Izbegličko pitanje dve decenije posle rata

U proteklih dvadeset godina, Vlada Republike Srbije kontinuirano radi na rešavanju problema lica koja su morala da napuste svoje domove tokom sukoba na prostoru bivše Jugoslavije. Usvajanje Nacionalne strategije za rešavanje pitanja izbeglih i interno raseljenih lica iz 2002. godine, kao i Nacionalne strategije za rešavanje pitanja izbeglih i interno raseljenih lica za period od 2011. do 2014. godine („Službeni glasnik RS“, broj 17/11), potvrdilo je rešenost i političku volju svih relevantnih državnih organa da na celovit i transparentan način, svim izbeglim i interno raseljenim licima obezbede pristup pravima, omoguće pomoć i konkretna rešenja kako bi mogli samostalno da donesu odluku o svojoj budućnosti.

Smanjenje broja izbeglica uglavnom je rezultat njihove integracije u Republici Srbiji. Od 537.937 izbeglica i 79.791 ratom ugroženih lica, registrivanih na popisu iz 1996. godine, više od 300.000 lica steklo je državljanstvo Republike Srbije što predstavlja najveći proces integracije izbeglica u savremenoj Evropi.

Dugotrajnost izbegličke krize u Republici Srbiji dovela je do toga da 2008. godine Visoki komesarijat za izbeglice UN (UNHCR) uvrsti Srbiju među pet zemalja u svetu sa produženom izbegličkom situacijom čije rešavanje zahteva zajedničku akciju i saradnju zemalja u regionu, što je iniciralo Regionalni proces za pronalaženje trajnih rešenja. Održavanjem regionalne Ministarske konferencije „Trajna rešenja za izbeglice i interno raseljena lica – saradnja država u regionu“, u Beogradu, 25. marta 2010. godine, na inicijativu Republike Srbije, obnovljen je proces regionalne saradnje u cilju rešavanja otvorenih pitanja i pronalaženja rešenja za probleme izbeglica. U okviru Regionalnog procesa ostvarene su značajne i brojne bilateralne i regionalne aktivnosti na političkom i ekspertskom nivou. U Beogradu je 7. novembra 2011. godine održana pregledna Ministarska konferencija za rešavanje pitanja izbeglica na Zapadnom Balkanu i tom prilikom je usvojena Zajednička deklaracija o okončanju raseljavanja i obezbeđivanju trajnih rešenja za ugrožene izbeglice i interno raseljena lica koju su potpisali ministri spoljnih poslova Republike Srbije, Republike Hrvatske, Bosne i Hercegovine i Crne Gore. Sastavni deo Deklaracije čini i Regionalni program za obezbeđenje adekvatnih stambenih rešenja za ugrožene izbeglice u svim državama potpisnicima Zajedničke deklaracije.

Republika Srbija i dalje pruža podršku i pomoć za 43.763 izbeglice, od kojih su 32.371 iz Republike Hrvatske, a 11.324 iz Bosne i Hercegovine. Republika Srbija izbeglički status priznaje i deci čiji su roditelji u izbegličkom statusu. Revizija statusa za izbeglice čiji status nije prestao vrši se svake druge godine.

U aprilu 2014. godine, Visoki komesarijat za izbeglice UN izdao je preporuku da započne proces prestanka statusa izbeglica raseljenih iz Hrvatske tokom 90-ih godina, prema članu 1C(5) i (6) Konvencije o statusu izbeglica („Službeni list FNRJ – Međunarodni ugovori i drugi sporazumi“, broj 7/60) uprkos izričitom protivljenju Republike Srbije, kao zemlje sa najvećim brojem izbeglica iz Republike Hrvatske. UNHCR je doneo ovu preporuku pre rezultata Regionalnog stambenog programa za koji su se četiri zemlje u regionu usaglasile da će rešiti problem najugroženijih izbeglica, a kako bi se podržao započeti proces lokalne integracije ili dobrovoljne repatrijacije. Ova preuranjena odluka može imati loše posledice po njegovo sprovođenje, posebno ako se ima u vidu da veliki deo sredstava za sprovođenje Programa, koje bi trebalo da obezbede donatori, nedostaje. Republika Srbija nije prihvatila primenu ove generalne preporuke, već je nastavila da, kao i pre donošenja preporuke, utvrđuje prestanak statusa izbeglica pojedinačno i u skladu sa uslovima propisanim Zakonom o izbeglicama („Službeni glasnik RS“, broj 18/92, „Službeni list SRJ“, broj 45/02 – odluka SUS i „Službeni glasnik RS“, broj 30/10).

U toku sukoba 1999. godine na AP Kosovu i Metohiji, i nakon ulaska KFOR-a više od 210.000 građana Republike Srbije je bilo prisiljeno da napusti svoja prebivališta u AP Kosovo i Metohija, dok je dodatnih 20.000 lica raseljeno u martu 2004. godine. Danas je unutar same teritorije AP Kosovo i Metohija raseljeno više od 18.000 lica, a na drugim područjima Republike Srbije boravi 204.049 interno raseljenih lica.

Radi prihvata i zbrinjavanja interno raseljenih lica i obezbeđivanja adekvatnih životnih uslova, u skladu sa postojećim ekonomskim mogućnostima, Republika Srbija je preduzela obimne mere i aktivnosti.

Imajući u vidu da uprkos prisustvu međunarodne zajednice u AP Kosovu i Metohiji ne postoje adekvatni bezbednosni uslovi, niti je osiguran pristup pravima, u proteklih petnaest godina vratilo se svega 12.415 lica od čega je manje od 5 odsto ostvarilo održiv povratak. Kad se ovaj podatak posmatra u odnosu na ukupnu raseljenu populaciju koja je bila preko 220.000, proizilazi da je svega 1,9 odsto lica ostvarilo održiv povratak.

Iako su ciljevi i mere utvrđeni Strategijom usvojenom 2011. godine i dalje aktuelni, a aktivnosti se odvijaju u kontinuitetu, nastupile su i određene promene na nacionalnom i međunarodnom nivou koje utiču i na položaj izbeglica i interno raseljenih lica. Stoga, ovom strategijom se, u odnosu na ranije donetu Nacionalnu strategiju za rešavanje pitanja izbeglih i interno raseljenih lica za period od 2011. do 2014. godine, potvrđuju ranije utvrđeni ciljevi i utvrđuju novi ciljevi i zadaci, razrađuju mere i aktivnosti koje će preduzeti Vlada i drugi nadležni državni organi, u skladu sa sadašnjim uslovima, potrebama i realnim mogućnostima.

.

STRATEŠKI CILJ 1: Stvaranje neophodnih uslova za dostojanstven i održiv povratak izbeglica u Republiku Hrvatsku i Bosnu i Hercegovinu putem regulatornih, institucionalnih i drugih mehanizama za ostvarivanje stečenih prava u zemljama porekla

Opis stanja: Nesmetan pristup stečenim individualnim pravima u zemlji porekla, a naročito ostvarivanje imovinskih prava uslov je za održivi povratak. Takođe, ostvarivanje ovih prava ili pravična rešenja za oduzeta imovinska prava utiču i na socijalno-ekonomski položaj izbeglica i bivših izbeglica u Republici Srbiji i doprinose njihovoj integraciji kroz korišćenje individualnih resursa.

Dugotrajnost izbegličke krize i neophodnost saradnje zemalja porekla i utočišta u obezbeđivanju uslova izbegliccama za slobodan izbor trajnih rešenja i pristupu pravima, prepoznata je u Sarajevskom procesu 2005. godine. Sarajevski proces su podržali Evropska komisija, Organizacija za evropsku bezbednost i saradnju (OEBS) i Visoki komesarijat UN za izbeglice (UNHCR) Uprkos značajnim uloženim naporima, do rešenja se nije došlo zbog različitih stavova zemalja potpisnica o načinu rešavanja otvorenih pitanja, koji bi vodio zatvaranju izbegličkog pitanja u regionu u Incijativa za rešavanje problema izbeglica i raseljenih lica kroz saradnju zemalja porekla i zemalja utočišta u okviru regiona, obnovljena je 2008. godine sa podrškom Visokog komesara UNHCR-a o neophodnosti rešavanja dugotrajnih izbegličkih kriza. Republika Srbija je započela intenzivnu diplomatsku aktivnost kako bi se kroz regionalnu saradnju našlo trajno rešenje za veliki broj izbeglica iz bivših jugoslovenskih republika koje u njoj borave. Održavanjem ministarske konferencije 25. marta 2010. godine u Beogradu četiri zemlje u regionu ponovo je pokrenut regionalni proces snažno podržan od EU, OEBS i UNHCR.Sarajevski proces su podržali Evropska komisija, Organizacija za evropsku bezbednost i saradnju (OEBS) i Visoki komesarijat UN za izbeglice (UNHCR).

