Djeca biciklima lete,
Vjetrovi iz Kovčega pušu,
Medvjedić i lutak–dijete
Po svijetu traže dušu.
Prvi film koji sam gledao u kinu zvao se Otimači izgubljenog kovčega. Bilo je to u Travniku, u kinu Lašva, gdje sam nekoliko godina kasnije gledao i Indijanu Džonsa u hramu prokletstva, odnosno u posljednjem krstaškom ratu. Danas, kad se sjećam osamdesetih godina prošlog vijeka, vremena prije rata, priča (simbolički) stane između Otimača i Krstaškog rata na platnu kina Lašva. Početkom devedesetih, početkom rata, kino je zatvoreno i nikad se više (barem dosad) nije otvorilo. Indijanu Džonsa i kraljevstvo kristalne lobanje gledao sam u sarajevskom kinu Meeting Point prije tačno sedam dana – dvadeset i drugog maja.
CRNI I CRVENI: Pripadnost Indijane Džonsa osamdesetim godinama dvadesetog vijeka daleko je od puke simbolike. Prvi film iz serije premijerno je prikazan 1981. godine, a treći, onaj koji je do prije neki dan bio posljednji, 1989. Veseli trilogijski omaž filmovima Spilbergovog djetinjstva u narednoj je deceniji u njegovom opusu zamijenjen ambicioznijim i naoko ozbiljnijim filmovima. Govorkanja o četvrtom nastavku sage o Indijani Džonsu šire se već deset-petnaest godina, no film je, ispostavlja se, vrijedilo čekati. Ako je od premijere prethodnog nastavka proteklo devetnaest godina, i u vremenu radnje, a u odnosu na vrijeme radnje doskoro posljednjeg filma o Indijani Džonsu, očit je podjednak interval.
Znakovit je taj interval između 1989. i 2008. godine. U vrijeme premijere pretposljednjeg Indijane Džonsa, Berlinski zid je dosta čvrsto stajao. Poslije devetnaest godina ne samo da ga nema, nego je i zaboravljen. Neko skloniji žižekovskim paralaksama mogao bi ovdje široko eksplicirati fazni pomak kad je riječ o negativcima koje progone Indijanu Džonsa – u filmovima snimljenim osamdesetih godina prošlog vijeka, za živog Sovjetskog Saveza, bili su to nacisti; danas, poslije devetnaest godina, Indijanini dušmani nisu više crni nego crveni, nisu Nijemci nego Rusi, nisu nacisti nego komunisti, nije Treći Rajh, nego SSSR. Međutim, filmom ipak upravlja filmsko vrijeme. Za radnju smještenu u 1957. godinu, negativci su se, iz američke perspektive, logično i neumitno nametnuli, a opet Spilberg ne bi bio Spilberg da se u prvom dijelu filmu nije narugao makartističkom lovu na (crvene) vještice.
U intervalu između vremena radnje trećeg i četvrtog Indijane Džonsa, smjestio se rat – drugi svjetski. U intervalu između snimanja trećeg i četvrtog Indijane Džonsa, smjestio se rat – treći balkanski. U Spilbergovoj filmografiji između trećeg i četvrtog Indijane Džonsa, smjestio se rat – od Šindlerove liste do Spasavanja redova Rajana.
KIŠA IZ VANJSKOG SVETA: Kad se ugase svjetla, kad krene ona legendarna muzika, treba ipak malo vremena da se zaboravi vanjski svijet, huka i buka istorije. Današnja su kina remek-djela zvučne izolacije, no treba ipak malo vremena, kako bi rekao Odn. U kinima iz osamdesetih, u djetinjstvu, vanjska (stvarna) bi se kiša, recimo, čula i u sali, ali je iluzija, usprkos svemu, instantno počinjala. Ali kad se na ekranu pojavi šešir, poznati fedora šešir, to je već – to! Treći nastavak, onaj prethodni, otvara se sekvencom u kojoj se razjašnjava porijeklo šešira. Mladog Indijanu tu je igrao River Feniks, kojeg više nema, kao što ovdje nema toliko momaka njegove generacije. Na kraju uvodne sekvence trećeg nastavka na Riverovu pognutu glavu spušta se šešir, u djeliću sekunde pretapaju se decenije, glava sa istim šeširom se diže, glava Harisona Forda. Tu pada kiša, a sada devetnaest godina kasnije, poslije oluje čija se grmljavina orila i iza zidova bioskopa, isti se šešir kotrlja pustinjom Nevade. Uskoro će se ponovo naći na glavi Harisona Forda, Indijane Džonsa, i avantura, prava avantura, će početi.
