Zašto Srbija nema antifašistički praznik

Na dan kada izlazi ovaj broj „Vremena“ navršava se sedamdeset godina od, za jedne, početka antifašističkog ustanka naroda Srbije u Drugom svetskom ratu. Za druge to će biti sedamdeseta godišnjica „bratoubilačkog napada u kom je zapucao Srbin na Srbina“.

Kako god, 7. jula 1941. godine, posle narodnog zbora na tradicionalnom vašaru u Beloj Crkvi kod Valjeva, došlo je do okršaja između žandarmerije i pripadnika novoformirane Rađevačke partizanske čete predvođene Žikicom Jovanovićem Špancem, komunističkim aktivistom i dobrovoljcem iz Španskog građanskog rata. Do 2000. godine, taj dan bio je državni praznik, Dan ustanka. Od 2000. Srbija ne obeležava nijedan dan kao svoj praznik koji bi imao bilo kakve veze sa njenom antifašističkom tradicijom, ako izuzmemo Dan pobede, 9. maj, jedini državni praznik koji se obeležava radno.

Prema mišljenju sociologa Jove Bakića, Srbija po ovome nije naročit izuzetak u odnosu na ostatak Evrope, jer je reč o jednom sveevropskom trendu pomeranja ideološkog spektra udesno posle pada Berlinskog zida 1989. „Socijalizam i fašizam se sve češće izjednačavaju u okviru teorija o totalitarizmu, iako su komunisti veoma često bili nosioci, katkad i jedini, antifašizma u pojedinim zemljama. U samoj Srbiji, Socijalistička partija Srbije Slobodana Miloševića, kao naslednik Saveza komunista, navukla je tokom devedesetih dodatno neprijateljstvo prema komunistima, a onda se taj ideološki trend proširio i na antifašističku borbu komunista, pa i na datume koje su oni slavili“, kaže Bakić u razgovoru za „Vreme“.

Kada se ima u vidu to, uz izjednačavanje četničkog i partizanskog pokreta, poslednji čuvar antifašističke tradicije izgleda da je još jedino Subnor. Predsednik Subnora Miodrag Zečević najavio je u nedelju, 3. jula, da će ta organizacija uskoro pokrenuti inicijativu da Dan ustanka u Drugom svetskom ratu ponovo bude državni praznik. Zečević je rekao da je doprinos borbi protiv fašizma, pored učinka sportista, „jedini kredit koji savremena država Srbija ima u međunarodnim odnosima“, te da je partizanski ustanak 1941. godine jedan od nekoliko događaja u istoriji koji su opredelili budućnost Srbije i izgradili njen ugled u svetu, zbog čega je važno sačuvati sećanje na njega. Zečević je dodao da država treba da prizna „ono što je priznao antifašistički svet posle završetka rata, a to je doprinos Jugoslavije u pobedi protiv fašizma“. Prema njegovim rečima, Srbija je u prošlosti imala nekoliko događaja koji su opredelili njenu istoriju, a tu, pored ustanaka koje su podigli Karađorđe i Miloš Obrenović, spada i partizanski ustanak 1941. godine: „Oni su opredelili pravac, sadržaj, poziciju, ulogu i ugled Srbije u međunarodnim odnosima. Država, zbog sebe, ne može da isključi jedan od tih ključnih događaja, a to je partizanski ustanak 1941. godine“, rekao je Zečević, i dodao da je zajednička nit tih događaja „borba protiv okupatora i domaćih kvislinga, kao i borba za bolji život ljudi“.

Zečević je ukazao na nelogičan odnos države prema tekovinama NOB-a, jer s jedne strane ne priznaje Dan ustanka, a sa druge strane pomaže obeležavanje nekih od ključnih događaja iz Drugog svetskog rata, poput proboja Sremskog fronta ili bitke na Kadinjači. Kada ovoj njegovoj izjavi dodamo i to da su 7. jula 2009. godine na bistu Žikice Jovanovića Španca u Beloj Crkvi, pored Subnora, SPS-a i drugih boračkih organizacija, vence položile i delegacije tadašnjeg Ministarstva za rad i socijalnu politiku i Odbora Skupštine Srbije za boračka pitanja, odnos države prema ovom prazniku zaista je konfuzan. Za Subnor je neprihvatljiva i rehabilitacija „četničkog pokreta i ukupne kolaboracije“, jer, kako kaže Zečević, to za posledicu može da ima da na Srbiju u inostranstvu gledaju kao na prostor gde se rehabilituje fašistička ideologija. „Imajući u vidu da je uporište ovom sistemu četnički pokret, a ne mi, oni osporavaju naš rat. Oni su najpre 2004. godine doneli zakon kojim su izjednačili prava boraca NOB i četnika, a potom 2006. godine i zakon o rehabilitaciji, kojim rehabilituju celu izdaju“, naveo je Zečević, dodajući da je ustanak 7. jula bio antifašistički, a ne revolucionarni. U ratu su, kako je istakao, na jednoj strani bili partizani, a na drugoj „okupatori, nedićevci, četnici, ljotićevci“.

Iako se slaže da je problem u tome što se postojećom težnjom ka odricanju od komunističke, u paketu sa njom „amputira“ antifašistička prošlost, Jovo Bakić ističe da se u Srbiji ne radi o direktnoj rehabilitaciji fašističke ideologije. „U Srbiji je reč o jednoj težnji da se antifašizam učini nacionalnijim, srpskim, isticanjem antifašističkog doprinosa četničkog pokreta. Ovaj pokret nije bio fašistički, već izrazito nacionalistički, napravio je genocidne pokolje muslimanskog življa u Foči i u Sandžaku, pa iako je na početku i na kraju rata učestvovao u antifašističkoj borbi, njegovi pripadnici su neretko sarađivali sa okupatorom i zato se ne može nazvati antifašističkim. Uz to se neretko, putem anti-antifašizma, javljaju pokušaji rehabilitacije čak i otvorenih fašista, kakvi su bili ljotićevci ili, češće, fašističke marionete, srpski kvislinzi, tj. nedićevci.“ Bakić kaže da je baltičkim zemljama (Litvanija, Letonija, Estonija) desničarska revizija istorije mnogo dalekosežnija. Tamo nije reč samo o anti-antifašizmu, već i o otvorenoj promociji fašističke prošlosti pod krinkom antikomunizma i borbe protiv Sovjetskog Saveza i ruskog nacionalizma.

Na nekadašnjim i sadašnjim praznicima stare i novih država prelama se isti problem kao i u slučaju udžbenika istorije, ali i dnevno-političkih događaja i, uopšte, svega što ima veze sa prošlošću prema kojoj se proizvoljno određujemo, uzimajući od nje šta nam u kom trenutku odgovara. A pošto istorijske činjenice nisu i ne mogu da budu stvar mode i pitanja šta se nosi ove sezone, ovakvo „presvlačenje identiteta“ ima nesumnjive posledice po društvo. „Revizija istorije može dovesti do krize identiteta društva, a u toj krizi mladi, nezaposleni i frustrirani ljudi mogu lako pasti pod uticaj radikalne desnice. Nažalost, taj trend je vidljiv i u okolnim zemljama“, kaže Jovo Bakić. Ispada, na kraju, da su, kada je odnos prema prošlosti na dnevnom redu, najčestitije organizacije poput Subnora i levo orijentisane društvene grupe koje se u Srbiji nalaze na samoj političkoj margini, što zbog bujanja desnice, što zbog sopstvene ostrašćene i neubedljive retorike.