Kroz rad radnih grupa, razmatran je veliki broj otvorenih pitanja (obnova imovine, oduzeta stanarska prava, građanski statusi, stambena rešenja, povratak, dospele a neisplaćene penzije). Napredak je postignut u određenim pitanjima kao što je otvranje rokova za pristup postojećim programima u zemljama porekla, pitanja konvalidacije staža osiguranja ali su i dalje otvorena i aktuelna pitanja u vezi dospelih a neisplaćenih penzija. U toku trajanja regionalnog procesa, partnerske zemlje su izradile i predložile za finanisrnje donatorima Višegodišnji Regionalni programa ѕa rešavanje stambenih potreba izbeglica u regionu kao podršku izbeglicama u procesu integraciju i povratka. Pregionalni stambeni program se sprovodi istovremeno u sve četiri partnerske zemlje a finansijski je podržan od strane EU, SAD i velikog broja zemalja. Proces povratka izbeglica u zemlje porekla, Republiku Hrvatsku i Bosnu i Hercegovinu, odvijao se sa različitim uspehom. Prema podacima Komesarijata za izbeglice i migracije, 31 odsto izbeglica se vratilo u Bosnu i Hercegovinu, a 18 odsto u Republiku Hrvatsku. Krajem 2008. godine, prema rezultatima pomenute analize stanja i potreba, svega 5 odsto lica u izbegličkom statusu izrazilo je nameru da se vrati u zemlju porekla.

Broj izbeglica iz Bosne i Hercegovine u ukupnoj izbegličkoj populaciji u Republici Srbiji smanjio se sa 43,3 odsto (1996.) na 26,03 odsto (2014.), dok je učešće izbeglica iz Republike Hrvatske poraslo sa 54,0 odsto (1996.) na 73,97 odsto (2014.). Ovi podaci ukazuju na to, da se povratak izbeglica iz Republike Srbije u Bosnu i Hercegovinu odvijao i dalje se odvija sa znatno manje prepreka i teškoća nego povratak u Republiku Hrvatsku.

1. Povratak u Republiku Hrvatsku

Prema podacima i procenama Komesarijata, u zemlju porekla se iz Republike Srbije vratilo oko 69.500 lica u Republiku Hrvatsku i oko 79.000 u Bosnu i Hercegovinu i ostale republike bivše SFRJ. U treće zemlje otišlo je oko 46.000 lica, a procenjuje se da je oko 40.000 lica umrlo.

Od ukupnog broja svih povratnika u Republiku Hrvatsku, prema podacima kancelarije UNHCR-a u Hrvatskoj, Srpskog demokratskog foruma i Filozofskog fakulteta u Zagrebu iz 2011. godine (studija: manjinski povratak u Hrvatsku, profesora Bagića i Mesića) jedna trećina starija je od 65 godina; 8 odsto je zaposleno;11 odsto potpuno zavisi od pomoći koju dobija; 17 odsto je preminulo; 38 odsto ostaje u Republici Hrvatskoj.

1.1. Oduzeta stanarska prava

Rezolucijom broj 1120 SB UN iz 1997. godine, aneksom G Sporazuma o sukcesiji kao i Sarajevskom deklaracijom potvrđeno je pravo svih izbeglica da se vrate u domove u kojima su živeli pre ratnih sukoba. Procenjuje se da je u Republici Hrvatskoj oduzeto više od 30.000 stanarskih prava licima koji su zbog sukoba izbegla sa teritorije Republike Hrvatske. Ovim izbeglicama nije omogućen povratak u svoje predratne domove, korišćenje stana i otkup pod povoljnim uslovima kao i ostalim hrvatskim građanima. Vlada Republike Hrvatske je 2003. godine umesto vraćanja stanarskih prava ponudila, kao jedino rešenje, program stambenog zbrinjavanja kroz koji povratnici mogu da zahtevaju dodelu stambenih jedinica ukoliko žele da se vrate u Republiku Hrvatsku. Program stambenog zbrinjavanja različito je uređen na različitim područijima Republike Hrvatske što za posledicu ima i različite obime prava koje korisnici ovih programa ostvaruju.

1.2 Stambeno zbrinjavanje

Za stambeno zbrinjavanje izvan PPDS i na područjima PPDS-a nije regulisano istovetnim pravnim aktim. Izvan PPDS ne postoji zakonom utvrđeno pravo na stambeno zbrinjavanje, već se pravo osigurava na osnovu Odluke o stambenom zbrinjavanju povratnika, bivših nosioca stanarskog prava.

Posledica ovako fragmentiranog pravnog okvira jeste postojanje nejednakog pravnog režima za sve korisnike stambenog zbrinjavanja na celoj teritoriji Republike Hrvatske. Hrvatski državljani nisu u jednakom pravnom položaju u pogledu uslova za ostvarivanje stambenog zbrinjavanja, sadržaja i obima prava, rokova, mogućnosti korišćenja pravnih lekova, te uslova za privatizaciju kuća i stanova.

Potrebno je upozoriti na još jednu veliku prepreku za ostarivanje stambenog zbrnjavanja, naime sva ona lica koja nisu u roku uradila odjavu/prijavu prebivališta, mogu biti brisana po službenoj dužnosti iz evidencija o prebivalištu u Republici Hrvatskoj, što može dovesti u pitanje i proces stambenog zbrinjavanja, obnove, kao i ostvarivanju drugih prava.

1.3 Otkup stanova

Kad je reč o otkupu stanova iz programa stambenog zbrinjavanja povratnici srpske nacionalnosti, kojima je oduzeto stanarsko pravo, ostvaruju stambeno zbrinjavanje na područjima Republike Hrvatske izvan PPDS po najnepovoljnijim uslovima, kao i otkup stana po najnepovoljnijoj ceni od ca 50 odsto i više od njihove tržišne vrednosti. U isto vreme Hrvatima, a pre svega učesnicima rata, ova imovina se poklanja.

1.4 Konvalidacija staža osiguranja

Za mnoge izbeglice nerešen je problem konvalidacije staža osiguranja ostvarenog na područjima Republike Hrvatske koja su bila pod zaštitom ili upravom Ujedinjenih nacija u periodu od 1991. do 1995. godine. Ponuđeni pravni okvir za rešavanje pitanja konvalidacije nije adekvatan složenosti problema, posebno zbog velikih zahteva u vezi s dokazivanjem staža osiguranja u odnosu na postupak dokazivanja propisan hrvatskim zakonima koji uređuju penzijsko osiguranje i opšti upravni postupak. S tim u vezi svim građanima koji su radili na ratnim područjima treba pružiti podršku da u pojednostavljenom postupku ostvare svoje pravo i konvaliduju staž osiguranja, kako bi pod jednakim uslovima mogli ostvarivati prava iz radnih i penzionih odnosa kao i svi drugi građani Republike Hrvatske. U praksi postoje problemi prilikom pribavljanja dokumenata kojima se dokazuje staž osiguranja, jer se ne priznaju radne knjižice, originalni školski dnevnici, zdravstvene knjižice i sl.

1.5 Dospele a neisplaćene penzije

Penzija je lično, materijalno, neotuđivo, neprenosivo i nezastarivo pravo. Rešavanje problema isplate dospelih a neisplaćenih penzija koje su stečene u Republici Hrvatskoj iniciran je u okviru regionalnog procesa , imajući u vidu ekonomski značaj prava koja proizilaze iz penzijskog osiguranja i činjenice da je isplata penzija obustavljena za lica izbegla sa teritorije Republike Hrvatske zbog izbijanja oružanih sukoba 1991. godine. Praktična uspostava isplate penzija za navedena lica bila je moguća tek 1997/1998. godine (odlaskom u Republiku Hrvatsku i podnošenjem odgovarajućih zahteva) ili tek stupanjem na snagu Sporazuma između Savezne Republike Jugoslavije i Republike Hrvatske o socijalnom osiguranju, 1. maja 2003. godine, podnošenjem zahteva kod nadležnog nosioca osiguranja u Republici Srbiji. Međutim, čak i tada, hrvatski Zavod za mirovinsko osiguranje ne priznaje pravo na isplatu neisplaćenih penzionih iznosa bez podnošenja za to posebnog zahteva, niti isplatu za ceo period u kojem je trajala obustava isplate, već samo za period od 3, odnosno 1 godine unazad, računajući od dana podnošenja zahteva. Takvo postupanje dovelo je do toga da značajan broj penzionera nije ostavario isplatu svih dospelih penzije u periodu obustave pa do ponovne uspostave isplate. Prema podacima iznetim od strane Mirovinskog fonda Republike Hrvatske, a na osnovu zvanične evidenicije preko 12.000 penzionera je pogođeno ovim problemom.

U cilju pronalaženja efikasnih rešenja za problem isplate dospelih a neisplaćenih penzija, na inicijativu predstavnika Republike Srbije, u okviru Regionalnog procesa za rešavanje problema izbeglica, formirana je posebna ekspertska radna grupa za rešavanje ovog problema. Ekspertska radna grupa obrazovana je početkom 2011. od predstavnika relevantnih institucija Republike Srbije i Republike Hrvatske. U toku rada ove grupe zatraženo je i pribavljeno pozitivno mišljenje ekspertske misija finansirane od strane Evropske unije što nije dovelo do pronalaženja rešenja ovog pitanja.

1.6 Obnova imovine

Obnovu kuća ne prati odgovarajuće ulaganje u razvoj pretežno ruralnih područja, koja su ekonomski nerazvijena i devastirana. Sama obnova kuća, bez programa ekonomske podrške reintegraciji kroz otvaranje novih radnih mesta, uključujući i obnovu i izgradnju neophodne infrastrukture, ne može osigurati održivost povratka. Zbog nepostojanja egzistencijalnih uslova za održiv povratak, mnogi vlasnici obnovljenih kuća ne žive stalno u tim objektima. Pozivom na okolnost stalnog neprebivanja u obnovljenom stambenom objektu nadležno državno odvjetništvo u Republici Hrvatskoj sve češće pokreće sudski postupak protiv izbeglica, vlasnika obnovljenog stambenog objekta radi povraćaja sredstava za obnovu sa pripadajućom zakonskom kamatom i uz naknadu parničnih troškova, i to pod pretnjom izvršenja, dakle, gubitka stambene imovine. Još se čeka na oko 2.500 nerešenih zahteva u drugom stepenu.

