Kolevka i grobnice

Ima kod Borhesa onaj sugestivan esej o sramežljivosti istorije čija je glavna teza da se ključni istorijski događaji ne mogu prepoznati u vrijeme dok se dešavaju, nego tek naknadno, jer istorija, naime, nije novinarstvo, nego je mnogo stidljivija. Na tragu te teze mi je pala na pamet mogućnost datiranja godine u kojoj je Srbija zapravo suštinski izgubila Kosovo, a koja se ne uklapa u uobičajene publicističke stereotipe, pa ticali se oni godine ukidanja autonomije, godine NATO bombardovanja SR Jugoslavija ili godine u kojoj je Priština formalno proglasila nezavisnost. Godina koju imam na umu je 1997; to je godina u kojoj je niška Prosveta objavila Crnu godinu, roman Ismaila Kadarea, koji je preveo Vilotije Ristić – sa francuskog jezika! (Albanski original je na francuski preveo onodobni stalni Kadareov prevodilac na ovaj jezik Jusuf Vrioni, a onda je Ristić francuski prevod preveo na srpski.) Da se razumijemo, Kadare jest jedan od pisaca koji prevode svojih knjiga na neki „veći“ jezik na neki način autorizuje i dopušta prevodiocima na treće jezike da baš taj konkretan prevod koriste kao „posrednika“. To je kod Kadarea prevod na francuski. Valjda i svi Kadareovi prevodi na engleski nisu zapravo prevodi sa albanskog originala, nego sa francuskog prevoda, a Kadareova reputacija u Engleskoj i Americi je vrhunska (on je čak i prvi dobitnik međunarodnog Bukera). Samo što ovdje slučaj Srbije i srpskog jezika nije ni u kojem slučaju usporediv sa zemljama u kojima se govori engleski. Te 1997. godine, Kosovo je dio Srbije i to niko u svijetu oficijelno ne osporava. U Srbiji u to vrijeme živi možda i petina stanovništva kome je albanski maternji jezik. Uostalom, to je stanovništvo koncentrisano u pokrajini koja od Niša nije udaljena ni stotinu kilometara. I ispada da makar izdavač imao hvalevrijednu želju da objavi sjajan roman jednog od vodećih evropskih i svjetskih pisaca, s jedne strane, niti ima Albanca koji zna srpski, a koji želi da prevodi najvažnijeg savremenog albanskog pisca za srpskog izdavača, niti ima Srbina koji bi bio književni prevodilac sa albanskog.

TRI TEMPERAMENTA: U SFR Jugoslaviji, naravno, nije bilo tako. Generala mrtve vojske je 1968. godine preveo Esad Mekuli, Tvrđavu je 1977. preveo Vehap Šita, isti prevodilac je dvije godine kasnije preveo i Hroniku na kamenu, dok Palatu snova 1991. prevodi Škeljzen Malići. Prve dvije pomenute knjige objavili su izdavači iz Srbije, a dvije potonje sarajevske izdavačke kuće. Interesantno je, međutim, da je deset godina nakon Mekulijevog prevoda Generala mrtve vojske, u izdanju riječkog Otokara Keršovanija, objavljen drugi prevod iste knjige, pod naslovom General mrtve armije. Mada bi prosječan zagovornik teze da su srpski i hrvatski dva različita jezika, riječ vojska vjerovatno smatrao hrvatskom, a armija srpskom, kod Kadarea je, eto, ispalo obratno, vjerovatno zbog želje hrvatskog prevodioca i izdavača da se već i u naslovu vidi razlika, a nakon što je „vojska“ već bila zauzeta. Važnije je ovdje, međutim, da navedeni hrvatski prevod (Đure Plemenčića) nije sa albanskog, nego sa – francuskog. Interesantno je da i slovenački prevod najslavnijeg Kadareovog romana General mrtve armade (Jakoba Emeršiča) iz 1976. godine biva preveden sa francuskog. Godinu dana ranije, međutim, na makedonski jezik Генералот на мртвата војска biva preveden, kako je i red, sa albanskog (prevodilac je Adem Gajtani). Ima, čini mi se, mnogo čega indikativnog u ovim podacima, čak i u hronologiji Kadareovih prevoda (prvo Srbija, pa Makedonija, pa Slovenija, pa Hrvatska), a naročito u činjenici da ga se u Srbiji i Makedoniji onomad prevodi sa albanskog, a u Hrvatskoj i Sloveniji sa francuskog jezika. U knjizi Enesa Čengića S Krležom iz dana u dan, dnevnička bilješka od 3. februara 1978. otkriva nam da je Čengić pitao Krležu je li pročitao Generala mrtve vojske. Krleža koji je tih dana znao biti neugodno ciničan spram Tolstoja, Ujevića ili Čehova, odgovara da jest pročitao knjigu i dodaje: „Talentiran pisac, moderan roman i bit će jednako sa zanimanjem čitan u Rimu, kao i u Tokiju ili Londonu.