Kad uz sami početak filma, Indijana Džons preživi nuklearnu eksploziju sakrivši se u frižider obložen olovom, ponovo biva jasno da se Spilberg vratio kući, u cipele autentičnog Diznijevog nasljednika, velikog umjetnika sreće. Na Indijaninom radnom stolu su fotografije njegovog prijatelja Markusa Brodija, onoga koji je kazao „Potraga za Gralom je potraga za onim najboljim u svakom od nas“, i Henrija Džonsa, oca njegovog, onoga kojem je onomad upravo Gral spasio život. Uskoro se u filmu pojavljuje i Merion Rejvenvud, Indijanina dragana iz Otimača izgubljenog kovčega (glumi je ponovo Karen Alen). Imajući u vidu dugi interval od prethodnog nastavka, Spilberg je novi film savršeno uklopio u serijal.
U logiku serijala se uklapa i činjenica da se u ovom filmu Indijana Džons ne bavi misterijama koje se u temelju judeohrišćanske civilizacije. U neparnim nastavcima, prvom i trećem, Indijana traži Zavjetni kovčeg i Sveti gral, a u parnim, drugom i, evo, četvrtom, Indijana ide u treći svijet – u Indiju i Južnu Ameriku, tražeći jedan od pet svetih kamenova Šankare, odnosno Kristalnu lobanju. U tom je smislu ovaj film lakši od svog prethodnika, onog s posljednjim krstaškim ratom u naslovu, makar i u kristalnoj lobanji ima telemahijskih elemenata, samo što je Indijana ovdje, može se reći, promijenio stranu.
U samom finalu filma, Spilberg iznova pokazuje koliki je majstor. Ponovo je čuveni fedora šešir u centru pažnje i čini se da režiser post festum od ovog filma želi načiniti u isto vrijeme i epilog priče o Indijani i prolog novog serijala. Indijana Džons to, međutim, neće dopustiti i šešir će ponovo završiti na njegovoj glavi.
AVANTURA: Prije nekoliko godina ovako sam pisao o sličnosti između Indijane Džonsa i Martija Misterije: „Avanture Martija Misterije dešavaju se osamdesetih i devedesetih godina, a Indijanine tridesetih godina dvadesetog vijeka, no u suštini su isti. Obojica tragaju za onim što se uklapa u onaj čuveni Hamletov prigovor: Ima mnogo stvari na nebu i zemlji o kojima tvoja mudrost i ne sanja, moj Horacije. Njih dvojica imaju zasigurno svoje zasluge za upućivanje negdašnjih dječaka ka znanju i etici podjednako. Mnogi su dječaci tog vremena željeli postati arheolozima. Danas se ti dječaci uz pomoć Indijane Džonsa upuštaju u arheologiju sjećanja i emocija. Naša djetinjstva kriju intimne zavjetne kovčege i svete gralove sačuvane u uspomenama. Treba imati hrabrosti, biti odvažan poput Indijane Džonsa, i krenuti u avanturu traganja kroz vlastite rane godine, sjetiti se nevinosti i manje-više napuštenih ideala. Ko bude dostojan vratit će se s gralom, svojim gralom. No, treba tražiti.“
U vrijeme kad sam to napisao tek sam bio počeo koristiti mobitel. Kao melodiju zvonjave izabrao sam muziku iz Indijane Džonsa. Još i tad sam, izgleda, mislio da čak i telefonski poziv može značiti avanturu. Danas mi mobitel zvoni na melodiju koja se zove „starinski telefon“, javljam se samo na poznate mi brojeve, ne zanima me arheologija sjećanja i emocija, i volio bih da Spilbergu treba ne samo manje od devetnaest godina, nego i manje od devetnaest mjeseci, do sljedećeg Indijane Džonsa.