1.7 Učešće u procesu privatizacije

Izbeglice iz Republike Hrvatske, za razliku od ostalih hrvatskih građana, u potpunosti su isključene iz učešća u privatizaciji društvenih, državnih i javnih preduzeća, u čijem su razvoju jednako učestvovali.

1.8 Status boravka i državljanstva za povratnike

Značajan broj povratnika koji nemaju hrvatsko državljanstvo, prilikom povratka u Republiku Hrvatsku tretiraju se kao strani državljani koji podležu komplikovanoj i skupoj proceduri priznavanja statusa stranca sa privremenim ili stalnim boravkom u Republici Hrvatskoj. Problem predstavljaju propisi Republike Hrvatske prilikom čijeg donošenja nije uvažena činjenica da se radi o građanima koji su pre raspada Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije živeli u Republici Hrvatskoj.

1.9. Pitanje nestalih osoba

Potrebno je ubrzati proces ekshumacija i identifikacija ekshumiranih tela i porodicama nestalih prekinuti agoniju i omogućiti da sahrane najmilije.

Povratak u Bosnu i Hercegovinu

U Bosni i Hercegovini omogućen je pristup svim stečenim pravima što je direktno uticalo na uspešnost procesa povratka, kao i na obim trajnih rešavanja problema izbeglica iz Bosne i Hercegovine. Uspešno su sprovedeni programi restitucije oduzete privatne imovine i stanarskih prava.

Međunarodna zajednica je preko Visokog predstavnika u Bosni i Hercegovini stavila van snage zakone donete za vreme ratnih sukoba, kojima su oduzeti stanovi izbeglim nosiocima stanarskog prava i oglasila ništavnim sve upravne, sudske i druge akte kojima je nosiocu stanarskog prava prestalo stanarsko pravo i omogućila da predratni nosioci stanarskog prava uđu u posed tih stanova i da ih otkupe pod povoljnim uslovima. Zajedničkim naporima međunarodne zajednice i lokalnih vlasti stvoreni su povoljni uslovi za povratak izbeglica i za obnovu uništene imovine.

Iako je vidljiv napredak u pogledu ostvarivanja prava, naročito u restituciji imovinskih prava, još uvek nije uspostavljen mehanizam za naknadu štete za uništenu imovinu, u smislu odredaba Aneksa 7 Dejtonskog mirovnog sporazuma.

Nakon završetka ratnih sukoba na prostoru Bosne i Hercegovine, jednom broju izbeglica i ratom pogođenih lica, korisnika stanova iz stambenog fonda bivše Jugoslovenske narodne armije uskraćeno je pravo na povrat u posed tih stanova što je otežalo povratak u Bosnu i Hercegovinu.

Povratnici se suočavaju sa problemima koji su u vezi sa ekonomskim prilikama, mogućnostima zapošljavanja, obnovom uništene imovine i uništene infrastrukture.

Osiguranici koji kao izbeglice žive u Republici Srbiji, a koji su staž osiguranja ostvarili u Bosni i Hercegovini, još uvek se, pri ostvarivanju prava iz penzijskog i invalidskog osiguranja, suočavaju sa brojnim problemima i preprekama (saradnja organa nije uvek na zadovoljavajućem nivou da bi omogućila efikasno sprovođenje Sporazuma između Savezne Republike Jugoslavije i Bosne i Hercegovine o socijalnom osiguranju; većina osiguranika ima problem pribavljanja svih potrebnih dokumenata za podnošenje zahteva za ostvarivanje prava na penziju; prekogranični postupak rešavanja o zahtevu za ostvarivanje prava iz penzijskog i invalidskog osiguranja je dugotrajan).

Mere:

• jačanje državne podrške ostvarivanju prava izbeglica u zemljama porekla radi stvaranja povoljnih uslova za održiv povratak i reintegraciju izbeglica praćenjem primene svih relevantnih međudržavnih sporazuma i pojačanom državnom aktivnošću na međunarodnom i međudržavnom planu;

• jačanje diplomatske aktivnosti usmerene prema međunarodnim organizacijama radi dobijanja podrške za pronalaženje i primenu mehanizama u zaštiti i ostvarivanju pripadajućih prava, u skladu sa principima zaštite ljudskih prava;

• jačanje državnih programa materijalne podrške povratnicima i povratničkim zajednicama u Republici Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini.

STRATEŠKI CILJ 2: Obezbeđivanje potrebnih uslova za ostvarivanje ravnopravnosti izbeglica koje su odlučile da žive u Republici Srbiji i njihovo integrisanje u lokalnu zajednicu

Opis stanja: U Republici Srbiji, 24 godine nakon izbijanja prvih ratnih sukoba u bivšoj SFRJ, još uvek boravi oko 44.000 lica sa statusom izbeglice. Od ovog broja 73,97 odsto čine izbeglice iz Republike Hrvatske. Najveći broj izbeglica boravi u AP Vojvodini (49,36 odsto). Više od četvrtine ukupnog broja izbeglica boravi u Beogradu (26.83 odsto), a u centralnoj Srbiji boravi 23,51 odsto.

Prema podacima Komesarijata za izbeglice i migracije iz januara 2015. godine, u kolektivnim centrima je boravilo 312 izbeglica.

Iako je veliki broj izbeglih, prognanih i ratom ugroženih lica naturalizovan, ovim licima je i dalje potrebna pomoć u rešavanju pitanja zapošljavanja, stanovanja i pomoć u ostvarivanju prava u zemlji porekla, čime bi se mnogima znatno olakšao ekonomski aspekt procesa integracije u lokalnim zajednicama u Republici Srbiji.

Prema Zakonu o izbeglicama, izbeglicama je obezbeđen prihvat, privremeni smeštaj i pomoć u ishrani za najugroženija lica koja ne mogu samostalno da obezbede sredstva za život. Obezbeđen je pristup odgovarajućoj zdravstvenoj zaštiti, određenim pravima iz oblasti socijalne zaštite, kao što su pravo na smeštaj u ustanove socijalne zaštite i pravima iz oblasti zaštite dece i porodice. Takođe, zagarantovano im je pravo na školovanje i zapošljavanje, stvoreni su preduslovi za rešavanje stambenih potreba u procesu integracije i predviđena je podrška povratnicima.

Od 1995. godine najveću podršku izbeglicama u Republici Srbiji dao je UNHCR, a poslednjih godina i Evropska unija.

Uvažavajući sve napore Republike Srbije i međunarodnih donatora, izbeglice su, ulažući svoja sredstva i resurse, same najviše doprinele uspehu svoje integracije.

Integracija izbeglica je kompleksan proces koji zahteva podršku izbeglicama u oblasti rešavanja statusnih pitanja, rešavanja stambenih potreba, zapošljavanja, ostvarivanja prava iz penzijskog, zdravstvenog, socijalnog osiguranja, i dr.

Imajući u vidu da je proces integracije bitno olakšan, danas glavnu prepreku integraciji predstavljaju nedostatak sredstava za rešavanje stambenih potreba izbeglica i teškoće u vezi sa zapošljavanjem.

U okviru ovog strateškog cilja, kao prioritet u delovanju, izdvojeni su:

1) državljanstvo i statusna pitanja;

2) zapošljavanje i pravo na rad;

3) obrazovanje i vaspitanje;

4) zdravstvena zaštita;

5) socijalna zaštita;

6) rešavanje stambenih pitanja.

Regionalni stambeni program Republike Srbije ima za cilj obezbeđivanje trajnih stambenih rešenja za 16.780 izbegličkih porodica u Republici Srbiji. U skladu sa pravilima Regionalnog stambenog programa korisnici ovog programa su lica u statusu izbeglice i bivše izbeglice, koji ispunjavaju uslove i kriterijume ranjivosti.

1) Državljanstvo i statusna pitanja

Pristup mnogim pravima u zemlji porekla, kao i pristup pravima i regulisanje statusa u zemlji izbeglištva, zavisi od mogućnosti pribavljanja dokumenata.

Na osnovu sprovedenog istraživanja „Analiza stanja i potreba izbegličke populacije“ utvrđeno je da procenat ispitanika kojima nedostaje neki od ličnih dokumenata iznosi 44 odsto, od kojih se 36 odsto izjasnilo da im nedostaje neki od ličnih dokumenata iz zemlje porekla, dok se 8 odsto izjasnilo da im nedostaje neki od ličnih dokumenata iz Republike Srbije.

Procenjuje se da je više od 300.000 izbeglica steklo državljanstvo Republike Srbije i time ispunilo prvi formalni uslov u procesu integracije.

Od 2008 godine sa ubrzanim sprovođenjem programa koji pružaju podršku izbeglicama u procesu integracije finansiranim iz budžeta Republike Srbije, budžeta lokalnih samouprava, IPA sredstava i ostalih donatorskih sredstava, na godišnjem nivou prestaje status za oko 10000 izbeglica. Zakonom o državljanstvu Republike Srbije olakšana je i ubrzana procedura sticanja državljanstva, a izbegla lica u odnosu na druge podnosioce zahteva, plaćaju umanjenu taksu, pa su i troškovi postupka smanjeni.