“ (U digresiji – zanimljiva je podudarnost da je šest godina ranije, nakon što je publikovan francuski prevod Generala mrtve vojske, Alen Boske objavio esej o ovom romanu u časopisu „Combat“ u kome kaže: „Na granici tri temperamenta, Grčke koja mu daje svoje melodije, Albanije koja mu daje svoje jasne ciljeve i Crne Gore koja mu na granici daje svoju čudnu divljinu – Ismail Kadare je glas na koga treba računati… Osjećajući se dobro u Parizu, Pekingu ili Njujorku, on može da postane pisac svjetskog značaja.“ Zna se da je Krleža čitao „Combat“. Da li je poslije šest godina Boskeova ilustracija univerzalnosti Kadareove proze kroz simboličko nabrajanje tri metropole: jedne staroevropske, jedne dalekoistočne i jedne anglosaksonske nesvjesno odjeknula kod Krleže, samo što je Pariz postao Rim, Peking – Tokio, a Njujork – London?)

DVE ZVERI: U Enver Hodžinoj Albaniji Kadare nikad nije bio pravi disident. Za razliku od pisaca koji su čamili po zatvorima, Kadare je uvijek bio ugledan član zajednice. Nije, međutim, da njegove knjige nisu bile dubinske subverzivne. Na izvjestan način, njegov položaj u socijalističkoj Albaniji mogao bi se usporediti sa položajem Andžeja Vajde u socijalističkoj Poljskoj ili čak sa položajem nekih „antirežimskih“ režisera u današnjem Iranu. Pojednostavljeno govoreći, globalna slava i reputacija štitile su ga od preoštre odmazde. Književnu slavu Kadare stiče rano, već s dvadeset sedam godina, sa objavljivanjem romana General mrtve vojske 1963. Roman je to koji počinje u tmurnom i melanholičnom tonu: General stiže u tuđu zemlju, u nepoznat grad, a pada kiša pomiješana sa snijegom. Generalova misija je tužna: treba u domovinu vratiti posmrtne ostatke talijanskih vojnika poginulih za vrijeme Drugog svjetskog rata. Ono što slijedi je generalovo upoznavanje Albanije kroz potragu za grobnicama, kroz ekshumacije i identifikacije. Rijetko je koji pisac uspio pisati o ratu tako sugestivno kao Kadare u Generalu mrtve vojske, a riječ je o romanu čija se radnja događa godinama nakon rata. Rat je naoko zaboravljen, no živi zapravo i pod kožom preživjelih i u kostima mrtvih. Sve zaudara na smrt, kao u Generalovoj posljednjoj opasci u romanu. Iako je roman i formalno i sadržajno iznevjeravao socrealističke kanone što je naročito vidljivo u Kadareovom metafizičkom pesimizmu, crnoj viziji svijeta, pa čak i svojevrsnoj opsesiji smrću, u onodobnoj Albaniji je čitan u ključu uzdizanja albanskog oslobodilačkog rata i pobjede nad fašizmom. Generalno je to bila Kadareova politička strategija: slijediti u pisanju, najšire gledajući, osnovnu liniju dopuštenog, a biti buntovnik u detalju; što bi cinici rekli – podrivati diktaturu iznutra. Jedan Kadareov autopoetički citat u tom je smislu naročito indikativan: „Drugačije nego što se često misli, tragična vremena, kada diktature podivljaju, odgovaraju književnosti. Diktatura i prava književnost mogu postojati samo u jednoj formi: kidišući danonoćno jedna protiv druge. Pisac je prirodni neprijatelj diktature. On se bori protiv nje svakog trenutka, i onda kada misli da spava. A to stoga što je to zapisano u njegovom genetskom kodu. Diktatura i prava književnost ne mogu se drugačije zamisliti do li kao dvije zvijeri što su stalno u okršaju…“ Kadare je studirao u Moskvi te u njegovom ranim radovima mnogi prepoznaju uticaje Gogolja i Bulgakova. Kasnije se u prikazima njegovih knjiga, naročito na Zapadu, javljaju i poređenja sa Hemingvejom, Kafkom te Orvelom. Nije, naravno, da u tim poređenjima nema i istine, ali su ona ipak suštinski pogrešna. Kadare je, naime, temeljno balkanski pisac.

