grbavici sve do 1993, kada je razoružana i utopljena u Prvi korpus ABiH.

Nakon rata, stvaranjem Federacije BiH po Dejtonskom mirovnom sporazumu, formira se i Vojska Federacije, sastavljene od ABiH i HVO-a. Međutim, ratni sukob nikada nije u potpunosti prevaziđen. Iako je formalno postojala zajednička komanda, sve je funkcionisalo odvojeno. Ministar odbrane bio je Hrvat, njegov zamenik Bošnjak, i obojica su potpuno nezavisno donosili odluke kada je reč o kadrovima – unapređenjima, školovanju i sl. Ukoliko je bila reč o osobi bošnjačke nacionalnosti, ministar kao Hrvat nije imao nikakvog uticaja na tu odluku, i vice versa. Ova podela je dugo vremena postojala i na finansijskom planu – za isti posao uposlenici su dobijali različite plate, jer su bili finansirani iz različitih budžeta (hrvatska komponenta dobijala je pomoć iz Hrvatske).

ČISTKE I PRESUDE: Većina komandanata i zapovednika iz redova ABiH ne nalazi se više u vojsci. Sefer Halilović, prvi načelnik Glavnog štaba ABiH, smenjen je 1993. i nakon rata obavlja funkciju ministra za socijalnu brigu i raseljene osobe u vladi Federacije BiH. Dobrovoljno odlazi u Hag 2001. godine, optužen po komandnoj odgovornosti za nesprečavanje zločina nad civilima u Grabovici i Uzdolu. Oslobađajuća presuda izrečena je 2005; Halilović je danas na čelu Bosanskohercegovačke patriotske stranke i zastupnik u Parlamentu BiH. Jovan Divjak, tokom rata na funkciji zamenika načelnika, kasnije komandanta ABiH, penzionisan je u činu generala; danas vodi fondaciju Obrazovanje gradi BiH. Rasim Delić, komandant ABiH, još je u Hagu, gde mu se sudi po komandnoj odgovornosti za zločine počinjene nad civilnim stanovništvom u srednjoj Bosni.

U Haškom tribunalu su procesuirani ili se procesuiraju zločini počinjeni nad Bošnjacima civilima u srednjoj Bosni 1992–1994. Tako su za zločine u Lašvanskoj dolini optuženi i osuđeni Dario Kordić (25 godina), Tihomir Blaškić (devet), Zlatko Aleksovski (sedam), Mario Čerkez (šest godina) i drugi. Svi su optuženi bili pripadnici HVO-a. Od političkih lidera Hag je izdvojio Mata Bobana, prvog predsednika Herceg Bosne, koji se nalazio i na čelu HDZ-a BiH; Jadranka Prlića, koji je bio na čelu HVO-a a kasnije premijer Herceg Bosne; Brunu Stojića, ministra odbrane Herceg Bosne; Slobodana Praljaka, predstavnika Ministarstva obrane RH u HVO-u i Herceg Bosni; Milivoja Petkovića, Valentina Ćorića i Berislava Pušića. Pred Tribunalom su optuženi za udruženi zločin i etničko čišćenje teritorije Herceg Bosne od bošnjačkog i drugog nehrvatskog življa. U optužnici se pominju i imena Franje Tuđmana, Gojka Šuška i Janka Bobetka.

Ratna prošlost oficira se i danas proverava. Po zakonu, na određene funkcije u Ministarstvu odbrane i Oružanim snagama može stupiti isključivo osoba koja je prošla proveru Generalnog inspektorata i generalnog inspektora NATO-a i EUFOR-a, u saradnji sa Državnom agencijom za istrage i zaštitu, i odeljenjem za ratne zločine državnog suda. Nijedan general 2004. godine nije mogao biti imenovan bez ove provere i dozvole Parlamenta BiH; neki su kandidati tada bili odbijeni na osnovu intervencije međunarodne zajednice u BiH.

Danas većinu visokog vojnog personala čine pripadnici bivše JNA: devet od 13 generala se školovalo i otpočelo karijeru u JNA, uključujući i načelnika zajedničkog štaba, general-pukovnika Sifeta Podžića. Ipak, JNA se u Federaciji BiH doživljava kao agresorska vojska.

ČAROBNA REČ REFORMA: Najveći problem za bivše oficire u Federaciji je ostvarivanje stanarskog prava. Bivši visoki predstavnik međunarodne zajednice u BiH Volfgang Petrič doneo je odluku da se svim osobama koje su u periodu od aprila 1991. do aprila 1998. napustile svoje stanove prizna status izbeglih i raseljenih lica. Time se svim tim osobama priznaje i pravo na povrat imovine – uključujući i oficire bivše JNA. Međutim, Federacija BiH usvaja član 3a Zakona o napuštenoj imovini, kojim se ne priznaje stanarsko pravo onima koji su u aprilu 1991. bili u aktivnoj službi JNA, kao ni njihovim porodicama. U međuvremenu, nadležne institucije su izlazile u susret zahtevima bivših oficira JNA koji su tokom 2001. i 2002. uspeli da se uknjiže kao vlasnici stanova u kojima su nekada živeli. No, ove godine je Komisija za imovinske zahtjeve raseljenih lica i izbjeglica BiH poništila 46 odluka o povratu stanova bivšim oficirima JNA.