Zakonom o matičnim knjigama utvrđuje se upis činjenice rođenja, zaključenja braka i smrti nastale na teritoriji bivših republika Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije u matične knjige koje se vode u Republici Srbiji, za sva lica koja su stekla državljanstvo Republike Srbije, a na osnovu izvoda iz matične knjige inostranog organa. Pored toga, ovim zakonom uređuje se i upis navedenih činjenica u matične knjige u slučaju kada se ne može pribaviti izvod iz matične knjige inostranog organa, tako što se upis vrši na osnovu odluke nadležnog suda.

Poteškoće u pribavljanju dokumenata, pored materijalnih nemogućnosti ili neposedovanja pasoša ili putnog lista, stvara i činjenica da pribavljanje dokumenata u zemlji porekla, putem punomoćnika, nije uvek dozvoljeno, ali i činjenica nedovoljne informisanosti izbeglica.

U praksi se, po pravilu, ne primenjuje mehanizam pribavljanja dokumenata putem međunarodnopravne pomoći iako je još 1997. godine Savezna Republika Jugoslavija potpisala sa Republikom Hrvatskom Sporazum o pravnoj pomoći u građanskim i krivičnim stvarima („Službeni list SRJ – Međunarodni ugovori“, broj 1/98), a Srbija i Crna Gora je 2005. godine isti sporazum potpisala sa Bosnom i Hercegovinom. Podrška u pribavljavanju dokumenata obezbeđuje se, uglavnom, putem projekata pravne pomoći finansiranih iz sredstava međunarodnih donacija, i instrumenata predristupne pomoći i iz budžeta Republike Srbije.

Izbeglicama koje su dobile rešenja o prijemu u državljanstvo Republike Srbije i koje su pokrenule postupak za prijavu prebivališta i pribavljanje lične karte, prestaje status izbeglice.

Pri ostvarivanju statusnih prava izbeglica i u vezi sa pristupom drugim pravima, značajne probleme stvaraju različita pravna rešenja i praksa u Republici Srbiji i u zemljama porekla izbeglica. U slučaju da izbeglica iz Republike Hrvatske odjavi prebivalište u Republici Hrvatskoj to može dovesti do otežanog pristupa programima obnove uništene imovine ili programima stambenog zbrinjavanja.

Jedan od problema su različita rešenja u vezi sa upisom jedinstvenog matičnog broja građana (JMBG) u lična dokumenta građana. Policijske uprave u Republici Srbiji, po pravilu, insistiraju na podatku o JMBG iz zemlje porekla ili na uverenju da JMBG nije utvrđen. Ipak, ukoliko ova informacija nije dostupna, na zahtev stranke, policijske uprave bivšem izbeglici utvrđuju novi JMBG.

Jedan broj izbeglica ne raspolaže dokumentacijom o svom obrazovanju i stečenoj stručnoj spremi, što utiče na njihovo zapošljavanje u Republici Srbiji u skladu sa obrazovanjem i stečenim kvalifikacijama u struci. Deo izbeglica ne raspolaže dokumentacijom o stažu osiguranja iz organizacija i institucija u kojima su bili zaposleni jer su tokom ratnih sukoba uništene ili nestale.

U Republici Srbiji, lice koje je zasnovalo radni odnos u mestu boravišta, a koje nema radnu knjižicu, može da se obrati nadležnom opštinskom organu prema mestu zaposlenja sa zahtevom za izdavanje radne knjižice. Međutim, u pogledu izdavanja radne knjižice nezaposlenim izbelicama, koju je potrebno priložiti prilikom prijave na evidenciju nezaposlenih lica u Nacionalnoj službi za zapošljavanje postoji različita praksa u jedinicama lokalne samouprave u smislu primene Zakona o izbeglicama. Naime, na osnovu Pravilnika o radnoj knjižici („Službeni glasnik RS“, broj 17/97), zahtev za izdavanje radne knjižice nezaposleno lice podnosi nadležnom organu opštinske uprave prema mestu svog prebivališta, a izbeglice u Republici Srbiji, u skladu sa Zakonom o izbeglicama pravo na zapošljavanje, kao i druga prava utvrđena ovim zakonom, ostvaruju prema svom boravištu u Republici Srbiji.

2) Zapošljavanje i pravo na rad

Izbeglice u Republici Srbiji su u pogledu prava na rad u velikoj meri izjednačene sa građanima u Republici Srbiji. One radnu knjižicu mogu otvoriti na osnovu izbegličke legitimacije, prijaviti se kao nezaposleno lice u Nacionalnoj službi za zapošljavanje, pristupiti svim programima aktivne politike zapošljavanja, i konkurisati za slobodna radna mesta, osim kada je državljanstvo neophodan uslov učešća na konkursu. Takva situacija je stvorena primenom odredaba Zakona o izbeglicama.

Prema istraživanju „Analiza stanja i potreba izbegličke populacije“, stopa nezaposlenosti među izbeglicama iznosi 33 odsto, što je znatno više nego u domaćoj populaciji.

Nacionalna strategija zapošljavanja za period od 2011. do 2020. godine, prepoznaje nepovoljan položaj izbeglica i interno raseljena lica na tržištu rada“.

Zbog nemogućnosti ispunjavanja kreditnih uslova (u pogledu garancija žiranata i hipotekarnog obezbeđenja) izbeglice ne mogu učestvovati u nekim državnim programima podrške samozapošljavanju. Sprovođenje donatorskih programa usmerenih na pomoć pri zapošljavanju i na podsticanje samostalne ekonomske aktivnosti otežavaju problemi koji proizlaze iz složenih zakonskih regulativa.

Za poboljšanje položaja izbeglica na tržištu rada i za napuštanje pasivnog položaja oslanjanja na različite oblike pomoći značajne su i sve mere afirmativne akcije usmerene na dokvalifikaciju i prekvalifikaciju nezaposlenih siromašnih izbeglica u skladu sa potrebama tržišta rada.

3) Obrazovanje

Izbeglice imaju jednako pravo na obrazovanje kao i državljani Republike Srbije – osnovno obrazovanje je obavezno i besplatno, a srednje i visokoškolsko obrazovanje, zavisno od uspeha kandidata, finansira se iz budžeta Republike Srbije ili kroz samofinansiranje.

Prema „Analizi stanja i potreba izbegličke populacije“, više od polovine anketiranih lica ima završenu srednju školu, više od 13 odsto lica nema završenu osnovnu školu, a skoro 9 odsto ima završenu višu ili visoku školu. Bez obrazovanja i samo sa osnovnom školom ima mnogo više žena. Prosečna starost lica sa visokim obrazovanjem iznosi 39,6 godina, što je manje u odnosu na registraciju 2004/2005 godine.

Problem u dostupnosti obrazovanju predstavlja težak materijalni položaj velikog broja izbegličkih porodica, teškoće u finansiranju školovanja dece u srednjim školama i na fakultetima izvan mesta njihovog boravišta, kao i nedovoljna informisanost o mogućnostima ostvarivanja podrške u rešavanju ovog problema.

Zakon o učeničkom i studentskom standardu predviđa da učenici i studenti iz osetljivih društvenih grupa u koje se ubrajaju i izbeglice, ostvaruju prava u oblasti učeničkog i studentskog standarda primenom blažih kriterijuma koje propisuje ministar prosvete. Takođe, Ministarstvo prosvete, nauke i tehnološkog razvoja svake školske godine, u okviru redovnog konkursa, pod povoljnijim uslovima obezbeđuje smeštaj i ishranu, kao i dodelu kredita i stipendija učenicima, odnosno studentima iz osetljivih društvenih grupa.

4) Zdravstveno osiguranje

Izbeglice su zdravstveno osigurane i imaju pravo na zdravstvenu zaštitu u istom obimu, sadržaju i pod istim uslovima kao i druga osigurana lica.

Izbeglice iz bivših republika Socijalističe Federativne Republike Jugoslavije mogu da se uključe u obavezno zdravstveno osigurnje ukoliko nisu obezbedile neki od osnova za obavezno zdravstveno osiguranje, u skladu sa Zakonom o zdravstvenom osiguranju, tako da sami plaćaju doprinos za obavezno zdravstveno osiguranje. Bivše izbeglice koje si stekle državljanstvo i prebivalište u Republici Srbiji prava iz zdravstvenog osiguranja ostvaruju kao osiguranici zemalja sa kojima je zaključen međunarodni ugovor o socijalnom osiguranju. Izbeglice koje su stekle državljanstvo Republike Srbije, a ne žele da odjave prebivalište iz Republike Hrvatske (hrvatski penzioneri odjavom prebivališta iz Hrvatske gube najnižu penziju i dobijaju samo osnovnu, gube i davanja po osnovu preostale radne sposobnosti i zaštitnog dodatka, prebivalište u Republici Hrvatskoj je uslov za ostvarivanje prava na obnovu imovine i sl.), prava iz zdravstvenog osiguranja u Republici Srbiji mogu da ostvare kao državljani Republike Srbije koji primaju penziju ili invalidninu isključivo od inostranog nosioca osiguranja dok borave ili imaju prebivalište na teritoriji Republike Srbije.

5) Socijalna zaštita

Izbeglicama pripada deo prava iz oblasti socijalne zaštite, kao što su smeštaj u ustanove socijalne zaštite i hraniteljske porodice, usluge stručnog socijalnog rada, jednokratna materijalna pomoć i pravo na smeštaj u objekte za socijalno stanovanje u zaštićenim uslovima, u skladu sa odlukama jedinica lokalnne samouprave o proširenim pravima .