JEDAN BALKAN: Mada je sebe samosvjesno (ili megalomanski) znao prozvati „albanskim Homerom“ Kadare je zapravo kao pisac najsličniji Ivi Andriću ili Nikosu Kazancakisu. Nije ova sličnost samo literarna. Sva trojica su imala i direktno političko iskustvo; Kazancakis je bio ministar bez portfelja u grčkoj vladi poslije Drugog svjetskog rata, Andrić je, znamo, bio službenik ministarstva spoljnih poslova i ambasador u Kraljevini Jugoslaviji, Kadare je bio poslanik u parlamentu socijalističke Albanije. Kod sve trojice takođe postoji i stav da je sve u životu podređeno djelu, ali i da, istovremeno, književnost nije najvažnija na svijetu. Drukčije kazano, a Andrićevim riječima, za njih književnost nikad nije puko puštanje mašte na volju i razvezivanje jezika, nego nešto što nikad nije izvan kruga neposrednog društvenog interesa. Stoga i nisu čudne silne kontroverze koje se lijepe za svu trojicu, od Kazancakisovih problema s crkvom, preko različitih „prozivanja“ Andrića (od optužbi za islamofobiju i mržnju prema Albancima zbog doktorske disertacije, elaborata o albanskom pitanju i neukih interpretacija pojedinih književnih djela do zamjerki za tobože licemjerni „pakt s komunistima“ i pisanje prijedloga da se Titu dodijeli Nobelova nagrada za mir) do svakojakih etiketiranja Kadarea (poslušnik Envera Hodže, nacionalista itd.). I na Andrića i na Kadarea bi se, zapravo, mogla primijeniti rečenica koju je o Kazancakisu ispisala Milena Jovanović: „Moglo bi se reći da je u politici bio lojalan (državnim interesima), ali i dosledan (svojim principima), tačnije, njegove su političke aktivnosti bile ‘iznuđene’ njegovim rodoljubljem, koje je bilo inspirisano željom da pomogne, da ljudima bude dobro, bez ikakvog ličnog, njegovog interesa.“ Komparacija Andrića i Kadarea zaslužuje poseban tekst, ali vrijedi i ovdje podsjetiti da je, primjerice, Kadareov Most na tri luka nezamisliv bez Na Drini ćuprije. Osjećaju se odjeci Andrića i u drugim Kadareovim romanima o „turskom vaktu“. Kao i Andrić, Kadare je više majstor kratkih i srednjih nego dugih pruga; njegov ključni žanr je kratki roman, gabarita Proklete avlije. (U Travničkoj hronici i Na Drini ćupriji Andrić ulančava kraće proze među kojima mnoge mogu funkcionisati i posve samostalno; esej Džejmsa Vuda o Kadareovom opusu nosi naslov Hronike i fragmenti, naslov pod kojim bi se sasvim komotno moglo pisati i o Andrićevom opusu.) Kao i Andrić (ili uostalom Selimović), i Kadare je sklon pisati o savremenosti pod ruhom alegorije. Ipak, u novije vrijeme, posebno u noveli Agamemnonova kćer, romanu Nasljednik te u nekim kratkim pričama, Kadare piše o Albaniji pod Enverom Hodžom u drukčijem, dokumentarno-psihološkom registru. U kontekstu paralele Kazancakis-Andrić-Kadare, zgodno je citirati odlomak iz recentnog Kadareovog intervjua Branki Bogavac: „Na Balkanu koji se smanjio, danas, nakon samopovlačenja Slovenije i Hrvatske postoje