Za „Vreme“ iz Dubrovnika
Grobari otvaraju scenu u Hamletu u režiji Paola Mađelija u produkciji Dubrovačkih ljetnjih igara – a na Lovrijencu. Nose lobanje u gajbama u kojima je zemlja i nutkaju sve nas u publici – jer ovo je Mađelijeva, dakle režija koja uporište nalazi duboko u mediteranskom mentalitetu – da dodirnemo lobanju i da nam proreknu budućnost. Dakle – ko želi, samo neka izvoli.
Povodom jubilarnih 70. Dubrovačkih ljetnjih igara, na Lovrijencu je, tako logično i u tradiciji Igara duboko utemeljeno, postavljen još jedan Hamlet. Prvi Hamlet u produkciji Ljetnjih igara i u režiji Marka Foteza je bio postavljen upravo na Lovrijencu koji se s dobrim razlozima smatra najboljim i najprirodnijim ambijentom za Hamleta: Lovrijenac najbolje igra Elsinor, da parafraziram Dalibora Foretića. Na ovom festivalu igrano je dvanaest Hamleta, što gostovanja što produkcija festivala. Svi su igrani na Lovrijencu osim onog koji je režirao Piter Bruk dve hiljade i treće, a koji je izveden na ostrvu Lokrum.
Mađeli Hamleta postavlja unutar same tvrđave. Koristi tri plana – sa doslovno tri razine zidina nam se obraćaju glumci, a ako govorimo o dubini scene, onda vidimo dve razine: otkriva se prostor iza same scene u kojem vidimo atmosferu pred velike događaje. U predstavi igraju: Milan Pleština, Frano Mašković, Nikša Butijer, Ermin Bravo, Ivan Colarić, Enes Vejzović, Pjer Meničanin, Hrvojka Begović, Domagoj Janković, Matija Čigir, Bernard Tomić, Karlo Mrkša, Pavle Vrkljan, Ranko Zidarić, Nina Violić, Anđela Ramljak i Miše Martinović (kojeg čujemo kao glas Hamletovog oca).
Frano Maškovic donosi Hamleta u pravoj meri, dakle sve vreme ide od dečaka preko muškarca, igra vrhunski inteligentnog čoveka koji fingira ludilo obuzet groznicom… koji postaje čovek koji u ponor ludila bespovratno pada, u onoj tački u kojoj osobu umeju obuzeti strasti uzrokovane obrtima sudbine gde ispoljava stanja koja ne ume kontrolisati, iako tako naravno nije planirao. Fino laviranje iz stanja u stanje karakteriše njegovu igru što gotovo jednako možemo reći za igru Nine Violić čija Gertruda nema ničeg suvišnog, ničeg prenaglašenog: ona je i majka koja brine i kraljica koja se prirodno i bešćutno predaje strasti. Kod Nine Violić neobično mnogo toga čitate sa njenog lica koje vas uvodi u stanje bez napora. Kod Hamleta prosto osetite sve: i bes, i nemoć, i prepuštanje stihiji, i veliku, neizrecivu tugu.
Milan Pleština igra kralja Klaudija, otmenog i podlog u isto vreme. Klaudije nema skrupula, a upakovan je u finu oblandu kroz koju curi bes. Nikša Butijer kreira Polonija žestoko i duhovito, u jednoj držićevsko-šekspirovskoj mešavini živosti igre, on osvaja publiku i čini jedan kontrapunkt razarajućoj tragediji svojom prostodušnošću, snažno i usredsređeno.
Horacija, prijatelja u svoj, ne samo mudrosti, jer u usta Horaciju Mađeli stavlja delove Milerove „Hamlet-mašine“, igra Ermin Bravo koji to čini iz jedne nadnaravne linije. On se gotovo sve vreme obraća sa drugog ili trećeg plana, dakle odozgo, sa zidina, odnosno sa drugih razina. Svaki njegov silazak u središte drame je snažan, operativan. Bravo Horacija igra dajući do znanja da je to dalekovid čovek. Ofelija Anđele Ramljak nosi u sebi nevinost i drskost mlade žene koja je spremna jednako na igru i na zanos i na predaju, a koja na naše oči strada strasno i možda najnevinije od svih.