Jedan broj izbeglih lica koji su stekli državljanstvo Republike Srbije i dalje živi u nepovoljnom socioekonomskom statusu, iako kao državljani Republike Srbije imaju pravo na minimum socijalne sigurnosti porodice. Po članu domaćinstva 29 odsto izbeglica ima mesečne prihode manje od 48 evra (nivo za ostvarivanje prava iz oblasti socijalne zaštite). Međutim, mnogi od njih nisu dovoljno informisani o svojim mogućnostima i pravima.

U skladu sa Strategijom razvoja socijalne zaštite (2005), socijalna zaštita u Republici Srbiji se značajno reformiše. Jedinice lokalne samouprave, u skladu sa potrebama građana i prema svojim mogućnostima, razvile su veliki broj različitih usluga socijalne zaštite u zajednici, od kojih izbeglice mogu da koriste usluge za decu i mlade i za osobe sa invaliditetom (dnevni boravak i dnevni centar, otvoreni klub, pomoć u kući, za stare i za žrtve nasilja u porodici).

Izbeglice su, takođe, i korisnici socijalnog stanovanja u zaštićenim uslovima, koje je razvijeno u znatnom broju jedinica lokalne samouprave u Republici Srbiji. Program je Komesarijat za izbeglice i migracije, u saradnji sa Ministarstvom rada i socijalne politike, Srpskim demokratskim centrom, UNHCR-om i određenim jedinicama lokalne samouprave, počeo da razvija 2002. godine. Ovaj vid socijalnog stanovanja razvijen je u skladu sa konceptom otvorenih oblika socijalne zaštite. Projekti su namenjeni za smeštaj porodica sa bolesnim članom, samohranih roditelja i starijih lica i osoba sa invaliditetom sposobnih za samostalan život. Model je kasnije razvijan i uz podršku drugih donatora, pa je tako iz donatorskih fondova Evropske unije (IPA), započeta realizacija projekata podrške izbeglim i interno raseljenim licima u Republici Srbiji, u okviru kojih je izgrađen veći broj objekata za socijalno stanovanje u zaštićenim uslovima.

6) Rešavanje stambenih pitanja

Od 1992. godine pa do kraja 2014. godine, Republika Srbija je uz veliku podršku međunarodne zajednice obezbedila 15.453 različita stambena rešenja putem kojih je zbrinuto preko 45.000 lica. Projekti rešavanja stambenih potreba izbeglica uključivali su izgradnju stambenih jedinica (po modelu samogradnje, gotove i polugotove gradnje), dodelu pomoći za kupovinu seoskih domaćinstava, dodelu paketa građevinskog materijala i montažne kuće.

Pored uloženih napora i značajnih sredstava za rešavanje stambenih potreba izbeglica, određenom broju izbeglica potrebna je podrška za trajno rešenje svog stambenog pitanja.

Najveći deo do sada realizovanih projekata izgradnje stambenih jedinica bio je namenjen rešavanju stambenog pitanja lica iz kolektivnih centara i u funkciji njihovog zatvaranja. Na području Republike Srbije u ovom trenutku postoje 20 kolektivnih centara u kojima živi 312 izbeglih lica i još 940 interno raseljenih lica. Obezbeđivanje trajnih stambenih rešenja za korisnike kolektivnih centara i njihovo zatvaranje se planira do kraja 2017. godine.

Pored stanovanja u socijalno zaštićenim uslovima, kao oblikom socijalne zaštite, više od polovine lica smeštenih u kolektivnim centrima opredelilo se i za socijalno stanovanje sa mogućnošću kupovine stana.

Izbeglice koje žive u lošim uslovima u privatnom smeštaju i u tzv. nezvaničnim kolektivnim centrima, zbog ograničenih sredstva, bile su u manjoj meri obuhvaćene programima podrške za rešavanje stambenih pitanja, i to uglavnom putem programa dodele građevinskog materijala i kupovine seoskih domaćinstava sa okućnicom.

Regionalnim stambenim programom predviđeno je rešavanje stambenih potreba 27.000 najugroženijih izbegličkih domaćinstava u regionu. U Republici Srbiji regionalni stambeni program ima za cilj obezbeđivanje stambenih rešenja za 16780 porodica. Regionalni program se finansira iz poverilačkog fonda kojim upravlja Banka za razvoj Saveta Evrope (CEB) i sprovodi se u skladu sa procedurama koje su odobrene od strane CEB-a i donatora. U cilju prikupljanja neophodnih sredstava, 24. aprila 2012. godine u Sarajevu je održana Donatorska konferencija na kojoj su donatori najavili donacije za finansiranje Regionalnog stambenog programa u visini 261 miliona evra za potrebe izbeglica u sve četiri partnerske zemlje.

Na osnovu evidentiranih podataka o stambenim potrebama izbeglih lica, kao i zahteva donatora da se primenom kriterijuma ranjivosti UNHCR podrška pruža samo najugroženijima, Republika Srbija je oslanjajući se na postojeću zakonsku regulativu i najbolju praksu, predložila različite modele rešavanja stambenih potreba. U skladu sa pravilima Regionalnog stambenog programa korisnici ovog programa su lica u statusu izbeglice i bivše izbeglice. Predviđena su četiri oblika stambenih rešenja i to izgradnja stambenih jedinica za zakup sa mogućnošću otkupa; dodela montažnih kuća; dodela pomoći za kupovinu seoskih domaćinstava i obezbeđivanje paketa građevinskog materijala. Sprovođenje aktivnosti predviđenih Regionalnim programom u Republici Srbiji obezbeđuje se koordiniranim učešćem nadležnih organizacija, organa državne uprave i jedinica lokalne samouprave, uz podršku Jedinice za implementaciju projekta. Program se spovodi u skladu sa procedurama odobrenim od strane donatora i CEB, dok monitoring nad komponentama izbora korisnika i održivosti projekata sprovode UNHCR i OEBS.

Pored sredstava iz poverilačkog fonda, sredstva za stambene projekte obezbeđena su delom iz sredstava republičkog budžeta, a delom iz budžeta opština i gradova na čijem području su programi trajne integracije izbeglica realizovani. Nacionalna kontribucija programu se u najvećem delu obezbeđuje kroz infrastrukturno opremljeno zemljište za izgradnju stanova, a manjim delom iz budžeta za sprovođenje Programa korišćenja sredstava za rešavanje stambenih potreba i druge programe integracije, koji Vlada svake godine utvrđuje, a kojim se iz sredstava budžeta već finansiraju aktivnosti identične onim predviđenim Programom.

Lokalna samouprava je važan oslonac i aktivan učesnik u procesima lokalne integracije izbeglica. Jedinice lokalne samouprave koje su uključene u projekte stambene izgradnje učestvovuju dodelom građevinskog zemljišta bez naknade, obezbeđivanjem primarne komunalne infrastrukture i odustajanjem od naplate različitih lokalnih taksi i doprinosa. Veliki broj jedinica lokalne samouprave i dalje pokazuje motivisanost za učešće u projektima lokalne integracije izbeglica. Više od 137 sto gradskih i opštinskih skupština do kraja 2014. godine, usvojilo je lokalne akcione planove za unapređenje položaja izbeglih i interno raseljenih lica i dobilo finansijsku podršku Komesarijata za izbeglice i migracije za realizaciju aktivnosti predviđenih ciljevima u navedenim planovima. Koristeći pozitivna iskustva iz lokalnog akcionog planiranja i programa koje sprovodi Komesarijat iz budžetskih sredstava lokalne samouprave aktivno učestvuju u realizaciji Regionalnog stambenog programa.

Specifični cilj 2.1: Unaprediti mehanizme za rešavanje svih statusnih pitanja izbeglica

U aprilu 2014. godine Visoki komesar UN doneo je Preporuku o ukidanju izbegličkog statusa izbeglicama iz Hrvatske, uprkos izričitom protivljenju Republike Srbije, kao zemlje sa najvećim brojem izbeglica iz Hrvatske. Takva jednostrana odluka je bez presedana, jer u Republici Hrvatskoj nije došlo do očekivanih pozitivnih promena kad je reč o povratku izbeglica i ostvarivanju prava. UNHCR je doneo ovu političku preporuku u momentu kada su se četiri zemlje u regionu usaglasile da će kroz Regionalni stambeni program rešiti problem najugroženijih izbeglica a kroz regionalni proces se još uvek traže odgvori na otvorena pitanja. Republika Srbija ne prihvata preporuku Visokog komesarijata UN za izbeglice i nastaviće da pruža punu zaštitu i pomoć svim izbeglicama na svojoj teritoriji dajući, kao i do sada maksimalan doprinos stvaranju trajnih i održivih rešenja.

