Božije zapovesti

Ovih dana na adrese članova ULUS-a stižu pozivi likovnim umetnicima za uključenje u izgradnju spomen-hrama Svetom Savi. Sveti Arhijerejski Sinod traži od članova ULUS-a slike za aukciju sa koje bi prihod pomogao da: „Zajedničkim snagama realizujemo zavetnu misao srpskog pravoslavnog naroda…“

Učešće umetnika na ovoj aukciji pitanje je ličnog opredeljenja, volje, želja i stremljenja, što bi rekla Brižit Bardo kada je napadnu što troši novac na životinje a gladne dece na sve strane. Ono što mene iritira, a i veliki broj ljudi sa kojima sam o tome razgovarala, jeste stav SPC-a po pitanju prioriteta na ovim prostorima. Postavlja se pitanje uloge Crkve u državi na čijoj televiziji istog dana po prispeću gore pomenutog dopisa sledi obaveštenje o 200.000 dece (kako su sabrani roditelji nije mi poznato), koja spadaju u najsiromašniji deo populacije. Da li su ta deca svesna „zavetne misli srpskog pravoslavnog naroda“? Izgleda da je SPC smestivši Srbe u „nebeske“, preuzela brigu o njima samo po tom pitanju, a ovozemaljske prizemne brige (kao što je lečenje mladog naraštaja), lagodno prepustila, na primer, supruzi američkog ambasadora u Beogradu.

Nema gladnih u redovima sveštenstva SPC-a, a izgleda ni zainteresovanih da bar forme radi zadovolji osnovni zakon vere, brigu o bližnjem. Starešina hrama crkve Sv. Đorđa na Banovom Brdu u svoju luksuzno obnovljenu kuću uvodi grejanje, zbog čega je raskopana ulica i prolazi se preko drvenog mostića. Taj drveni mostić svakog dana prelaze majka i sin, njegovi parohijani, sa porcijama koje im hranom pune u obližnjoj katoličkoj crkvi. Mora da su veoma ponosni na Hram Sv. Save, kada uspeju da plate struju i pogledaju ga na televiziji.