Reč reforma je sastavni deo dnevnopolitičkog vokabulara. S obzirom na to da je većina usmerena ka stvaranju i/ili jačanju državnih, jedinstvenih institucija, reforme imaju značajan potencijal da dovedu u pitanje sam opstanak države – kao što je to slučaj sa reformom policije, kojoj se još ne nazire smisleni kraj. Za razliku od policije, vojska je relativno glatko transformisana u jedinstvenu formaciju. General-potpukovnik Sifet Podžić smatra da je ključ za uspeh reforme vojske u tome što se „javnost u to nije uplitala“ (?), te da su je „vodile stručne osobe poput Rafija Gregorijana i bivšeg ministra Nikole Radovanovića“. Drugi ovu „lakoću postojanja“ objašnjavaju time da vojska jednostavno nije više predmet političkih interesa, jer za razliku od policije ne može da hapsi, te i nema preterano značajan uticaj na politički život BiH.

Marijan Frančešević, nekadašnji pripadnik HVO-a, danas pomoćnik ministra za vojne evidencije u federalnom Ministarstvu branitelja, smatra da su vojne snage više stvar međunarodne reputacije i obaveze prema NATO-u, negoli ozbiljan faktor odbrane: „Vjerujem da ima puno onih, posebno među pripadnicima hrvatskog i srpskog naroda, koji vjeruju da bi se postepeno trebalo ići prema potpunoj demilitarizaciji BiH.“ Drugačijeg mišljenja su oni koji stavove o današnjoj vojsci grade na osnovu teškog ratnog iskustva. „Preživjela sam rat, izgubila supruga, vojnika ABiH. Ne volim vidjeti pištolj ni na televiziji. Međutim, bojim se da je vojska potrebna zbog činjenice da Hrvatska i Srbija imaju svoje vojske, kao i zbog činjenice da je jedan Tomislav Nikolić u toj Srbiji kandidat za predsjednika. Kada je riječ o samoj BiH, to je zemlja u kojoj federalna vlada isporuči ulje proizvedeno u Čehoslovačkoj 2008, koja ima uređenje koje finansijski ne bi podnijela ni jedna Švedska – a privreda ne postoji. Problem je što se ovdje od izbora do izbora još vodi rat, samo drugačijim sredstvima. Mi još nemamo mogućnost da na vojsku gledamo racionalno“, smatra Vildana Selimbegović, urednica magazina „Dani“.

BRISANJE ISTORIJE: I dok se današnja vojska trudi da uđe u NATO, a političke elite podmeću ulazak u Evropsku uniju kao jedinu legitimnu budućnost i čarobni štapić za sve probleme posleratne BiH, deca se još uvek obrazuju prema udžbenicima tri nacionalna (-istička) obrazovna programa u školama koje su u nekim mestima podeljene bodljikavom žicom na dva (nacionalna) dela. Reforme obrazovanja započete 2003. dovele su i do dogovora da se ratni period 1992–1995. ne obrađuje u udžbenicima, tako da se samo sporadično pominju Dejtonski mirovni sporazum i rat koji mu je prethodio. Međutim, tako se priča o ratu ostavlja za „slobodne teme“ i interpretacije nastavnika i roditelja. „I ovo sporadično pominjanje je uvijek u kontekstu opravdanosti rata kao sredstva za ostvarenje nacionalnih interesa, kroz glorifikaciju nasilja, spremnosti da se umre za vlastitu zemlju i mučeništva kao ključnog kriterija za patriotizam“, kaže Dženana Trbić iz Fonda za otvoreno društvo, učesnica u analizi sadržaja udžbenika iz grupe tzv. nacionalnih predmeta (maternji jezik, istorija, geografija, veronauka).

Istraživanje je pored udžbenika uključilo i fokus grupe sa roditeljima i učenicima, koji su izrazili želju da se ovaj period ipak uključi u nastavni program upravo da bi se izbegle interpretacije zasnovane na ličnom iskustvu, ali i da bi se konačno razgradili zidovi koji u BiH još postoje. „Četvrtina učenika obuhvaćenih ovim istraživanjem, i oko trećina roditelja, procjenjuju da je diskriminacija na nacionalnoj, vjerskoj i ekonomskoj osnovi prisutna u obrazovnom sistemu BiH. Dobijeni podaci također ukazuju na prisustvo stereotipa u učeničkim stavovima, kao i na poistovjećivanja učenika sa kolektivnim vrijednostima i normama koje su predstavljene kao neupitne i nepromjenjive“, kaže Dženana Trbić.