Mađeli predstavu gradi donoseći nam Šekspirov svet na nekoliko vrlo kompleksnih razina, u biti stavljajući jasno u centar tragediju intelektualca danas koji nije imao hrabrosti ni volje da se suprotstavi svetu i vremenu koje ga melje – kako god iz te borbe izašao. Mađeli govori o intelektualcima koji su delovali 60-ih i 70-ih godina prošlog veka poput Fazbindera, Pazolinija, Kalvina… nasuprot njih stoji naš Hamlet, junak ovoga doba koji propušta trenutak kada je spreman i gubi se u nemoći sopstvenih reči. Sve je to bla, bla, bla poručuje nam Paolo Mađeli sa scene. Da stvar bude jasna, mi sve vreme u finoj igri gledamo duše koje pate i svet koji se raspao, od porodice kao osnovne ćelije, pa do svake pore društva. Nije ostalo gotovo ništa. Zemlja se u sceni na groblju baca gotovo na publiku – Mađeli nas opominje dok sedimo u svojim toaletama da u našem sopstvenom polusnu odbijamo videti da čovečanstvo zakopava samo sebe. Da smo već mrtvi.
Takođe, ovo je mediteranski Hamlet u ogromnoj lopti meseca koju sa zidina drži Horacije – asociramo Pirandela, u jačini Šekspirovih reči čujemo Foa. Duh oca se pojavljuje gore na vrhu tvrđave kao ogromni viteški oklop kroz koji nam se jednako obraća Hamlet-mašina Hajnera Milera.
Mađeli je odlučan kada predstavlja kako stoje stvari i ako nastave ići ovom trasom, govori nam, čeka nas samo još veće razaranje. Horacije nogom po zemlji ispisuje RAT, a sa Fortinbrasom stižu komandosi odlučni u nameri da sve pod sobom satru.
Poseban lik su grobari koje igraju histrionični, razigrani Domagoj Janković, Matija Čigir, Bernard Tomić, Karlo Mrkša, Pavle Vrkljan. Grobari nas svakako opominju na stalno prisustvo smrti, ali dovodeći paradoks do kraja oni ga i ukidaju, upravo nas svojom neodoljivom igrom pozivajući da zgrabimo život; opet „žanrovski“ Mediteran.
Dramaturškinja Željka Udovičić Pleština vešto u tekst interpolira Hamlet mašinu i Ričarda III, dok sama piše Hekubin monolog. Hamlet donosi u svoj punokrvnosti Šekspirovog teksta tako da u istom mahu čujemo i ludilo i istinu i snagu – sve to kroz jezik i vreme putuje do nas i udara nas u stomak kao neki davno bačeni bumerang. Video-projekcije Ivana Marušića Klifa bez greške donose nevidljivi svet psihe, one su vrsta video-rada koji daje još jedan nivo čitanja predstave. Kostim Lea Kulaša je elegantan i savremen, on igru nadopunjuje, a glazba Ljupčeta Konstantinova skladno prati narativ, na tačan način sledeći njegov ritam.
Hamlet u režiji Paola Mađelija i produkciji 70. izdanja Dubrovačkih ljetnjih igara svedoči o razorenom svetu i ljudima koji ga nastanjuju, a koji su jednako razoreni. Lovrijenac prirodno igra Elsinor pokazujući da to bez sumnje jeste jedan od najboljih i najprirodnijih prostora u kojima se Hamlet može igrati jer „na visokoj strmoj stijeni 45 metara iznad mora, uzdiže se stara tvrđava Lovrijenac, zidovi su joj visoki i čvrsti“. Na jednom od njih stoji natpis: „Za sve blago svijeta sloboda se ne prodaje.“
A svaki se paradoks okreće u svoju suprotnost kada bude doveden do krajnjih granica – ukazuje nam i podseća nas Paolo Mađeli.
