Akademijo, volim te

Istoričar filma, jedan od prvih jugoslovenskih diplomiranih reditelja profesor Fakulteta dramskih umetnosti u Beogradu profesor dr Dejan Kosanović preminuo je 8. avgusta u Beogradu, u 83. godini i po sopstvenoj želi sahranjen u krugu porodice.

Radio je na filmu, kao asistent režije mnogih domaćih i stranih filmskih reditelja, (u filmovima „Kapetan leši“ Živorada Žike Mitrovića, „Ljubav i moda“ Ljubomira Radičevića, „Dvoje“ Aleksandra Petrovića…). Kao reditelj realizovao je 35 dokumentarnih dela („Đura Jakšić“, „Freske“, „Istina u okovima“, „Legenda o Stefanu Dečanskom“, „Opsada Beograda“…) i kratkometražnih filmova („Lenjin na markama“) i više od 200 dokumentarnih TV emisija za jugoslovenske televizije kao i za televizije u Francuskoj i Nemačkoj, i SAD.

Istorijom jugoslovenskog filma bavio se od 1958. godine, kada je objavio prve tekstove iz ove oblasti. Od 1971. godine aktivno se bavio proučavanjem početnog perioda istorije kinematografije u jugoslovenskim zemljama i regionu.

Rođen 1930. godine u Beogradu, diplomirao je filmsku režiju na Akademiji za pozorišnu umetnost u Beogradu 1952. godine. Apsolvirao je i Istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Doktorirao je 1983. godine sa tezom „Počeci kinematografije na tlu Jugoslavije 1986-1918″. Objavio je više od 300 članaka, eseja, studija i knjiga na srpskom, italijanskom, francuskom i engleskom jeziku posvećenih istoriji jugoslovenske kinematografije u zemlji i inostranstvu, najvećim delom posvećenih ranoj filmskoj prošlosti.

Kada je 1950. godine Vlada FNRJ donela Rešenje o spajanju Škole za filmsku režiju i glumu u Beogradu sa Akademijom za pozorišnu umetnost u Beogradu, Dejan Kosanović je bio među studentima one genearcije koja će dati pečat pozorišnoj i filmskoj umetnosti narednih decenija a u kojoj su bili Vladimir Pogačić, Radivoje (Lola) Đukić, Ksenija Jovanović, Vladimir Medar, Dragomir Felba, Slobodan Kolaković, Đorđe Jelisić, Fedor Škubonja, Desanka Berić, Milutin (Mića) Tatić, Mira Milićević (Trailović), Vladimir Petrić, Ljubomir Radičević, Muharem Ćena, Branimir Mikonjić, Danilo Srećković, Miha Politeo, Branka Mitić, Jovan Rančić, Miljenko Vikić, Branislav Vojinović, Boško Bošković, Miran Hercog, , Josip Lešić, Milenko Misailović, Dimitrije Osmanli, Predrag Delibašić, Milo Đukanović, Branko Kalačić, Milutin Kosovac, Sava Mrmak, Zdravko Velimirović i drugi. Nastavu su pored Vjekoslava Afrića, u dužem ili kraćem periodu izvodili: Josip Kulundžić, Tomislav Tanhofer, Jozo Laurenčić, Dejan Dubajić, Sava Severova, Ljubiša Jovanović, Obrad Nedović, Miloš Đurić, Stanislav Bajić, Dimitrije Vučenov, Dušan Timotijević, Svetozar Radojčić, Oto Bihalji-Merin, Milica Babić-Jovanović, Smilja Mandukić, Nikola Hercigonja, Andrija Preger i drugi.

Od 1962. do 1995. godine Dejan Kosanović je predavao na Fakultetu dramskih umetnosti u Beogradu, gde je i penzionisan u zvanju redovnog profesora.

Bio je šef katedre za Organizaciju filmske i TV proizvodnje (današnja katedra za Filmsku i TV produkciju) i dekan FDU od 1973. do 1975. godine. U toj dužnosti zapala mu je koordinacija svih poslova tokom celog procesa projektovanja i gradnje nove zgrade FDU na Novom Bepradu. U tekstu Od glumačke škole do fakulteta objavljenom na

sajtu FDU se kaže da su zbog preciznosti zaduženja, kontrole rokova izvršenja i količine uložene energije, ponekad profesora Kosanovića i Predraga Bajčetića dobronamernoj šali nazivali „pukovničkom upravom“: »Očigledno je takva vrsta odnosa prema zaduženjima bila neophodna, kao suprotna umetničkoj ležernosti, da bi se na vreme mogla obaviti ogromna količina zadataka oko završetka izgradnje i preseljenja. O uzbudljivosti preseljenja govori sačuvana filmska i fotodokumentacija, kao i sećanje „komandanta akcije“, dekana Dejana Kosanovića:

‘Meseca novembra 1974. godine, Fakultet dramskih umetnosti se selio u novu zgradu, prvo završeno zdanje budućeg Univerziteta umetnosti na Novom Beogradu. Napuštene su prostorije u ulici Vuka Karadžića 12, u kojima je četvrt veka ranije (1949) otpočela rad Akademija za pozorišnu umetnost, i prostorije u Knez Mihailovoj 46 u kojima su … radili i sanjali svoje umetničke snove studenti Akademije za pozorište, film, radio i televiziju, odnosno Fakulteta dramskih umetnosti (od 1973).

Kamioni, studenti, fizički radnici, iznošenje knjiga iz biblioteke, arhive, starog nameštaja koji će ipak naći svoje mesto i u novoj zgradi, razgrađivanje pozornica u učionicama glume, prašina prošlosti kroz koju zaposleno trčkaraju studentkinje i studenti, noseći ono što treba sačuvati. I na jednoj oguljenoj školskoj tabli neko je kredom, krupnim slovima, ispisao „Akademijo, volim te!…“ – poruku sentimentalnog optimizma koji je zračio kroz prašinu selidbenog haosa. … Ta jednostavna rečenica je sažela osećanja svih generacija studenata i profesora, bivših, sadašnjih, budućih.'“

Profesor Kosanović je bio i direktor Festivala jugoslovenskog filma u Puli.