fotografije: robert čoban i privatna arhiva
U Ulici Kosovke Devojke u Bijeljini nalazi se mala Evangelička crkva u kojoj se okupljaju pripadnici slovačke nacionalne zajednice, pristigli u Semberiju iz Vojvodine odmah nakon odlaska Turaka
Ako ulazite u Bijeljinu sa zapadne strane grada, putem iz Tuzle, proći ćete pored malog uređenog groblja koje odaje utisak da se o njemu neko svesrdno brine. Na svega par stotina metara dalje stižete do uličice koja danas nosi ime Kosovke Devojke i ako tu skrenete levo, nailazite na malu, lepo uređenu i novu crkvu.
Sve ovo ne bi bilo interesantno da nije reč o dva objekta koji već vekovima neguju i održavaju kulturu i tradiciju slovačkog naroda, čiji su se pripadnici u vreme austrougarske vladavine, drugoj polovini 19. veka, odmah po odlasku Turaka naselili ovde tražeći bolji život. U Semberiju su došli iz vojvođanskih mesta, prvo u selo Ljeljanča, a potom i u Bijeljinu. Na meni nepoznatu činjenicu da tu ima Slovaka, skrenuo mi je ražnju Stanislav Stupavski, novinar iz Šida.
Bila je to migracija kojom su se Slovaci obreli najjužnije od svoje matične zemlje. Danas ih u Bijeljini ima oko stotinu duša. Ljubomorno i ponosno čuvaju kulturu, običaje i veru svojih predaka a za šta, kažu, imaju puno razumevanje i podršku većinskog srpskog naroda.
Malo je istorijskih podataka o dolasku Slovaka u Semberiju. U brošuri Slovaci u Bijeljini 2009 Zorana Milanovića i Mile Stanojević piše da su se prve slovačke porodice doselile u Bijeljinu osamdesetih godina 19. veka. Stanojevićeva i Milanović kažu da su koristili podatke koje su našli neobjavljene u pisanoj formi kod članova porodice Pavla Šimona i Helene Gašpar Milošević. U članku “Doseljavanje Mađara i Slovaka u Bijeljinu” Mustafe Grabčanovića u Semberskim novinama piše da je 1885. doseljeno prvih dvanaest porodica Slovaka u mesto Ljeljenču iz vojvođanskih mesta Pivnice, Kovačica, Ljuba, Bingula i Bački Petrovac, a da je tri godine kasnije došla i porodica Jozefa Bartoša iz Kovačice. Zatim su sledile porodice Sljivka, Lakatoš, Trabak, Jurik, Bartoš, Senohradski, Štefek, Šimon, Gašpar, Grnja, Časar, Balaš, Kralik, Lešćan i drugi.
Prve porodice koje su se doselile u Bijeljinu bile su za tadašnje prilike veoma imućne. Imale su kapital kojim su u Semberiji tada mogle da se kupe velike površine obradive zemlje. Štefan Šimon je u Ljeljenči kupio 400 duluma (oko 100 hektara) obradive zemlje, a zatim je digao kredit od 26.000 kruna i kupio još 350 duluma i tako postao jedan od najvećih i najuglednijih zemljoposednika u Bijeljini. Među najuglednijima bio je i industrijalac Jozef Senohradski koji je 1902. kupio zemljište na lokaciji Suljin Han i tu podigao ciglanu koja je sa uspehom radila sve do 1945. Kasnije su doseljavane i manje imućne porodice koje su ili našle posao kod porodice Šimon (imali su i svoju uljaru i vršalicu) i kod porodice Senohradski na njihovoj ciglani, ili su kupovali manja poljoprivredna imanja. Mnogi doseljeni Slovaci bili su i vrsni kovači, kolari, stolari, bravari, krojači.
U početku brakovi su sklapani sa pripadnicima mađarske i nemačke nacionalne zajednice, a zatim i sa pripadnicima srpskog naroda. Danas teško da se može naći bračni par čija oba partnera pripadaju slovačkom narodu. Ovu nacionalnu zajednicu je, međutim, na okupu održala duhovnost – negovanje jezika, običaja i kulture slovačkog naroda.