tri naroda koji se još drže i koji su uistinu neizbežni: Grci, Albanci, Sloveni. To su tri civilizacije, tri kulture, tri jezika. Balkan se ne može zamisliti bez čoveka koji pripada njegovom balkanskom kontekstu. Potisnuti vekovima u ovu evropsku oblast, opstanak bilo koga od njih je uslovljen drugima. U složenim slučajevima, voljno ili nevoljno, primorani smo da se dogovaramo. Čini vam se mračnom ova vizija? Mislim da ono što smo preživeli u najnovije vreme, nije bilo ništa manje strašno. Da bismo se vratili jednoj viziji koja uliva više nade, mora se reći da je na Balkanu, ipak, kroz istoriju bila uspostavljena ravnoteža. Danas, u uslovima postojanja Evropske unije, tutora koga smo svi prihvatili, ova ravnoteža je višestruko osigurana. Da se vratim na trojku balkanske ravnoteže: Grci, Sloveni, Albanci – verujem da se slažete sa mnom kada kažem da nijedan od ova tri naroda, ni iz jednog razloga i ni u kojoj okolnosti, ne može da se izdvoji iz problematičnog poluostrva. Sve je u tome da se ovo shvati.“ Iz naše perspektive, ljekovita je ova Kadareova percepcija: Grci, Albanci, Sloveni. I Srbe, i Bošnjake, i Makedonce, i Crnogorce, pa čak i Bugare, Kadare u balkanskom kontekstu vidi kao jedan narod, kao (južne) Slovene. Sa Grcima i Albancima, Sloveni dijele Balkan, kolijevku civilizacije. Lako je saglasiti se s Kadareom da su Grci, Sloveni i Albanci trojka balkanske ravnoteže, ali nije tako lako, barem iz današnje perspektive, jamca te ravnoteže vidjeti u tutorstvu Evropske unije. Vizija koja uliva više nade je vizija slobodnog Balkana, vizija u kojoj se balkanski narodu međusobno poznaju i pomažu. Simbol te vizije je prije Goran Bregović i pjesma koju Bijelo dugme pjeva na albanskom jeziku, nego prevođenje jednog od najboljih albanskih romana – sa francuskog jezika. Mračna vizija Balkana, vizija masovnih grobnica, vizija ekshumacija i identifikacija, vizija koju nam slika Kadare u Generalu mrtve vojske, vizija je koju gledamo i danas, dok se u Tomašici kod Prijedora nastavlja iskopavanje na lokaciji najveće masovne grobnice iz rata u Bosni i Hercegovini. Kadare je svoj roman objavio osamnaest godina poslije kraja Drugog svjetskog rata, osamnaest godina poslije kraja rata u Bosni i Hercegovini teško da postoji knjiga s koja sa snagom Generala mrtve vojske komemorira i taj rat. Scena iz Kadareovog romana, scena u kojoj starica priča Generalu o jednom od mrtvaca koje traži, čovjeku koji joj je ubio muža i silovao kćer, gotovo da bi se mogla preslikati u našu savremenost. Ismail Kadare je pisac balkanskog svijeta, našeg svijeta, svijeta na ničijoj zemlji između smrti i života, svijeta u kojem trudne udovice nisu Hercenova metafora, nego stvarne sudbine, oko kojih se isprepleću usmene legende, Sioranove maksime i epske umjetničke naracije nad kojim lebdi oreol antičkih tragedija.

Film General mrtve vojske Lućana Tovolija iz 1983. po Kadareovom romanu