Mere:

• obezbediti odgovarajuće programe besplatne pravne pomoći izbeglicama u pogledu ostvarivanja prava i pribavljanja neophodnih dokumenata;

• pojačati diplomatske aktivnosti usmerene ka ostvarivanju prava izbegličke populacije u državama porekla

• aktivirati mehanizme koji su predviđeni važećim sporazumima zaključenim između zemalja porekla izbeglica i Republike Srbije, posebno nastaviti aktivnosti na sprovođenju aneksa E i G Sporazuma o sukcesiji

Specifični cilj 2.2:

Povećati zaposlenost izbeglica u Republici Srbiji, vodeći računa posebno o rodnoj ravnopravnosti i potrebama osoba sa invaliditetom

Mere:

• intenzivnije uključivanje izbeglica u mere aktivne politike zapošljavanja kroz programe podsticanja socijalnog preduzetništva, samozapošljavanja i uključivanjem lokalne samouprave u sprovođenje javnih radova;

• poboljšanje kontinuiranog informisanja izbeglica na nacionalnom i lokalnom nivou o konkretnim programima i mogućnostima zapošljavanja preko Nacionalne službe za zapošljavanje, uz uključivanje lokalne samouprave;

• povećanje konkurentnosti nezaposlenih izbeglica, posebno mladih, kroz programe dokvalifikacije i prekvalifikacije, u skladu sa izmenjenim potrebama tržišta rada;

• olakšavanje pristupa kreditima u cilju podsticanja razvoja malih i srednjih preduzeća i samozapošljavanja izbeglica;

• obezbediti aktivno uključivanje žena u realizaciju svih planiranih mera radi smanjenja postojećih izrazitih rodnih nejednakosti u izbegličkoj populaciji;

• podržati izradu propisa kojim bi se unapredio razvoj socijalnog preduzetništva u Republici Srbiji.

Specifični cilj 2.3: Uključiti najosetljivije kategorije izbeglica u sve nivoe obrazovanja kao i lokalno stanovništvo

Mere:

• praćenje uključenosti izbegličke populacije, posebno najosetljivijih kategorija (korisnike smeštaja u kolektivnim centrima, žene), u obrazovni sistem;

• podrška izbegličkim porodicama za unapređenje obrazovanja dece i mladih putem informisanja učenika i studenata iz izbegličke populacije o programima stipendiranja za srednjoškolsko i univerzitetsko obrazovanje i razvijanja dodatnih programa stipendiranja za sve nivoe obrazovanja za decu iz materijalno ugroženih izbegličkih porodica…

Izvor:

Nacionalna strategija za rešavanje pitanja izbeglica i interno raseljenih lica u Srbiji do 2020. godine, Vlada Srbije 05 Broj: 019-7165/2015-2/a>

U Beogradu, 10. jula 2015. godine

Srbi u Hrvatskoj po popisima 1991. 2001. 2011...

Prema podacima Državnog zavoda za statistiku RH (DSZ RH), na popisu stanovništva u Hrvatskoj iz 1991. godine, od ukupno 4.784.265 stanovnika, Srba je bilo 581.663 (12,2 %) a Jugoslovena 106.041, među kojima je, s čime su saglasni i hrvatski demografi, bilo 60-70% Srba, tako da je broj Srba, i po hrvatskim statističkim podacima, bio veći od 600.000 hiljada. Deset godina kasnije, na popisu stanovništva u RH iz 2001. godine, takođe prema podacima DSZ RH, popisano je 201.631 Srba (4,54 %) i manje od 200 (dvijestotine) Jugoslovena.

Dakle, prema prostoj računici između ta dva popisa za više od 400.000 smanjen je broj Srba u Hrvatskoj. To je rezulatat velikog broja izbjeglih i proganinih, koji su se raspršili po cijelom svijetu, ali i rezultat stradalih u ratu i umrlih u poraću, kao i pohrvaćivanja i pokatoličavanja u toku rata i poraća…

Srpsko stanovništvo u Hrvatskoj koje je poslije rata 90-tih ostalo ili se vratilo iz izbjeglištva/progonstva, bilo je pretežno staračko, koje je umiralo brže od prosjeka u okruženju, koliko zbog starosti, toliko i zbog životnih (ne)uslova; Vanjska migracija stanovništva u RH, koju je od 2002. pratio DSZ RH, pokazivao je da se od 2002-2009. (za 2010. podaci tada još nisu bili dostupni) iz Srbije, gdje je utočište našlo više od 300.000 hiljada Srba izbjeglih/proganinih iz RH, u Hrvatsku doselilo svega 11.218, a iz Hrvatske u Srbiju odselilo 20.683 lica. Iako se ne govori o njihovoj nacionalnosti, podrazumjeva se da su u pitanju skoro isključivo Srbi. Obeshrabrivalo je i to što je samo u 2002. i 2003. broj doseljnih iz Srbije bio nešto veći od broja odseljenih u Srbiju, a od 2003. konstantno je rastao broj odseljenih u odnosu na broj doseljnih, što je kulminiralo u 2009., kada je broj odseljenih u Srbiju iznosio 4.458 u odnosu na 755 doseljenih u obratnom smjeru;..

Dugo očekivani rezultat glasi: prema popisu stanovništva iz 2011. godine u Hrvatskoj živi 186.633 Srba ili 4,36 odsto, što je za 14.998 manje nego prije deset godina.

… U kategoriji „ne izjašnjavaju se“, u kojoj ih je po popisu iz 2001. bilo 130.985 (2,95 %) a po novom 93.018 (2,17 %)…

( Savo Štrbac, SRBI PO POPISU STANOVNIŠTVA U HRVATSKOJ Veritas, 19. Decembar 2012.)

Tokom održavanja popisa 2011. SNV je zaprimio 19 prijava o nepravilnostima koje su se pojavile u različitim mjestima, od kojih su se dvije odnosile na više slučajeva. Zaprimljene prijave odnosile su se na: 1.) popisivanje vjernika Srpske pravoslavne crkve (SPC) kao grkokatolika ili na sugeriranje popisivača da se vjernici SPC popišu kao grkokatolici; 2.) sugeriranje Srbima, odnosno osobama za koje se pretpostavlja da su Srbi, da se ne izjašnjavaju o svojoj nacionalnoj pripadnosti; te 3.) nedostatak popisnica na srpskom jeziku i ćiriličnom pismu. Neposredno po zaprimanju navedenih prijava, SNV je održao konferenciju za medije na kojoj je javnost upoznata s zabilježenim nepravilnostima te su nadležna tijela pozvana da odgovarajuće reagiraju s ciljem njihova uklanjanja. Obraćanje medijima i javnosti izazvalo je brzu reakciju Državnog zavoda
za statistiku, nakon čega je broj pritužbi značajno smanjen.

Alternativni izvještaj o primjeni Okvirne konvencije za zaštitu nacionalnih manjina
Srpsko narodno vijeće — nacionalna koordinacija vijeća srpske nacionalne manjine (SNV) )

***

U Hrvatskoj, postoje slučajevi diskriminacije na osnovu nacionalnosti, uprkos značajnom nastojanju predstavnika javne politike da se suprotstave tome i da se od 2006. godine rasističke manifestacije progone zakonom.

Plodno tlo za neonacističkih manifestacija u Hrvatskoj i dalje je ultra-nacionalističko raspoloženje u nekim regionima (Slavonija, Severna Dalmacija, Zapadni Srem) kod konzervativnih slojeva društva.

Agresivni nacionalizam, etnička i verska netrpeljivost usmerena je prvenstveno protiv Srba – najveće nacionalne manjine(4.36% stanovništva), čiji je broj opao od 1991. za skoro tri puta. Srbi nailaze na ozbiljne administrativne i druge prepreke za zapošljavanje i na restauraciju prava na nepokretnostima. Prema braniocima ljudskih prava u Hrvatskoj je u poslednjih 19 godina oko 30 hiljada pravoslavnih Srba prešlo na katoličanstvo. Glavni razlog za to, prema stručnjacima, je želja roditelja da zaštite svoju decu od maltretiranja u školama na nacionalnoj i verskoj osnovi.

Sa ozbiljnim teškoćama, uključujući i pristup osnovnim javnim službama, zdravstvenoj zaštiti, socijalnoj nezi i obrazovanju suočavaju se Romi u Hrvatskoj…

Postoje slučajevi ksenofobičnog vandalizma, uključujući skvnavljenje srpskih grobalja, skrnavljenja pravoslavnih svetinja, neovlašćeno razbijanje tabli na srpskom jeziku sa vladinim zgradama, protesti protiv upotrebe srpske ćirilice, uvredljive parole.
U julu 2013. godine je oskrnavljena spomen-ploča postavljena u znak sećanja na žrtve koncentracionih logora tokom Drugog svetskog rata na hrvatskom ostrvu Pagu. Sredinom aprila 2014. godine u gradu Split nepoznati vandali oskrnavili jevrejsko groblje i uništili desetak nadgrobnih spomenika i oštetili više grobova.

U 2013. godini, prema zvaničnim podacima Ministarstva unutrašnjih poslova i Javnog tužilaštva je bilo 57 zabeleženih slučajeva zločina iz mržnje (u 48 slučajeva je bilo pitanje mržnje osnovu rase, etničke ili nacionalne pripadnosti).

U Hrvatskoj, na pozadini nedostatak zakona kojim se zabranjuje istorijski revizionizam i negiranje ratnih zločina, pa dejstvuju popularizatori ustaša. Rok muzičar Perković-Tompson aktivno promoviše ustaše, pevajući njihove pesme.

U jednom od tih pesama «Jasenovac i Gradiška Stara» opevane su akcije u ustaškom logoru Jasenovac tokom Drugog svetskog rata, u kojim su uništavani Srbi, Jevreji i drugi „rasno inferiorni“ narodi…

( ЕОНАЦИЗМ — ОПАСНЫЙ ВЫЗОВ ПРАВАМ ЧЕЛОВЕКА, ДЕМОКРАТИИ И ВЕРХОВЕНСТВУ ПРАВА Доклад МИД России, Москва Апрель 2015.)