Posle Drugog svetskog rata Slovaci osnivaju u Bijeljini Slovačku evangelističku crkvenu zajednicu kao filijalu Evangelističke crkvene opštine u Šidu, a tako radi i danas. Godine 1966. porodica Šimon poklanja zemljište u Ulici Kosovke Devojke na kojem je i izgrađena mala crkvena zgrada. Pre trinaest godina, na tom istom prostoru izgrađena je nova zgrada i za crkvu i za novoosnovano Slovačko kulturno umetničko društvo “Juraj Janošik”, koje je nosilac čuvanja i negovanja kulture i običaja bijeljinskih Slovaka.
Za slovačko groblje u Bijeljini vezana je druga priča o porodici Šimon. Početkom 20. veka jedan njihov član pristupio je verskoj zajednici nazarena čije pripadnike nisu hteli da sahranjuju u postojećim grobljima u Bijeljini, pa je porodica Šimon odlučila da parcelu na kojoj je groblje pokloni za potrebe sahranjivanja nazarena. Kasnije su tu počeli da se sahranjuju i pripadnici Evangeličke crkve, pa je to postalo – slovačko groblje.
Danas će u Vašingtonu biti održan žreb za Svetsko prvenstvo u fudbalu 2026. koje će se igrati u Sjedinjenim Američkim Državama, Kanadi i Meksiku. Najavljen je spektakl u najboljem američkom duhu
Rukometašice Srbije na korak su od uspeha koji se čeka još od 2013. godine kada je naša reprezentacija igrala finale Svetskog prvenstva. Za narednu fazu i četvrtfinale potreban im je samo bod u meču sa Crnom Gorom
Ako vam veza tokom video-poziva „secka“ i „preskače“, sagovornici će vam manje verovati i lošije misliti o vama. A možda i ostanete na robiji, pokazuje jedno istraživanje iz SAD
Partizan je u Areni igrao protiv Bajerna. Ali rezultat je dobrim delom utakmice malo koga zanimao. Na smenu su se orili podrška Željku Obradoviću i pogrde na račun Aleksandra Vučića i Ostoje Mijailovića. I zdušno se "pumpalo". Na kraju je u veoma čudnoj utakmici Partizan pobedio rezultatom 92:85
MAXI poziva građane da se pridruže humanitarnoj misiji „Hrana za sve” i tokom praznika pruže podršku bankama hrane volontiranjem na terenu ili humanitarnim donacijama. Zajedno, građani, poslovni partneri i MAXI nastavljaju da grade zajednicu u kojoj solidarnost zauzima posebno mesto jer, dobro ima smisla samo kada se deli.
Izjavivši da je Vučić pravi cilj Tužilaštva za organizovani kriminal, Selaković je kanda aludirao na američki antimafijaški zakon RICO – ne goni se samo ko je direktno učestvovao u krivičnim delima, nego i onaj ko je bio na čelu organizacije koja ih je počinila. A poznato je ko vodi naprednjačku vlast
Naprednjačke Pirove pobede u Mionici, Negotinu i Sečnju pretvaraju u zgarište ustavno-pravni poredak Republike Srbije. Time je Vučić postao elementarna katastrofa koja pogađa sve građane. Jednostavno – zemlja je izručena bandama
Prethodni dani su bili mučni za navijače Partizana, naredni će isto biti. Oduzet im je san, još jednom sa velikim Željkom Obradovićem na krovu Evrope. Sada je jasno samo jedno – Ostoja Mijailović mora da ode i tako spreči još veću štetu
Odlazak najboljeg evropskog trenera
Ništa nije crno-belo osim “Partizana” i Željka Obradovića Pretplati seArhiva nedeljnika Vreme obuhvata sva naša digitalna izdanja, još od samog početka našeg rada. Svi brojevi se mogu preuzeti u PDF format, kupovinom digitalnog izdanja, ili možete pročitati sve dostupne tekstove iz odabranog izdanja.
Vidi sve
