Slučaj Bitići: Oslobođajuća presuda

Veće za ratne zločine u Beogradu oslobodilo je 22. septembra Sretena Popovića i Miloša Stojanovića krivice na suđenju za pomaganje u ubistvu braće Bitići 1999. godine. Tužilaštvo za ratne zločine nije zadovoljno izrečenom presudom i najavilo je žalbu, dok branilac optuženih advokat Božo Prelević očekuje da će i nakon odluke Vrhovnog suda Srbije presuda ostati – nepromenjena. Prelević je novinarima okupljenim ispred specijalnog suda još rekao i da je „ubistvo braće Bitići je gnusan i težak zločin, ali u postupku nije utvrđeno ko ih je ubio i koji je motiv za to bio“.

Obrazlažući oslobađajuću presudu Popoviću i Stojanoviću, predsedavajući sudskog veća Vesko Krstajić rekao je da „radnje opisane u preciziranoj optužnici od 3. septembra tokom dokaznog postupka nisu dokazane“. Kako je naglasio, u izmenjenoj optužnici izostavljena je ranija kvalifikacija „saizvršioci u ubistvu“ koja je Popovića i Stojanovića teretila za pomaganje u ubistvu. Nova optužnica teretila ih je za povredu prava na pravično suđenje i mučenje. „Nakon oko 50 i više saslušanih svedoka i veštaka došli smo do zaključka da ne stoje radnje koje se njima stavljaju na teret“, naveo je Krstajić. On je naveo da su braća Bitići imala status ratnih zarobljenika i da u tom slučaju ne može biti govora o njihovom protivpravnom hapšenju ispred zatvora u Prokuplju što se Popoviću i Stojanoviću stavlja na teret. Krstajić je, međutim naveo da „opterećuje činjenica da su tri mlada čoveka stradala na pravdi boga, potpuno nejasno zbog čega i kome je to trebalo“.

Tela 23-godišnjeg Agrona, dve godine mlađeg Mehmeta i 25-godišnjeg Ilija Bitićija pronađena su 2001. godine na površini masovne grobnice u Petrovom selu kod Kladova. Utvrđeno je da su ubijeni u julu 1999. godine, na policijskom poligonu u Petrovom selu, neposredno nakon završetka ratnih operacija na Kosovu. Braća Bitići su se borili u sastavu „Atlantske brigade“ Oslobodilačke vojske Kosova. Bili su američki državljani, rođeni u Ilinoisu, u Čikagu. Pri ulasku u tadašnju Saveznu Republiku Jugoslaviju, na teritoriju Kosova, ušli su iz Albanije, bez evidencije kod državnih organa. Pre dolaska na Kosovo, živeli su u Njujorku, gde su imali piceriju. U to vreme majka i rodbina su im živeli u Prizrenu. Odmah posle zavšetka NATO intervencije u tadašnjoj Saveznoj Republici Jugoslaviji i potpisivanja Kumanovskog vojno-tehničkog sporazuma, pomogli su komšijama, romskoj porodici Mitrović iz Prizrena da se vrate u Srbiju, u Kraljevo, gde su izbegli tokom rata na Kosovu. Zaustavila ih je policija na administrativnoj granici Srbije i Kosova. Zbog kršenja zakona o kretanju i boravku stranaca, odvedeni su u Kuršumliju, gde im je sudija za prekršaje odredio 15-dnevnu kaznu zatvora. Kaznu su izdržavali u zatvoru u Prokuplju. Na zahtev za uslovno puštanje, pušteni su kući tri dana ranije. Na sporedni izlaz iz zatvora u Prokuplju izvedeni su 8. jula 1999. godine. Prema svedočenju njihovog komšije Miroslava Mitrovića, po Agrona, Mehmeta i ilija ispred zatvora su došla dva muškaraca u civilu, u belom automobilu, bez registarskih oznaka. Odvedeni su u bazu Specijalnih antiterorističkih jedinica MUP-a Srbije gde su, nakon dva dana, ubijeni mecima u potiljak, a potom pokopani u masovnu grobnicu u kojoj su već bila tela kosovskih Albanaca. U grobnicama u Petrovom Selu pronađena su tela još 67 muškaraca i sedam žena sa Kosova. Suđenje Stojanoviću i Popoviću, bivšim pripadnicima MUP-a Srbije počelo je 13. novembra 2006. godine. Oni su bili optuženi da su braću Bitići predali nepoznatim pripadnicima MUP-a Srbije koji su ih ubili u julu 1999. godine u Petrovom Selu.