***

DOKUMENT ruskog Ministarstva spoljnih poslova o jačanju neonacizma u svetu, gde se pominje i Hrvatska, izazvao je u Zagrebu različite reakcije. U dokumentu, u kojem se koriste i podaci koje je objavilo Srpsko narodno vijeće o položaju Srba u Hrvatskoj, ističe se da je u poslednjih devetnaest godina broj Srba smanjen za dve trećine. Tvrdi se i da je 30.000 Srba prešlo na katoličanstvo, kako ne bi imali problem u školovanju i na radnim mestima. To je prvi put da je iznesena takva brojka, iako su Srbi, pogotovo mladi, i do sada tvrdili da menjaju veru kako bi lakše živeli u Hrvatskoj i izbegli diskriminaciju.

( Srbi primorani da promene veruNovosti, 9. juna 2015.)

***

Kada se uporede popisi iz 1999. i 2011. godine, u Hrvatskoj živi gotovo 400.000 Srba manje, podaci su Državnog zavoda za statistiku Hrvatske. Ipak, prema podacima „Veritasa“, još se ne zna u kojim je naseljima broj Srba drastično opao jer je objavljen samo nacionalni sastav stanovništva na nivou županija, ali ne i u svim mestima pojedinačno. Ipak, „Veritas“ je izdvojio 13 dole nabrojanih sela kod kojih je uočljiva drastična promena broja stanovnika, a verovatno i etničkog sastava.

***

Selo Donji Skrad, prema podacima popisa iz 1991. godine imalo je 99 žitelja (94 Srbina), a dvadeset godina kasnije u ovom mestu pobrojano je 19 ljudi. U selu Komić (opština Korenica) pre rata je živelo 153 stanovnika (152 Srbina), a 2011. godine ovo mesto imalo je samo 20 stanovnika. Glogovo (opština Gračac) 1991. godine imalo je 66 žitelja (65 Srba), a danas ih je 11.

Broj stanovnika u mestu Doljani (opština Vrhovina), za dvadeset godina smanjio se sa 548 (535 Srba) na samo 95.

U mestu Zrmanja (opština Gračac), 1991. godine živelo je 69 ljudi (68 Srba), a sada ih je 21. U Palanci, u istoj opštini, pre rata je imalo 84 stanovnika (82 Srbina), sada ih je 19.

U mestu Golubić (opština Knin) broj stanovnika smanjio se za dve decenije za oko 400 (1991 – 1.424 stanovnika, 2011 – 1.029 stanovnika), ali je zato broj Srba pao sa 1.389 na 252 povratnika (podaci „Veritasa“). Broj stanovnika u selu Radljevac (opština Knin) smanjio se sa 387 žitelja (384 Srbina) na 75, koliko ih je bilo 2011. godine. Za skoro četvrtinu manji je broj stanovnika u Mokrom Polju, u istoj opštini. Od 803 stanovnika (801 Srbin) ostalo je 227 nepoznatog nacionalnog sastava. U Šašu (opština Kostajnica) živelo je 735 stanovnika (601 Srbin), sada ih je 307. Drastično je pao i broj stanovnika u Luščanima kod Petrinje. Od 670 žitelja (648 Srba) ostalo je 163. U Kijanima (opština Gračac) pre rata je živelo 222 stanovnika (217 Srba), a prema rezultatima poslednjeg hrvatskog popisa, sada ovo mesto broji 56 stanovnika.

( Poznat nacionalni sastav hrvatskih županija, ali ne i svakog sela, Politika, 23.07.2015.)

Izveštaj Srpskog narodnog vijeća o položaju Srba u Hrvatskoj dvadeset godina nakon "Oluje"

Redovni popis stanovništva proveden je u aprilu 2011. Prema rezultatima popisa 2011., koji su objavljeni u decembru 2012., pripadnici 22 nacionalne manjine čine ukupno 7,67% stanovništva Hrvatske. Srbi su najbrojnija manjina, s udjelom od 4,36% u ukupnom stanovništvu države. U odnosu na podatke iz popisa stanovništva provedenog 2001., udio nacionalnih manjina veći je za 0,20% , dok je udio Srba manji za 0,18%.

Broj popisanih Srba se u desetogodišnjem razdoblju smanjio za oko 14.980 osoba, s 201.613 u 2001. na 186.633 u 2011., odnosno za oko 7,43%…

Općenito, SNV izražava zabrinutost da se određeni broj pripadnika srpske nacionalne manjine odriče prava na slobodu izjašnjavanja narodnosne pripadnosti, prije svega zbog nelagode ili straha od iskazivanja manjinske pripadnosti te, s tim u vezi, povećane mogućnosti da budu izloženi izravnim ili neizravnim oblicima diskriminacije, ili pak različitim oblicima netolerancije i/ ili nasilja na osnovi pripadnosti srpskoj nacionalnoj manjini….

Na složenost i probleme u rješavanju zahtjeva za stambeno zbrinjavanje bivših nositelja stanarskih prava, ali i njihov (održiv) povratak i pristup određenim pravima s osnova povratničkog statusa (npr. vremenski ograničenim pravima na novčanu pomoć i zdravstvenu zaštitu) ukazuju i sljedeći podaci od 24. januara 2014.:

• bivši nositelji stanarskog prava podnijeli su ukupno 17.819 zahtjeva za stambeno zbrinjavanje (10.732 na područjima posebne državne skrbi (PPDS) i 7.087 izvan tih
područja);

• pozitivno su riješena tek 9.402 zahtjeva (7.602 na PPDS i 1.800 izvan PPDS), negativno je riješeno ukupno 3.820 zahtjeva (1.794 na PPDS i 2.026 izvan PPDS), dok je neriješenih zahtjeva bilo još ukupno 4.597 (1.136 na PPDS i 3.261 izvan PPDS);

• od ukupno 9.402 pozitivno riješena zahtjeva, u ukupno 8.578 slučajeva je i osiguran stambeni smještaj (7.059 na PPDS i 1.519 izvan PPDS), dok u 824 slučaja smještaj nije bio osiguran (543 na PPDS i 281 izvan PPDS).

Krajem 2014., prema podacima kojima raspolaže SNV, bila su 4.375 podnesena i neriješena zahtjeva za stambeno zbrinjavanje bivših nositelja stanarskog prava, a u 626 pozitivnih prvostupanjskih rješenja čekala se dodjela stambene jedinice.

Pri tome je potrebno spomenuti da za stambeno zbrinjavanje bivših nositelja stanarskog prava država uspijeva osigurati tek nešto više od 100 stambenih jedinica na godišnjoj razini….

Prikrivanje nacionalnog identiteta u atmosferi straha

SNV smatra da su atmosfera straha koja je prisutna u dijelu srpske zajednice, pogoršanje međuetničkih odnosa i radikalizacija sveukupnog javnog života u posljednje dvije-tri godine pojačali odranije prisutne asimilacijske procese, naročito u političkom životu te u područjima kulture, vjere i obrazovanja. Iskustva SNV-a ukazuju da iz vrlo praktičnih razloga, poput diskriminacije pri zapošljavanju i nemoguć- nosti zapošljavanja, straha od verbalnih i fizičkih napada, gubitka poslovnog ili društvenog statusa, mnogi etnički Srbi (naročito oni mlađi) pokazuju sklonost da prikrivaju svoj nacionalni ili vjerski identitet, ili ga iskazuju samo u uskim, strogo kontroliranim situacijama…

Etnički motivisano nasilje

Tokom 2012. Klub zastupnika Samostalne demokratske srpske stranke (SDSS) u Hrvatskom saboru i SNV informirani su o povećanom broju slučajeva etnički motiviranog nasilja i nesnošljivosti prema pripadnicima srpske zajednice i njihovih
institucija u odnosu na prethodno razdoblje. Potaknuti tim trendom, SDSS i SNV su u 2013. proveli projekt evidentiranja i praćenja slučajeva etnički motiviranog nasilja, nesnošljivosti i govora mržnje usmjerenih protiv Srba. Temeljem podataka prikupljenih na osnovi prijava pojedinaca te onih objavljivanih u medijima, SNV je u junu 2014. izradio i objavio analizu „Nasilje i nesnošljivost prema Srbima u 2013.“

U analizisu sadržani i opisani slučajevi etnički motiviranog nasilja i nesnošljivosti prema Srbima na područjima nekih općina;

verbalnog vrijeđanja i fizičkog nasilja;

prijetnji i zastrašivanja;

oštećivanja i uništavanja imovine, objekata i groblja;

otpora korištenju ćiriličnog pisma i nasilno uklanjanje i uništavanje
dvojezičnih natpisnih ploča (vidi točku 28); te elemenata govora mržnje ili širenja etničke netrpeljivosti u izjavama javnih osoba…

Analiza SNV-a ukazuje da je nasilno uklanjanje i uništavanje dvojezičnih natpisnih ploča sa zgrada državnih tijela, tijela jedinica samouprave i institucija srpske manjine bio najčešći oblik iskazivanja netolerancije i netrpeljivosti prema Srbima u 2013. Slučajevi nasilja i govora mržnje protiv Srba, koji su se u prethodnom razdoblju uglavnom događali na nekada ratom pogođenim područjima, odnosno područjima povratka izbjeglica, u 2013. proširili na gotovo sva područja Hrvatske.

SNV primjećuje da su nepovoljni trendovi nastavljeni i u 2014.

Nesankcionisan govor mržnje

U analizi „Nasilje i nesnošljivost prema Srbima u 2013.“ Posebno je istaknut problem nepoštovanja zabrane prenošenja i objavljivanja programskih sadržaja s elementima rasne i etničke nesnošljivosti od javnih medija. Zabrinjava čest izostanak odgovarajućih reakcija i postupanja nadležnih institucija i dijela političkih elita po tim pitanjima. To nerijetko dovodi do toga da javne osobe neometano i bez komentara voditelja emisija daju izjave s elementima rasne i etničke nesnošljivosti ili mržnje. S tim u vezi, SDSS i SNV ukazuju na navode ECRI-a da „[…] lokalni mediji, posebno oni koji ciljaju na populaciju koja je blizu ili unutar bivših područja sukoba, još uvijek streme prema neprihvatljivim izjavama i jeziku te iskrivljenom prikazivanju činjenica“, kao i da „[…] postoji potreba za promjenom rječnika koji koriste javni mediji, posebno televizija.“

Kao posljedica nesankcioniranja govora mržnje i iskazivanja ostalih oblika netrpeljivosti u javnosti, učestalo je pojavljivanje verbalnog nasilja u svakodnevnom životu. To je naročito primjetno na koncertima, stadionima i drugim javnim manifestacijama, a uključuje i ispisivanje grafita s nacističkom, fašističkom i ustaškom simbolikom na grobljima, crkvama, školama i drugim javnim ili privatnim objektima.

Elementi govora mržnje i etničke netrpeljivosti od strane javnih osoba u medijima SNV je prepoznao na primjeru Zdravka Mamića, izvršnog dopredsjednika Građanskog nogometnog kluba „Dinamo“ iz Zagreba. Mamić je u jednoj radijskoj emisiji, u martu 2013., izjavio: „Srbin ne smije biti na čelu ministarstva sporta“, izravno prozivajući aktualnog ministra znanosti, obrazovanja i sporta, Željka Jovanovića. Međutim, nadležni je sud ocijenio da u toj izjavi nije bilo elemenata poticanja na etničko nasilje i mržnju prema Srbima, odnosno da je Mamić svojom izjavom iskazao tek osobni animozitet prema ministru Jovanoviću. Mamić je, slijedom navedenog, u decembru 2013. nepravomoćno oslobođen po tužbi zbog navedene izjave.

Etničke predrasude u suđenjima za ratne zločine

Raspoloživi podaci ukazuju na postojanost etničkih predrasuda u suđenjima za ratne zločine i etničke pristranosti prilikom određivanja kazni za usporediva kaznena djela, kao i nedostatak volje i poduzimanja odgovarajućih napora nadležnih institucija za odgovarajuće procesuiranje zločina počinjenih protiv Srba, poput onih koji su počinjeni u augustu 1995. za vrijeme vojno-redarstvene operacije „Oluja“. Posljednjih su godina, međutim, ipak pokrenuti neki postupci za zločine u kojima su likvidirani brojni srpski civili, a za koje godinama nije postojala volja da budu procesuirani (npr. postupci
protiv Tomislava Merčepa za zločine u Pakračkoj Poljani i na Zagrebačkom velesajmu i protiv Vladimira Milankovića i drugih za zločine u Sisku).

Prema podacima Državnog odvjetništva Republike Hrvatske (DORH),od 1991. do 31. decembra 2014. nadležna državna odvjetništva pokrenula su kazneni postupak za ratni zločin protiv ukupno 3.553 osobe. Krajem 2014. istrage za ratni zločin vodile su se protiv 220 osoba, a bile su optužene 642 osobe.

Vrlo je indikativno da među zločinima evidentiranim u DORH-ovoj Bazi podataka ratnih zločina, koja sadrži podatke o zločinima, žrtvama, dokazima i počiniteljima, njih 80% čine zločini koje su počinili pripadnici srpskih formacija, dok je evidentiranih zločina koje su počinili pripadnici hrvatskih postrojbi tek oko 18%. Nadalje, iz usporednih analiza osuđujućih presuda za ratne zločine koje svojim činjeničnim opisima izvršenja kaznenog djela imaju podudarnosti u načinu izvršenja, broju žrtava i drugim usporednim činjenicama, evidentan je nerazmjer u odmjeravanju kazni pripadnicima srpskih i hrvatskih postrojbi.

Sudovi nastavljaju s praksom da okrivljenim pripadnicima hrvatskih postrojbi sudjelovanje u ratu koji se vodio od 1991. do 1995. cijene olakotnom okolnošću pri odmjeravanju kazne, a pojedinima od njih se iz sredstava državnog proračuna podmiruju iznimno visoki troškovi obrane.

S druge strane, problem naplate parničnih troškova članovima obitelji žrtava uglavnom srpske nacionalnosti koji su izgubili parnice u kojima su od Republike Hrvatske tražili naknadu nematerijalne štete zbog usmrćenja svojih bližnjih još uvijek nije riješen.

Iako je Vlada Republike Hrvatske u srpnju 2012. donijela uredbu kojom će socijalno najugroženijim tužiteljima troškovi postupka moći biti otpisani, ovaj problem ostaje neriješen u cijelosti i na zadovoljavajući način…

Negativna atmosfera koja ugrožava slobodu okupljanja

SNV zaključuje i smatra da je tokom posljednje dvije godine, u 2013. i 2014., u društvu stvorena negativna atmosfera koja je utjecala na sužavanje ostvarivanja prava na slobodu mirnog okupljanja, slobodu udruživanja, slobodu izražavanja pripadnika srpske nacionalne manjine. Stvaranju te negativne atmosfere u značajnoj su mjeri doprinijeli porast broja slučajeva nasilja, nesnošljivosti i govora mržnje prema Srbima; nasilno onemogućavanje službenog i javnog korištenja srpskog jezika i ćiriličnog pisma; slučajevi toleriranja, odnosno nesuzbijanja šovinizma i etničke diskriminacije i drugi slučajevi. Dakle, iako nisu zabilježena zakonska ograničavanja ostvarivanja prava na udruživanje ili neki drugi primjeri restriktivnog ili represivnog djelovanja državnih tijela po tom pitanju, pasivnost predstavnika vlasti s jedne i izrazito antimanjinsko djelovanje nekih segmenata društva (ratni veterani, niz istaknutih katoličkih prelata, radikalno konzervativne političke stranke i društveni pokreti i sl.) s druge strane, u potpunosti su promijenili neke pozitivnije trendove u međunacionalnim / međuetničkim odnosima, koji su postepeno stvarani u posljednjih 10 — 15 godina. SNV je u nizu lokalnih sredina uočio jasno skanjivanje i bojazan Srba da koriste ili traže prava propisana zakonima.

To se naročito odnosi na korištenje srpskog jezika i pisma te slobodu izražavanja stavova o pojedinim društvenim događajima. U strahu da će oni i njihove aktivnosti ili zahtjevi biti proglašeni neprijateljima države i većinskog naroda, Srbi nerijetko odustaju od svojih prava ili ih se ne usuđuju tražiti.

Ometanje okupljanja radi odavanja počasti žrtvama kod Jadovna, u Glini, Srbu, na Pagu..

SNV-u je u posljednje dvije godine sve teže organizirati svoje tradicionalne, komemorativne i ceremonijalne manifestacije zbog snažnog protivljenja i prosvjeda. Sve takve manifestacije koje je SNV organizirao i održao u 2013. i 2014., a koje su se odnosile na odavanje počasti srpskim, ali i drugim nevinim i mučki ubijenim žrtvama iz razdoblja Drugog svjetskog rata (npr. manifestacije kod Jadovna, u Glini, Srbu, na otoku Pagu), bile su popraćene snažnim prosvjedima predstavnika radikalnih struktura u društvu, uz brojne prijetnje upućene organizatorima i sudionicima…

Vandalizam nad spomenicima (Knin, Rajevo Selo, Karlovac, Veljun, Jasenovac, Čepin, Sisak)

Zamjetno je i povećanje broja slučajeva koji se odnose na oštećivanje i uništavanje imovine, objekata i groblja. Posebno zabrinjava vandalizam, oštećenja i otuđenja crkvenih objekata i pravoslavnih groblja, te kulturnih spomenika, odnosno, spomen
obilježja iz Drugog svjetskog rata (Knin, Rajevo Selo, Karlovac, Veljun, Jasenovac, Čepin, Sisak). Takvim se napadima želi izazvati strah te poručiti ciljanoj grupi, u ovom slučaju Srbima, da su u određenim sredinama nepoželjni. Kao poseban vid nasilja nad historijskim pamćenjem doživljena je odluka lokalnih vlasti u Glini kojom se zabranjuje održavanje komemorativnih skupova ispred Spomen doma u Glini, lokalitetu
na kojem su ustaše od juna do augusta 1941. ubile gotovo 1000 muškaraca…

U pravoslavnoj crkvi u Glini su ustaše u ljeto 1941. ubile velik broj Srba. Na tom je mjestu 1960-tih podignut Spomen-dom koji je ubrzo
nakon Oluje preimenovan u Hrvatski dom.

Na tim su se prosvjedima vrlo direktno poricali zločini počinjeni protiv Srba u Drugom svjetskom ratu, uključujući i poricanje holokausta i genocida, te se veličao nacifašistički ustaški režim. Svi se slični skupovi gotovo uvijek moraju organizirati uz značajnu prisutnost pripadnika službi sigurnosti koje, nažalost, svoje djelovanje svode tek na razdvajanje okupljenih, dok odgovarajuće sankcioniranje govora mržnje, prijetnji i sličnih negativnih pojavnosti uglavnom izostaje.

(Alternativni izvještaj o primjeni Okvirne konvencije za zaštitu nacionalnih manjina Srpsko narodno vijeće — nacionalna koordinacija vijeća srpske nacionalne manjine (SNV) )